รักต่างวัยของเจ้านายจอมเก๊ก นิยาย บท 41

ผมเดินทางมาที่ฝรั่งเศส หลังจากที่นาราล่วงหน้ามาก่อนหน้าไม่ถึงอาทิตย์ ผมรีบจัดการเรื่องที่ไร่ให้เสร็จ โดยมีเมืองรามคอยเป็นที่ปรึกษาให้กับนับดาว หลังจากนั้นผมรีบตามนารามาทันที ผมแอบสะกดรอยตามเธอไปทุกที่ ที่เธอไป ผมเฝ้ามองเธออยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ ผมยังขี้ขลาดเกินไปไม่กล้าแม้แต่จะไปเจอหน้าเธอ

วันนี้ก็เช่นกัน ผมแอบตามเธอไปที่โรงละครมูแลงรูจ ผมเฝ้ามองเธอทุกย่างก้าว ผมแทบจะทนไม่ไหวเมื่อผู้ชายคนนั้น โอบประคองนารา เขาทำตัวเหมือนเป็นสามีของเธอ ภาพนั้นมันทำให้ผมย้อนกลับมามองตัวเอง มันควรเป็นผมที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอในเวลานี้ไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น ที่สำคัญผู้ชายคนนั้น ไม่สมควรพานาราไปในที่แบบนั้น

คนท้องไม่ควรอยู่ในที่เสียงดังอึกทึกครึกโครม แล้วที่นั่น เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ก็เต็มไปหมด ผมพยายามข่มใจครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะกลัวนารากับลูกจะเป็นอันตรายจากเครื่องดื่มพวกนั้น แถมผู้ชายคนนั้นยังจับมือถือแขนเธออีก โต๊ะที่ผมนั่งอยู่ไม่ไกลมาก มองไปก็พอจะเดาออกว่าเขากำลังสารภาพรักเธอแน่ๆ ตอนที่เขาสัมผัสลงไปที่มือของนาราพร้อมทั้งกุมเอาไว้นั้น ทำให้ผมแทบอยากจะลุกไปกระทืบแล้วเอากำปั้นตะบันหน้าผู้ชายคนนั้นแบบรัวๆ

แต่ผมก็ทำได้แค่ข่มใจ ถ้าทำแบบนั้นออกไปจริงๆ นาราคงจะไม่ยกโทษให้ผมแน่ ผมแอบมองคนทั้งสองจนแน่ใจ ว่าเขาพานารากลับไปส่งที่บ้าน ผมจึงรีบขับรถไปดักรอเธอที่บ้านทันที ผมแอบมองเธออยู่ข้างรั้วบ้านจนป้าสากลับมา ผมจึงขับรถออกไปซึ่งบ้านของผมอยู่ก็ละแวกเดียวกับบ้านหลังนี้ อาทิตย์เป็นคนจัดการทุกอย่างรวมทั้งจัดการเรื่องซื้อบ้านหลังนั้นด้วย

วันนี้ฉันตื่นสายกว่าทุกวัน เพราะรู้สึกเพลียจากการออกไปเที่ยวกับคุณคเชนทร์ ฉันลุกขึ้นพร้อมทั้งบิดขี้เกียจ ก่อนจะเอามือลูบที่ท้องเบาๆ ไปมา ฉันลุกไปเปิดผ้าม่านออกก่อนจะเข้าห้องน้ำ แต่ก็ต้องแปลกใจ เมื่อมีชายใส่หมวกและแว่นตาดำอันใหญ่ยืนอยู่ที่เดิม แต่ชุดที่เขาสวมใส่เป็นชุดใหม่แสดงว่าเขากลับมาอีกเหรอ ไม่นานเขาก็จ้องมองมายังที่ฉันยืนอยู่ ฉันรีบปิดผ้าม่านทันที ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป เขาเป็นใครกันต้องการอะไร

ฉันได้แต่เก็บไว้ในใจไม่กล้าบอกใครกลัวทุกคนจะคิดมาก ฉันอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จได้แอบย่องไปที่หน้าต่าง แล้วค่อยๆ เปิดผ้าม่านส่องดู แต่ปรากฏว่าเขาหายไปแล้ว ฉันจึงเดินลงมาข้างล่างเพราะรู้สึกหิวเอามากๆ เลยตอนนี้

"อ้าว! ลงมาแล้วเหรอลูก ไปทานข้าวเร็วป้าทำข้าวต้มร้อนๆ ไว้ให้แล้ว ข้าวต้มหมูสับใส่กุ้งด้วยนะ"

"ว้าว! หอมจังเลยค่ะป้าสา นาราจะกินให้พุงกางไปเลยวันนี้"

"ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!" เสียงของป้าสาหัวเราะดังขึ้น กับคำพูดของหลานสาว นาราตักข้าวต้มมาชามเบ้อเร่อ เธอนั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย ทำไมลูกคนนี้ถึงได้กินเก่งจังเลยนะ หญิงสาวกินไปคิดไป

"ผลไม้จ้านารา ทานข้าวเสร็จทานผลไม้ล้างปากนะลูก"

"ขอบคุณค่ะป้าสา" ฉันพูดพร้อมกับซบลงที่ไหล่ของหญิงสูงวัย ที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างอบอุ่น แป๊บเดียวฉันก็ทานจนหมดเกลี้ยง ก่อนจะเอาชามไปเก็บ แล้วมานั่งกินผลไม้ข้างๆ ป้าสา

"นาราท้องหนูก็เริ่มจะโตแล้วนะ อีกสักหน่อยพอท้องแก่เดินเหินก็จะลำบาก ป้าว่าหนูควรจะมีใครคอยดูแล" ฉันกำลังกินผลไม้เพลินๆ ก็ต้องหยุดลง กับคำพูดของป้าสา ฉันไม่เข้าใจว่าป้ากำลังสื่อหรือหมายถึงอะไรอยู่

"สามีของหนู นาราน่าจะรู้ดีกว่าใคร เขาเป็นคนอย่างไร เขาไม่ใช่คนเจ้าชู้ เขาไม่เคยนอกใจหนูไม่ใช่เหรอ ถ้าเขากลับมาหนูอภัยให้เขาได้ก็ควรอภัยให้กัน" ฉันไม่พูดอะไรตอนนี้กำลังคิดว่าเขาอยู่ที่ไหน กำลังทำอะไรอยู่เขาจะคิดถึงฉันบ้างไหมนะ

"นาราถ้าป้าใช้บรั่นดีหมักเนื้อให้หนูกิน ป้าไม่รู้ว่านาราแพ้ พอกินแล้วนาราเกือบตาย แล้วหนูยังจะอภัยให้ป้าได้ไหม ที่ป้าทำให้นาราเกือบตาย เพราะป้าไม่รู้ว่าหนูว่าแพ้แอลกอฮอล์"

"ทำไมนาราจะอภัยให้ป้าไม่ได้ล่ะคะ ในเมื่อป้าไม่ได้ตั้งใจไม่มีเจตนาตั้งแต่แรก ป้าไม่ได้คิดจะทำร้ายนาราสักหน่อย" "สามีของหนูเขาก็ไม่ได้คิดจะทำร้ายนารากับลูก ที่เขาพลั้งมือไป เพราะว่าเขาไม่รู้เหมือนกัน บางครั้งคนที่ไม่รู้ย่อมไม่ผิดไม่ใช่เหรอนารา"

"ใครเล่าให้ป้าฟังคะ ป้าทราบเรื่องนี้มาจากใคร" ฉันรู้สึกสงสัยในสิ่งที่ป้าพูด ทำไมป้าสาพูดเหมือนกับตาลุงนั่นเป็นคนเล่าให้ป้าฟังเลย

"ป้าเชื่อว่าสามีของหนูเขาเป็นคนดี บางครั้งคนดีก็อาจจะเป็นเหยื่อของคนโกงบ้าง แต่ว่าคนดียังไงก็เป็นคนดีวันยังค่ำ หนูควรจะดีใจที่ได้สามีเป็นคนดีนะนารา" พอป้าสาพูดจบฉันก็ขอตัวขึ้นห้องไปทบทวนเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา ฉันไม่รู้ว่าจะอภัยให้เขาได้ไหม

ฉันนอนคิดไปคิดมาไม่นานก็หลับใหลเข้าสู่ห้วงนิทราตามเคย หลายวันผ่านไปฉันก็ยังคงใช้ชีวิตแบบเดิมๆ และก็ต้องแปลกใจกับสิ่งเดิมๆ ก็คือผู้ชายคนนั้นเขามักจะมายืนแอบอยู่ข้างรั้ว และมักมองขึ้นมายังห้องของฉันเสมอ พวกโรคจิตหรือเปล่าก็ไม่รู้ ชอบมาแอบดูฉันอยู่บ่อยๆ แบบนี้