รักนี้ หัวใจรอคอย นิยาย บท 9

ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นที่โรงพยาบาล แต่ละคนต่างก็มีท่าทีประหม่า

ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดเข้ามาอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยหมอสองสามคนที่รีบเดินเข้ามาเร็วๆ…...

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะลุกขึ้น พยาบาลจึงรีบดันหลังเธอให้นั่งลงบนเตียงเหมือนเดิม "คุณเฉียว ตอนนี้คุณจะขยับตัวมากไม่ได้นะคะ"

"คุณเฉียว คุณเสียเลือดจากบาดแผลบนแขนเป็นจำนวนมาก อีกอย่างช่วงนี้คุณก็ขาดสารอาหารด้วย แถมคุณยังอยู่ภายใต้ภาวะกดดันมากเกินไป... โชคดีที่คุณถูกส่งตัวมาโรงพยาบาลได้ทันเวลา ไม่เช่นนั้นเด็กที่อยู่ในท้องของคุณอาจจะไม่รอด เพราะฉะนั้นจึงไม่ควรเคลื่อนไหวบ่อยๆนะครับ” คุณหมออาวุโสที่สวมเสื้อคลุมสีขาวตัวใหญ่เอ่ยพูด

“ผอ.ครับ ความดันเลือดและอุณหภูมิร่างกายของคุณเฉียวกลับมาเป็นปกติแล้ว….”คุณหมอคนที่เหลือรีบตรวจดูอาการของเธอ

“คุณเฉียว ตอนนี้คุณรู้สึกยังไง? รู้สึกไม่สบายตรงไหน?”

ดวงตาของเฉียวป่าวเอ๋อร์ฉายแววสับสน เมื่อมองไปที่กลุ่มแพทย์ที่ยุ่งวุ่นวายตรวจอาการของเธอ ในหัวของเธอก็ขาวโพลงไปหมด

ทว่าหน้าประตูห้องผู้ป่วยกลับมีเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นมา

ยี่ซือเฉินส่งเสียงหงุดหงิด "แม่ แม่ขอให้ผมมาทำอะไรที่นี่! ผมไม่อยากเจอหน้าเธอ!"

“แม่ก็น่าจะเห็นที่งานเลี้ยงตระกูลจูนแล้ว ว่าเฉียวป่าวเอ๋อร์ร้ายกาจแค่ไหน ถึงขั้นกล้าทำร้ายเด็กเล็กต่อหน้าผู้คนมากมาย จนมือเล็กๆของซีนซีนโดยเศษแก้วบาด ซีนซีนเป็นหลานแท้ๆของแม่นะ”ช

“แกยังมีหน้ามาพูดเรื่องนี้กับฉันอีกเหรอ!”

จูนเชิงหย่าโกรธจนหน้าดำหน้าแดง "ซือเฉิน ฉันเคยบอกแกแล้วว่าฉันไม่สนเรื่องที่แกแอบไปกินเล็กกินน้อยข้างนอก แต่นี่งานเลี้ยงตระกูลจูนนะ แกยังกล้าพาพวกนั้นมาอีกเหรอ….”

“ตอนนี้ป่าวเอ๋อกำลังตั้งครรภ์ แกควรทำตัวดีๆ เรื่องที่แกมีชู้ ห้ามปล่อยให้หลุดไปถึงหูคุณตาของแกเด็ดขาด แล้วก็เข้าไปหาเธอได้แล้ว…..”

“เฉียวป่าวเอ๋อกำลังตั้งครรภ์?” ยี่ซือเฉินผงะไปครู่หนึ่ง

ทันใดนั้น ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นดุร้าย เขาก้าวไปข้างหน้า และถามอย่างร้อนใจว่า "แม่ เมื่อกี้แม่พูดว่าอะไรนะ?"

ตุบ--

เขาขว้างโทรศัพท์ลงบนพื้นทางเดินด้วยความโกรธ

"เฉียวป่าวเอ๋อร์กำลังท้องอย่างนั้นเหรอ! เธอจะท้องได้ยังไง ในเมื่อผมไม่เคยแตะต้องเธอเลย..." เขาสบถด้วยความโกรธ

จูนเชิงหย่าดูตกใจ

“พวกแกแต่งงานกันมาสามปี ทำไม...” จะไม่เคยแตะต้องเธอ

“หลานเวร! แกพูดอะไร—”

ปัง

นายท่านจูนกระแทกไม้เท้าลงกับพื้นอย่างแรง

“จูนจือมู่ แกอธิบายมาเดี๋ยวนี้!” เสียงของชายชราเอ่ยคาดโทษอย่างดุดัน

ในทางเดินของโรงพยาบาล ทุกคนรอบตัวล้วนสั่นสะท้าน

นายท่านจูนไม่ได้อารมณ์รุนแรงแบบนี้มาหลายปีแล้ว

เมื่อพ่อบ้านที่อยู่ข้างๆเห็นนายท่านโกรธ จึงรีบกระวีกระวาดเดินเข้าไปพูดอย่างเป็นห่วงว่า "นายท่าน ใจเย็นๆครับ นายท่านยังมีความดันโลหิตสูงอยู่นะครับ"

เขากล่าวเสริม "คุณชายไม่ใช่คนที่แยกแยะอะไรไม่เป็น ผมว่าเรื่องนี้ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิด….”

จูนจือมู่เม้มปากแน่นด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ไม่ตั้งใจจะพูดอะไรอีก แต่กลับมองเข้าไปในห้องผู้ป่วยอย่างครุ่นคิด

บนเตียงผู้ป่วย ใบหน้าของเฉียวป่าวเอ๋อร์พลันซีดเซียว เมื่อเธอหันไปสบตากับเขา ในหัวของเธอพลันอลหม่านขึ้นมา