รักต่างวัยของเจ้านายจอมเก๊ก นิยาย บท 43

รูปร่างอวบของหญิงสาวท้องป่อง กำลังนอนในท่าตะแคงซ้าย โดยมีร่างบึกบึนของสามีหนุ่มนอนอยู่เคียงข้าง มือขวาของเขาโอบไปที่เอวอวบของภรรยา ฝ่ามือหนาวางแนบไว้ที่ท้องนูน หญิงสาวค่อยๆ พลิกตัวแล้วขยับเปลือกตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะพบว่าเธอไม่ได้นอนที่เตียงนี้เพียงลำพัง

แต่มีชายร่างหนากำยำนอนเคียงข้างพร้อมทั้งโอบเธออยู่ นารามองขึ้นไปที่เพดาน มองซ้ายขวาก่อนจะมองไปรอบๆ ห้อง ทั่วทั้งห้องเต็มไปด้วยรูปของเธอในอิริยาบถต่างๆ นี่เขาตามเธอมาตั้งนานแล้ว แต่ทำไมเขาถึงพึ่งปรากฏตัว ที่แท้ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างรั้ว ใช่ต้องเป็นพ่อเลี้ยงตะวันแน่ๆ สามีของเธอ

นาราค่อยๆ ยกแขนชายหนุ่มออกจากตัวของเธออย่างเบามือ เพราะกลัวว่าเขาจะตื่น ก่อนจะค่อยๆ ดันตัวเองขึ้นนั่ง ในขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นยืนก็ต้องตกใจ เมื่อมือหนาโอบมาที่เอวของเธอ เขาค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ พร้อมทั้งสวมกอดเธอไว้จากทางด้านหลังในท่านั่ง

"นาราฉันขอโทษ ขอโทษกับทุกอย่างที่ผ่านมา ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนี้ ฉันขอโทษ ได้โปรดยกโทษให้ฉันสักครั้งจะได้ไหม" คำขอโทษของเขาสำหรับฉันตอนนี้ มันแทบจะไม่มีความหมายด้วยซ้ำ เขาไปอยู่ไหนมา ทำไมถึงปล่อยให้ฉันท้องโย้อยู่หลายเดือน เขาไม่คิดที่จะมาดูแลฉันบ้างเลยเหรอ ความน้อยใจของคนท้องก็บังเกิดขึ้น เมื่อความรู้สึกที่มีในยามนี้ สามีควรดูแลภรรยาไม่ใช่ปล่อยให้วันเวลาล่วงเลยไป

"ปล่อย! ฉันจะกลับบ้าน ป่านนี้ป้าสากับทุกคนคงเป็นห่วงแย่แล้ว”

"ฉันโทรบอกป้าสาแล้วว่านาราอยู่กับฉัน ป้ายังบอกเลยว่า ให้ฉันดูแลนาราดีๆ ให้ปรับความเข้าใจกัน แล้วค่อยพานารากลับไป"

"มันคงเป็นแผนการของคุณสินะ ปล่อย! เอาโทรศัพท์มือถือฉันมา ป่านนี้คุณคเชนทร์คงกำลังตามหาฉันอยู่"

“ป่านนี้เขาคงกลับเมืองไทยไปแล้ว"

"หมายความว่ายังไง"

"ก็หมายความตามนั้น ฉันโทรบอกเขาไปแล้วว่าเธอมากับฉัน ซึ่งเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย และยังบอกต่อไปอีกด้วย เขาไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับเมียคนอื่นแบบนี้ ฉันได้ลบเบอร์และบล็อกเฟซบล็อกไลน์เขาเรียบร้อยแล้ว" นาราที่ฟังอยู่ถึงกับโกรธจนลมออกหู เขามีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับโทรศัพท์ของเธอ

"ใครเมียคุณ! อย่ามามโน คุณไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับโทรศัพท์ของฉัน และคุณก็ไม่ควรลบเบอร์พี่คเชนทร์ออก ที่สำคัญคุณไม่ควรบล็อกเฟซบล็อกไลน์เขาแบบนั้น เพราะมันดูเสียมารยาท" ดูท่าทางของเขาจะไม่สะทกสะท้านใดๆ กับคำพูดของฉันเลยแม้แต่น้อย

"แล้วที่เธอท้องโย้อยู่เนี่ย แล้วลูกของฉันก็อยู่ในท้องเธอ ไม่ให้เรียกเมียจะให้เรียกว่าอะไร หืม..อ๋อ! รู้แล้วต้องเรียกแม่ใช่ไหม พ่อขอโทษนะแม่อภัยให้พ่อเถอะนะ"

เขาพูดเองเออเองไปเสียหมด สรรพนามที่เขาแทนตัวเองว่าพ่อแล้วเรียกฉันว่าแม่ มันทำให้น้ำตาของฉันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เมื่อฉันนึกไปไกลถึงภาพของพ่อแม่ลูกกับครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ มือหนาค่อยๆ ปาดน้ำตาออกจากแก้มกลม อย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน แต่เธอกลับปัดมือของเขาออกก่อนจะเบือนหน้าหนี

"ฉันจะกลับบ้าน พาฉันไปส่งที นี่มันก็ค่ำแล้ว ฉันจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ารู้สึกเหนียวตัว" ความจริงฉันไม่ได้เหนียวตัวอะไรเลย มันเป็นข้ออ้างที่ฉันอยากจะกลับบ้าน ฉันไม่อยากเจอหน้าเขาในเวลานี้ ฉันยังไม่พร้อมที่จะพุดอะไรทั้งนั้น พอฉันพูดจบ เขาก็เดินไปเปิดประตูตู้บานใหญ่ออก ทำให้มองเห็นเสื้อผ้าที่มันเต็มจนล้นตู้ออกมา ไม่ว่าจะเป็นชุดคลุมท้อง ชุดนอนชุดอะไรต่อมิอะไรสารพัดเต็มตู้ไปหมด

“เชิญคุณแม่เลือกใส่ได้เลยครับ จะใส่ชุดไหนก็เลือกได้ตามสบาย พ่อซักและปรับผ้านุ่มไว้เรียบร้อยแล้ว แม่ไม่ต้องกลัวว่าจะใส่แล้วมันจะระคายเคืองต่อผิวบอบบางของแม่"