รักนี้ หัวใจรอคอย นิยาย บท 8

“กัดผมแล้ว คิดจะหนีเหรอ…..” เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังขึ้นมาข้างหู

เฉียวป่าวเอ๋อร์รู้สึกคุ้นเสียงนี้เป็นอย่างมาก

แต่เพราะเธอเสียเลือดมากเกินไป จึงหันไปมองผู้ชายคนนั้นด้วยสายตาพร่าเบลออย่างไร้เรี่ยวแรง

ชายหนุ่มยืนย่อตัวอยู่ข้างหลังเธอ ผมสีดำของเขายาวปกคิ้วหนา จมูกโด่งเป็นสัน โครงหน้าลูกครึ่งยุโรป ดูหล่อเหลาหมดจรดเป็นอย่างมาก

ผู้ชายคนนี้มีบุคลิกและออร่าที่ดูแพง แถมยังดูเย็นชาเข้าถึงยาก

ไม่ว่าใครมองมาก็ต้องตะลึง ยากที่จะลืมเลือนทั้งนั้น

และแน่นอนว่าเฉียวป่าวเอ๋อร์จำเขาได้

เป็นเขา

ไอ้สารเลวที่มีอะไรกับเธอวันนั้น……

“อย่ามาจับ…..”

เฉียวป่าวเอ๋อร์ดิ้น พยายามตะโกนออกไป ไม่ยอมให้เขาจับตัว

เมื่อขยับร่างกาย บาดแผลบนแขนก็ยิ่งมีเลือดไหลทะลักออกมากกว่าเดิม

เมื่อเสียเลือดมากเกินไป ก็พลอยทำให้หน้าซีด รอบด้านซุบซิบกันเสียงเบา ซึ่งคนที่นี่ล้วนแล้วแต่หัวเราะเยาะเธอ และเข้าข้างเย่เชี่ยนกับลูก ทั้งยังด่าเธอว่าร้ายกาจต่างๆนานา

เธอไม่ได้ทำร้ายเด็กคนนั้นสักหน่อย เธอพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้อย่างน้อยใจ

เธอรู้สึกเหมือนถูกคนทั้งโลกตีตัวออกหาก รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า แต่กระนั้นก็ไม่อยากยอมแพ้ จึงผลักผู้ชายที่อยู่ข้างหลังออกไป

“ถอย ถอยออกไป…..” เฉียวป่าวเอ๋อร์ดิ้น พร้อมกับตะโกนเสียงดัง

แต่ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าภาพตรงหน้ามืดไปหมด ร่างกายไร้ซึ่งเรี่ยวแรง…….

เมื่อจูนจือมู่เห็นเธอวูบลง

จึงสังเกตเห็นบาดแผลบนร่างกายของเธอ เขาเขย่าตัวเธอเรียกสติ แต่กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

สีหน้าที่ไม่เคยแสดงออกว่าเป็นห่วงใครพลันฉายแววร้อนใจ จากนั้นก็รีบอุ้มเธอขึ้นมาง…..

“ป่าวปาว.....”

ร่างกายของเฉียวป่าวเอ๋อร์ไร้เรี่ยวแรง เธอหลับตาแน่น จมดิ่งเข้าสู่ความมืดมิด