รักนี้ หัวใจรอคอย นิยาย บท 7

เฉียวป่าวเอ๋อร์รู้สึกว่ามีสายตาของใครบางคนกำลังมองมาที่ตัวเองอย่างวาวโรจน์

เมื่อเธอหันพรึบกลับมา พลันมีสีหน้าอึมครึมในทันที

“เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

เย่เชี่ยนมองมาที่เธอ ขึ้นเสียงแหลมเอ่ยถามอย่างไม่พอใจ

เฉียวป่าวเอ๋อร์กัดฟันพร้อมแสยะยิ้ม “เมียน้อยอย่างเธอกล้าโผล่มากลางวันแสกๆ ไม่กลัวโดนจับได้เหรอ!”

เย่เชี่ยนจูงมือเด็กน้อยสามขวบมาด้วย สายตามาดร้ายถลึงจ้องมาที่เธอ

“เฉียวป่าวเอ๋อร์ เธอคิดว่าเธอเป็นใคร เดี๋ยวอีกไม่นานเธอก็จะถูกไล่ออกจากตระกูลยี่แล้ว อย่าคิดว่าจะได้ครองตำแหน่งคุณนายตระกูลยี่ต่อล่ะ……”

ขณะที่พูด เย่เชี่ยนก็ยิ้มเยาะออกมา “เฉียวป่าวเอ๋อร์ พูดจริงๆนะ ฉันล่ะสงสารเธอจริงๆ สามีของเธออยากเลิกกับเธอถึงขนาดถวายเธอใส่พานให้ผู้ชายคนอื่น ว่าแต่คืนนั้นเป็นยังไงบ้างล่ะ สนุกสุดเหวี่ยงไปเลยใช่ไหม…..”

“หุบปาก!”

เมื่อเฉียวป่าวเอ๋อร์ได้ยินเธอพูดถึงเรื่องที่เธอนอนกับผู้ชายแปลกหน้าในคืนนั้น ก็ตวาดออกมาเสียงแหลมอย่างหลุดการควบคุม

เย่เชี่ยนยิ้มได้ใจยิ่งกว่าเดิม “.....จิ๊ๆ คงทั้งโกรธทั้งอายเลยสินะ ฉันได้ยินซือเฉินบอกว่า แต่งงานกับเธอมาสามปี แต่เขาไม่เคยแตะต้องเธอเลย เฉียวป่าวเอ๋อร์ เธอเป็นผู้หญิงทั้งทีแต่กลับมีสภาพแบบนี้ช่างเป็นอะไรที่เสียชาติเกิดจริงๆ ตอนนี้คนในแวดวงเขาลือกันให้แซดว่าเธอคือแม่ไก่ที่ให้กำเนิดลูกไก่ไม่ได้…..”

“วันนี้ซือเฉินพาฉันกับลูกมาร่วมงานเลี้ยงตระกูลจูน เขาบอกว่า อยากพาฉันกับลูกสาวมาเปิดให้คนในแวดวงสังคมไฮโซรู้จัก ฉันว่าเธอรีบไสหัวกลับไปดีกว่านะ จะได้ไม่เสียหน้า”

“ได้！งั้นมารอดูกันว่าใครกันแน่ที่จะเสียหน้า！” เฉียวป่าวเอ๋อร์กัดฟันพร้อมถลึงตามองเธอออย่างโกรธๆ

“เย่เชี่ยน ฉันจะบอกอะไรให้นะ ตราบใดที่ฉันกับยี่ซือเฉินยังไม่หย่ากัน เธอกับลูกก็เป็นได้แค่เมียเก็บกับลูกนอกสมรสเท่านั้นแหละ…..”

เมื่อเย่เชี่ยนได้ยินคำพูดของเธอ พลันมีสีหน้าร้ายกาจทันที

เธอกัดฟันกรอด พร้อมเค้นเสียงเข้มๆออกมาจากไรฟัน “เฉียวป่าวเอ๋อร์ หลายปีมานี้ฉันทนเลี้ยงลูกคนเดียวที่ต่างประเทศ ก็เพื่อตำแหน่งคุณหญิงตระกูลยี่ ถ้าเธอกล้ามาต่อกรกับฉันล่ะก็ เราได้เห็นดีกันแน่”

ทันทีที่เย่เชี่ยนพูดจบ จู่ๆเธอก็ก้มลงไป ยกมือขึ้นมาแล้วตบหน้าลูกสาวตัวเองอย่างแรง

เพี๊ยะ——

ใบหน้าเล็กๆของเด็กน้อยพลันแดงเถือก ร่างกายเล็กๆเซถอยหลังล้มลงกับพื้น

เด็กน้อยล้มชนขาโต๊ะเข้าพอดี จนอาหารว่างที่วางอยู่บนนั้นหล่นบนพื้น เศษกระเบื้องกระจายไปทั่ว

เด็กน้อยล้มทับเศษจาน จนมีเลือดสดๆไหลออกมา…..

เฉียวป่าวเอ๋อร์กัดริมฝีปากแน่น ดวงตาเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา เธอพยายามกลั้นความน้อยใจเอาไว้ จะร้องไห้ออกมาไม่ได้ ห้ามร้อเด็ดขาด

แขนและฝ่ามือของเธอโดนเศษกระเบื้องบาด เจ็บจนหน้าซีดขาว

ซึ่งตรงแขนเศษกระเบื้องบาดโดนเส้นเลือดพอดี เลือดสดๆจึงไหลมาบรรจบที่มือขาวๆของเธอ

กลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจายไปทั่ว ไม่นานพื้นหินอ่อนสะอาดๆก็มีรอยเลือดสีแดงประทับ เป็นภาพที่น่าสยดสยองมาก

“ไล่เธอออกไป!”

ยี่ซือเฉินมองมาที่เธอโดยไร้ซึ่งความสงสาร ในดวงตามีแต่ความแค้นและเกลียดชัง จากนั้นก็หันไปออกคำสั่งกับคนใช้

จากนั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาจับตัวเฉียวป่าวเอ๋อร์ไว้จากข้างหลัง “ออกไป อย่ามาจับฉัน…..”

เธอพยายามกลั้นน้ำตา ไม่ต้องรอให้พวกเขาไล่หรอก เธอออกไปเองได้！

แต่ว่าคนที่จับตัวเธอไว้ไม่ยอมปล่อย ซ้ำยังจับแน่นกว่าเดิม

“กัดผมแล้ว คิดจะหนีเหรอ…..”