เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 866
สรุปบท บทที่ 865 พบผู้ใหญ่: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่
สรุปเนื้อหา บทที่ 865 พบผู้ใหญ่ – เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ โดย สือหวู
บท บทที่ 865 พบผู้ใหญ่ ของ เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ ในหมวดนิยายนิยาย จีน เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย สือหวู อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
บทที่ 865 พบผู้ใหญ่
เรื่องนี้ หานมู่จื่อสังเกตเห็นได้
ตอนที่ส้งอานพูดถึงยู่ฉือจิน ไม่เพียงแต่ทำให้แววตาอันอ่อนโยนหายไป อีกทั้งยังทำให้อุณหภูมิโดยรอบลดลงทันที
การเปลี่ยนแปลงอันรวดเร็วเช่นนี้ ถ้าไม่ได้รับผลกระทบทางจิตใจมาก คงไม่สามารถแสดงออกมาได้เด่นชัดเช่นนี้
ทันใดนั้นหล่อนรู้สึกสงสัยขึ้นมา
ในตอนนั้นเกิดเรื่องบาดหมางอะไรขึ้นระหว่างนายท่านยู่ฉือกับยู่ฉือซินและยู่ฉืออานกันแน่ ทำไมพี่น้องสองสาวจึงละเลยไม่สนใจคนสูงอายุอย่างคุณปู่ และทิ้งเขาไปแบบนั้น
อีกอย่างหลายปีที่ผ่านมานี้ แม้ว่าเวลาจะผ่านไปเนิ่นนาน แต่กลับไม่มีท่าทีการให้อภัยหรือชะล้างบาปให้กับคนแก่ท่านนี้เลย
ความโกรธแค้นของส้งอานหนักหนามาก
แต่ก็ยังคงรู้สึกน่าสงสัย แต่เมื่อมีศักดิ์เป็นลูกหลาน หล่อนก็ไม่กล้าพอที่จะถามเรื่องอะไรแบบนี้ออกมา
และดูเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายดายขนาดนั้น คงเป็นแผลลึกในใจของส้งอาน
ไม่เช่นนั้น หล่อนคงไม่คิดลังเลนานขนาดนี้จึงจะยอมโทรมาตอบตกลงหล่อน
เมื่อคิดถึงตอนนี้ หานมู่จื่อพูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา: “คุณน้ายอมมาหาครั้งนี้ มู่จื่อรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก ถ้าติดปัญหาอะไรตรงไหน คุณน้าบอกมู่จื่อได้เสมอนะคะ มู่จื่อจะไม่ยอมให้คุณน้าต้องลำบากเรื่องอะไรเลย”
นี่เป็นเรื่องของหล่อนแท้ๆ เพียงแต่ไม่มีวิธีอื่น หล่อนจึงต้องขอความช่วยเหลือจากส้งอาน
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ส้งอานยิ้ม สายตาอันอ่อนโยนกลับมาอีกครั้ง หล่อนมองไปที่หานมู่จื่อ อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกมาลูบท้ายทอยของหล่อน
“เด็กดี ขอบใจที่คิดเป็นห่วงแทนน้าเยอะมากขนาดนี้นะ แต่น้าไม่เป็นไรจริงๆ ในเมื่อน้าตัดสินใจมาแล้ว เรื่องบางเรื่อง...ก็ควรแก้ไขได้แล้ว”
หลบหนีปัญหา ไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุด
หล่อนจะคอยดูว่า คุณปู่นั่นยังคิดจะทำอะไรอีก จะต้องรอให้ถึงเมื่อไหร่จึงจะยอมวางมือ
นึกอะไรขึ้นมาได้ ทันใดนั้นส้งอานพูดขึ้น: “ฉันได้ยินมาว่า...เธอท้องแล้ว?”
พูดถึงข่าวเรื่องท้องขึ้นมา สีหน้าของหานมู่จื่อเปลี่ยนไปเล็กน้อย รีบพยักหน้าลง: “เรื่องนี้โม่เซินยังไม่รู้”
“ถึงแม้ว่าหมอนั่นจะรู้ ตอนนี้เขาก็ลืมทุกอย่างไปหมดแล้ว ไร้คุณธรรมสิ้นดี”
“ไม่โทษเขาหรอก สถานการณ์ในตอนนั้น...เขารอดชีวิตมาได้ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว”
“เธอแก้ตัวแทนเขาเก่งจริงนะ ถ้าผู้ชายของฉันเป็นแบบนี้ ฉันจะจัดการเขายกใหญ่ ให้เขารู้ว่าคำว่าเมียสะกดยังไง”
หานมู่จื่อ: “…”
คิดไม่ถึงเลยว่าส้งอานจะดุดันขนาดนี้
เส้นทางไม่ไกลมากนัก ดังนั้นอีกไม่นานก็ถึงที่หมาย ระยะห่างของทั้งสองเข้าใกล้กันอีกครั้ง หานมู่จื่อกับส้งอานไม่ได้คุยเรื่องราวเกี่ยวกับเย่โม่เซินกันอีก เพียงแค่คุยกันเรื่องทั่วไปว่าอีกประเดี๋ยวจะไปกินอะไรกัน
หลังจากขึ้นไปบนรถ หานมู่จื่อเพิ่งสังเกตเห็นว่าเย่โม่เซินไม่ได้แตะต้องขนมปังถุงนั้นเลยแม้แต่น้อย หรือจะพูดได้ว่า ตั้งแต่เลิกงานจนถึงตอนนี้เขายังไม่ได้กินอะไรเลย กระทั่งน้ำก็ไม่ได้ดื่ม
ทันใดนั้น หานมู่จื่อรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที
เขากลับไม่พูดบ่นสักคำ และยังเอาเสื้อคลุมให้หล่อนใส่อีก
เย่โม่เซินขับรถ สายตามองไปที่ส้งอานที่นั่งอยู่ด้านหลัง ถามขึ้น: “น้าส้ง อยากทานอะไรไหมครับ?”
หานมู่จื่อเรียกหล่อนว่าน้าส้ง เย่โม่เซินก็ทำได้เพียงเรียกตามหล่อน
คำว่าน้าส้งที่ออกจากปากเขาทำให้ส้งอานรู้สึกตกใจกลัวขึ้นมา ผ่านไปสักพักจึงจะตั้งสติกลับมาได้ “น้าทานได้หมด ถามมู่จื่อเถอะจ้ะ”
เมื่อหานมู่จื่อที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับได้ยินเช่นนั้น จึงพูดขึ้น: “ฉันก็กินอะไรก็ได้ แล้วแต่คุณเลย”
เย่โม่เซินไม่พูดอะไรต่อ ครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ รถถูกจอดไว้ที่ด้านหน้าของโรงแรมสไตล์ผสมผสานระหว่างจีนและตะวันตก เขาปลดเข็มขัดพลางพูดขึ้น: “นี่เป็นโรงแรมภายใต้ตระกูลยู่ฉือ อาหารมีทั้งจีนและตะวันตก อยากทานอะไรก็สั่งได้ตามสบายเลยครับ”
หานมู่จื่อทอดถอนใจกับความละเอียดรอบคอบของเขา พลางปลดเข็มขัดออก
เมื่อลงมาจากรถ ส้งอานกลับยืนอยู่ด้านข้างรถและเงยหน้าขึ้น มองโรงแรมอันหรูหราสวยงามด้วยความตกตะลึง
มองดูอยู่สักพักใหญ่ สายตาของหล่อนก็ปรากฏแววตาอันเยือกเย็นขึ้นมา
“ค่ะ”
เมื่อวางสายลง หานมู่จื่อเก็บมือถือลง และเดินไปรอเย่โม่เซินที่ทางออก
คนของโรงแรมรู้จักยู่ฉือเซิน จึงให้ความเคารพเขามากเป็นพิเศษ แต่หานมู่จื่อซึ่งเป็นคนที่เขาพามา และตอนนี้กำลังรอเขาอยู่ที่ทางออก เมื่อทุกคนเห็นเช่นนั้นจึงอดไม่ได้ที่มองหล่อนด้วยความอิจฉา ต่างพากันพูดซุบซิบขึ้นมา
ไม่นานนัก เย่โม่เซินก็กลับมา หานมู่จื่อขึ้นรถไป
ภายในรถเงียบสงัด ดูจากเส้นทางแล้วคงไปที่บ้านพักที่เย่โม่เซินได้จัดเตรียมไว้ให้หล่อนก่อนหน้านี้
หานมู่จื่อนึกถึงปฏิกิริยาตอนที่เขาเจอส้งอานขึ้นมา ดูเหมือนถูกกระตุ้นความทรงจำ จึงค่อยๆหันเหลือบมองเขา
แต่ใครจะไปคาดคิดว่าเย่โม่เซินที่กำลังเม้มปาก และหันมามองหล่อนพอดี
สายตาคู่นั้นมองด้วยความลึกซึ้ง จนทำให้หานมู่จื่อใจเต้นระรัว
ทำไมเขาถึงมองตัวเองด้วยท่าทางแบบนั้นล่ะ หรือว่าเขาเกิดเอะใจอะไรขึ้นมา รู้สึกว่าตัวเองกำลังวางแผนทำบางอย่างกับเขา?
จากนั้น หานมู่จื่อมองแววตาของคนจนรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา พูดติดขัด: “มะ...มีอะไรเหรอ?”
นัยน์ตาสีดำของเย่โม่เซินปรากฏรอยยิ้มขึ้นอันขำขันขึ้น
“อันที่จริงคุณไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้”
“ห้ะ?”
“ต่อไปถ้ามีเรื่องแบบนี้อีก ก็บอกฉันมาตรงๆว่าไปพบผู้ใหญ่ ฉันไปกับเธออยู่แล้ว”
หานมู่จื่อ: “…”
ทันใดนั้น หล่อนรู้สึกว่าตัวเองพูดอะไรไม่ออกขึ้นมาทันที
เป็นเพราะเย่โม่เซินคิดว่าส้งอานคือน้าของหล่อน จึงคิดว่าการเจอกันครั้งนี้คือการมาทำความรู้จักพบเจอผู้ใหญ่?
“อีกอย่าง ถ้าบอกฉันล่วงหน้า ฉันจะแสดงออกได้ดีกว่านี้”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่