เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 865

บทที่ 864 กระตุ้นความทรงจำ

ครุ่นคิดไปมา สุดท้ายหานมู่จื่อไม่ได้ปฏิเสธความหวังดีของเย่โม่เซิน ในเมื่อเขายอมให้ความห่วงใยตัวเองขนาดนี้ งั้นหล่อนก็ควรยอมรับไว้ดีกว่า

หลังจากที่คิดได้เช่นนั้น หานมู่จื่อจึงเดินตามเย่โม่เซินออกไป

ทั้งสองยืนรออยู่ที่หน้าประตู มีเครื่องบินลงจอดแทบทุกนาที ผู้คนมากมายยืนอยู่ที่ประตูทางออก หานมู่จื่อมองดูผู้คนจำนวนมากตรงหน้า ยังรู้สึกไม่สบายใจกลัวว่าจะหาส้งอานไม่เจอ

จนกระทั่งตอนที่ส้งอานปรากฏตัวที่หน้าประตูทางออก หานมู่จื่อจำหล่อนได้ทันที

ส้งอานตัวสูงใหญ่กว่าคนในกลุ่มนั้นมาก แม้ว่าจะมีอายุพอสมควรแล้ว แต่ก็ยังมีผิวพรรณที่ดีกว่ากลุ่มคนอายุเดียวกันมาก ไม่ต้องพูดถึงคนอายุเท่ากัน ถ้าหล่อนแต่งตัวดีกว่านี้สักนิด สามารถเทียบได้กับหญิงสาวอายุยี่สิบต้นๆได้เลย อีกทั้งเสน่ห์และรูปลักษณ์ก็ไม่ได้เป็นสิ่งที่ทุกคนมี

นี่ก็เป็นสิ่งที่ทำให้หานมู่จื่อแอบทอดถอนใจ ไม่เสียชื่อที่เป็นคนของตระกูลยู่ฉือ

ส้งอานสวมแว่นกันแดด เดินออกมาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ หล่อนก็เป็นเหมือนหานมู่จื่อ เดินออกมาจากประตูทางออกก็เห็นคู่รักวัยรุ่นหญิงสาวได้อย่างชัดเจน

เพราะลักษณะพิเศษของทั้งสองคน แค่ยืนอยู่เฉยๆที่หน้าประตูก็สามารถดึงดูดสายตาของคนจำนวนมากได้ ลมพัดมาจากอีกด้านหนึ่ง เย่โม่เซินรูปร่างสูงใหญ่บังร่างของหญิงสาวตัวเล็กอย่างหานมู่จื่อไว้ เหมือนต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ท่ามกลางสายลม

เมื่อเห็นลูกชายของพี่สาวตัวเอง ส้งอานตกตะลึงไปทันที

หล่อนรู้สึกพิเศษกับเด็กน้อยคนนี้มาก เพราะตัวเองไม่ได้แต่งงานมาตลอด หลังจากที่พี่สาวเสียชีวิต หล่อนก็เอ็นดูเย่โม่เซินเหมือนเป็นลูกชายของตนเอง

หลังจากเขาได้ยินข่าวเรื่องอุบัติเหตุทางเครื่องบินของเขา หล่อนกังวลใจและกระวนกระวายมาก แต่ร้อนใจไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร

เมื่อได้ข่าวว่าเขาปลอดภัยสบายดี ส้งอานก็สบายใจขึ้นมาทันที แต่เมื่อได้ยินว่าเขารื้อฟื้นสถานะความเป็นยู่ฉือเซินขึ้นมา ส้งอานรู้สึกสับสนขึ้นมาทันที

ตระกูลยู่ฉือ....

ถ้าเป็นไปได้ หล่อนคิดว่าทั้งชีวิตนี้ ตัวเองจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว

แต่สุดท้ายก็กัดฟันตัดสินใจ ถ้าหล่อนจะหลบไปตลอดชีวิต ถึงตอนนั้นเย่โม่เซินจะทำอย่างไร? พี่สาวของหล่อนคงโกรธแค้นหล่อนมากแน่นอน

ส้งอานลังเลอยู่นานสักพัก สุดท้ายจึงตัดสินใจกลับมาอีกครั้ง

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น สุดท้ายการหลบหนีก็ไม่ใช้วิธีแก้ไขปัญหา

“น้าสง”

เมื่อเห็นส้งอาน หานมู่จื่อรีบโบกมือเรียก เพื่อแสดงให้เห็นว่าตัวเองอยู่ตรงนี้

ส้งอานละสายตาอันเป็นกังวลออก ยิ้มเล็กน้อย จากนั้นเดินตรงเข้าไปหาทั้งสอง

เย่โม่เซินก็มองตามสายตานั้นไป อันที่จริงเมื่อครู่เขาก็ถูกสะกดด้วยสายตาของผู้หญิงคนนี้ เมื่อมองไปที่หล่อนกลับสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่คุ้นเคย

แต่เมื่อมองไปอีกครั้ง ความรู้สึกเช่นนี้ก็เลือนหายไป

ตอนนี้เห็นหล่อนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของตัวเอง ถอดแว่นดำออก ทั้งๆที่หานมู่จื่อเป็นฝ่ายมารับเพื่อน แต่สายตาของหล่อนกลับมองมาที่เขา

เย่โม่เซินตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เกิดความรู้สึกสงสัยและแปลกใจขึ้นมา

ในฐานะที่เป็นน้าของเขา ส้งอานรู้ดีว่าสายตาคู่นั้นและใจของเย่โม่เซินส่องสว่างเป็นประกายมากขนาดไหน ขืนมองต่อไปความลับคงถูกเปิดโปงแน่นอน

ดังนั้นหล่อนจึงมองเพียงไม่กี่ครั้งก็ละสายตาออก จากนั้นก็จ้องมองไปที่หานมู่จื่อ

“นี่ก็คือคนที่เธอเคยเล่าให้ฉันฟังเมื่อก่อน?”

“ห้ะ?” หานมู่จื่อตกตะลึงกับคำพูดของหล่อน ผ่านไปนานจึงตั้งสติกลับมาได้ จากนั้นจึงพยักหน้าลงอย่างมึนงง “ใช่ค่ะน้าส้ง”

ส้งอานยิ้ม จากนั้นยื่นมือให้เย่โม่เซิน “สวัสดีจ้ะ ฉันคือน้าของมู่จื่อ”

หานมู่จื่อที่ยืนอยู่ด้านข้าง: “…”