เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 864

บทที่ 863 หวานมากจริงๆ

แต่หานมู่จื่อกลับไม่รู้สึกอะไร

ถึงแม้ว่าจะรู้สึกหล่อนก็คงไม่คิดอะไร ขนมนมเนยแบบนี้กินแล้วก็ต้องเลอะเทอะปากเป็นธรรมดาอยู่แล้ว กินเสร็จแล้วค่อยเช็ดก็ได้

แต่หลังจากที่กินไปได้สองคำ ทันใดนั้นหานมู่จื่อก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้ หล่อนหันไปมองเย่โม่เซิน: “ฉันรู้ว่าคุณก็ไม่ชอบกินของหวาน แต่ถ้าไม่กินของหวานตลอดก็ไม่ได้ ดังนั้นวันนี้ขนมที่ฉันซื้อมาทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นของหวาน”

เย่โม่เซิน: “…”

รู้ว่าเขาไม่ชอบรสหวานก็ยังซื้อของหวาน หญิงสาวผู้นี้จงใจแกล้งเขาใช่ไหม?

แต่ทว่า...

เย่โม่เซินกลับหรี่สายตามองหล่อน

“ทำไมเธอถึงรู้ว่าฉันชอบอะไร?”

หานมู่จื่อใจเต้นตึกตักขึ้นมาทันที หล่อนรู้สิ่งที่เขาชอบก็เป็นเพราะตอนคบกันเมื่อก่อน หากเป็นการคบกันในช่วงเวลานี้คงไม่สามารถมั่นใจอะไรได้มาก

เมื่อคิดถึงตอนนี้ หานมู่จื่อพูดขึ้น: “ฉันเดา”

เมื่อพูดจบ หล่อนกลัวว่าเย่โม่เซินจะสงสัย จึงรีบพูดอธิบาย: “ฉันชงกาแฟดำให้คุณทุกวัน ขมมากขนาดนั้น ถ้าคุณชอบน้ำตาล คุณก็คงไปชงใหม่เองแล้ว”

คำพูดนี้มีหลักฐานและเหตุผล ถ้าคาดเดาเฉยๆ คงจะไม่ได้

สายตาของเขามองไปที่เค้กเนยที่เลอะบนปากของหล่อน ดูเหมือนว่าหล่อนจะไม่รู้ตัวเลยสักนิด และยังคงพูดอยู่ตรงนั้น กลับไม่รู้เลยว่าเศษขนมเค้กและผงแป้งที่ติดอยู่บนปากทำให้ขัดสายตาของเขามากขนาดไหน

ด้านหน้าติดไฟแดงพอดี

เมื่อรถหยุดจอดลง หานมู่จื่อกำลังจะเงยหน้ามองว่ายังเหลือไฟแดงอีกกี่วินาที แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าเย่โม่เซินจะพลิกตัวมาด้านข้าง จากนั้นยื่นมือมาจับที่ท้ายทอยหล่อนไว้ จากนั้นทุกอย่างก็มืดมิดลง

ริมฝีปากที่แห้งแตกและเย็นยะเยือกของเขาประกบกันเข้ามา

หานมู่จื่อตั้งสติขึ้นมาได้ เบิกดวงตาโตกว้าง หายใจไม่เป็นจังหวะ

รู้สึกได้ว่าเค้กที่ติดอยู่ที่ริมฝีปากถูกเขาเลียกลืนกินเข้าไป จากนั้นฟันของหล่อนก็ถูกแยกออกจากกัน

ดูเหมือนว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนาน และขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าเวลาผ่านไปไม่นาน เย่โม่เซินก็ถอยตัวออก และกดหัวของหล่อนลง สายตาดำมืดแฝงไปด้วยแววตามีเลศนัย

“ใครบอกว่าฉันไม่ชอบกินของหวาน?”

หานมู่จื่อ: “…”

เย่โม่เซินเลียปากของตัวเองต่อหน้าหล่อน จากนั้นหัวเราะเย้ย: “แต่ หวานมากจริงๆ”

หานมู่จื่อกระพริบตา ตั้งสติขึ้นมาได้เลียริมฝีปากตัวเองต่อหน้าเขา เมื่อครู่...หล่อนกินเค้กเนยเลอะปากเหรอ?

ท่าทางของหล่อนปรากฏขึ้นในสายตาของเย่โม่เซิน จุดไฟแห่งความโมโหขึ้นมาทันที สายตามองไปด้านหน้าที่ไฟแดงกำลังจะหมด เย่โม่เซินหรี่ตาลง:

“เวลาขับรถอย่ายั่วฉัน”

เมื่อพูดจบ ก็ถอยตัวกลับไป

หานมู่จื่อกลับทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ให้ตายเถอะ โทษหล่อนอีกแล้ว หล่อนก็แค่กินเค้กเท่านั้น ทำไมถึงคิดว่ายั่วเขาได้ล่ะ?

เมื่อคิดถึงตอนนี้ หานมู่จื่อกัดเค้กหนึ่งคำด้วยความโมโหต่อหน้าเขาอีกครั้ง พูดตะคอกอย่างไม่ชัด: “ฉันแค่กินขนมก็ยั่วคุณได้เหรอ คุณชายยู่ฉือชอบฉันมากขนาดนั้นเลยหรือไง?”

มือของเย่โม่เซินที่จับพวงมาลัยไว้หยุดชะงักลงทันที จากนั้นหัวเราะเยาะ: “หรือว่าไม่อยากไปสนามบินแล้ว? เราเปลี่ยนไปโรงแรมกันดีไหม?”

หานมู่จื่อ: “…”

หล่อนแอบบ่นพึมพำ แสร้งว่าเมื่อครู่ไม่ได้พูดอะไร และกินขนมต่อไปอย่างเงียบๆ

หลังจากที่กินเค้กหมดหนึ่งชิ้น หานมู่จื่อรู้สึกเลี่ยนมาก จากนั้นมองดูขนมหวานที่ซื้อมาในถุง คิดถึงคำพูดที่เย่โม่เซินพูดขึ้นเมื่อครู่ พูดขึ้น: “คุณชอบกินขนมหวานไม่ใช่เหรอ? ขนมในถุงนี้ฉันให้คุณหมดเลย”

เย่โม่เซินเหลือบตามองหล่อน ไม่พูดอะไรต่อ

จากตรงนี้ไปถึงสนามบินใช้เวลาขับรถประมาณครึ่งชั่วโมงกว่า หากจะบอกว่าไกลดูเหมือนว่าเวลาจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่หากจะพูดว่าใกล้ เมื่อคิดดูดีๆแล้วอีกตั้งครึ่งชั่วโมง