รักต่างวัยของเจ้านายจอมเก๊ก นิยาย บท 46

ผ่านไปสองปี นาราคลอดลูกชายชื่อว่าน้องซัน ที่แปลว่าพระอาทิตย์ หรือว่าดวงตะวันนั่นเอง เพื่อให้สอดคล้องกับบิดาและอาของเขา ทุกคนรักและเอ็นดูเด็กชายเป็นอย่างมาก เพราะที่นี่เงียบเหงามานานไม่มีเด็กมาวิ่งเล่น ไม่มีเสียงหัวเราะ แต่ตอนนี้ทุกอย่างกำลังเปลี่ยนไป ทุกคนต่างติดน้องซันกันแจ แม้แต่มารดาของพ่อเลี้ยงตะวันเอง ยังไม่ยอมกลับกรุงเทพฯ เลย อยากอยู่กับหลานมากกว่า นับดาวก็เลยต้องอยู่ที่นี่ด้วยและได้เรียนรู้งานที่ไร่องุ่นมากขึ้น โดยมีเมืองรามคอยสอนจนทั้งคู่พัฒนาจากคู่กัดเป็นมาเป็นคู่รัก

"ชอบไหมนาราสวยหรือเปล่า ชอบแบบนี้ไหม" นาราโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเธออายุเพียงแค่ยี่สิบสอง แต่ก็ดูแลลูกและสามีได้ไม่ขาดตกบกพร่อง สมกับที่พ่อเลี้ยงตะวันเลือกเธอมาเป็นคู่ชีวิต

"อืม... สวยแล้ว" นาราพูดออกไปขณะที่พ่อเลี้ยงตะวัน กำลังจัดแจงให้คนงานที่รับทำซุ้มดอกไม้ ออกมาให้มันสวยงามที่สุด เพราะมันคืองานสำคัญของเขาและนารา นั่นคืองานแต่งของพวกเขาทั้งสอง

"แม่จั๊บ" น้องซันยังพูดไม่ชัด แต่ก็พอเข้าใจในภาษาที่พูด เมื่อเด็กชายเห็นผู้เป็นแม่เดินมา ก็รีบผละจากคุณย่าลงมาหานาราทันที

“อะไรครับคนเก่งของแม่" นาราพูดพร้อมกับอุ้มเด็กชายขึ้นมากระเตงเอาไว้ ดูท่าทางแล้วลูกชาย จะตัวโตกลมจนเธอแทบจะอุ้มไม่ไหวแล้ว

"มานี่ครับน้องซันพ่อจะพาไปดูอะไร" พ่อเลี้ยงตะวันได้อุ้มลูกชายเดินออกไป ปล่อยให้นารามองตาม พร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง เมื่อมันคือภาพแห่งความสมบูรณ์แบบ เพราะเขาทั้งสองคือครอบครัวของเธอ พ่อแม่ลูกที่เคยฝันเวลานี้มันได้เกิดขึ้นแล้ว

"นารามานั่งตรงนี้ลูก" นั่นคือเสียงของมารดาพ่อเลี้ยงตะวัน ที่รักและเอ็นดูนาราเอามากขึ้นกว่าเดิม เมื่อเธอกลับมาพร้อมกับทายาทของไร่นับดาว

"สองพ่อลูกเขาจะไปดูอะไรกันคะนั่น ตาหนูยิ่งชอบใจเวลาได้ขึ้นขี่คอพ่อแบบนั้น" นารานั่งลงข้างๆ ผู้เป็นมารดาของสามี พร้อมกับพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

"แม่ขอบใจนารามากนะที่กลับมา สองปีที่นี่ดูมีชีวิตชีวาขึ้นเยอะเลย โดยเฉพาะพ่อเลี้ยง ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ มีพ่อแม่ลูก คนแก่อย่างแม่เห็นแล้วก็ปลื้มใจ ยิ่งตาหนูซันพูดจาเจี๊ยวจ๊าว ที่นี่ไม่เหงาอีกแล้ว"

"นาราก็ต้องขอบคุณที่คุณแม่นะคะ ที่ให้โอกาสเด็กผู้หญิงบ้านๆ ธรรมดามาเป็นสะใภ้ ไร่นับดาว"

"แม่ดีใจนะ ที่พ่อเลี้ยงตะวันเลือกหนูมาเป็นคู่ชีวิต ที่ผ่านมาพ่อเลี้ยงตะวันคงได้รับบทเรียนจากการใจดีเกินไป มีน้ำใจมากเกินควร จนเกินขอบเขต เกือบเสียลูกและเมียไป แต่แม่อยากให้หนูรู้เอาไว้ ลูกชายแม่ไม่เคยรักใครนอกจากนารา" ลูกสะใภ้กับแม่สามีนั่งคุยกันอย่างถูกคอ ภาพตรงหน้าที่พ่อเลี้ยงตะวันให้ลูกชายขี่คอเดินไปมา ในไร่องุ่นมันช่างเป็นภาพที่คนมอง ต้องยิ้มตาม เสียงหัวเราะของน้องซัน มันทำให้โลกใบนี้สดใส

งานแต่งเริ่มขึ้นในตอนเช้า ท่ามกลางแขกที่มาร่วมงาน เพื่อแสดงความยินดีกับคนทั้งสอง ซึ่งมารดาของนาราและนาทีก็ได้เดินทางมาที่นี่ด้วย นางรู้สึกปลาบปลื้มที่ลูกสาวเป็นฝั่งเป็นฝาและพ่อเลี้ยงตะวันก็ทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้ ไม่ทิ้งขว้างนาราไปไหนตามที่ใครๆ คิดและพูดในทางเสียหาย พิธีการในงานช่วงเช้าผ่านไปด้วยดี ตอนนี้เป็นพิธีการงานเลี้ยงช่วงกลางคืน พิธีกรได้เชิญเจ้าบ่าวเจ้าสาวขึ้นไปบนเวที พร้อมกับสัมภาษณ์ถึงเรื่องราวของคนทั้งคู่ กับสิ่งดีๆ ที่ทำให้มีงานเกิดขึ้นในวันนี้

"เจ้าบ่าวเจอเจ้าสาวครั้งแรกที่ไหนครับ" พิธีกรเอ่ยถามขึ้น

"ครั้งแรกที่เจอกัน ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ หรือพรหมลิขิตกันแน่ เธอเข้าใจผิดแล้วปีนเข้ามาในบ้านผมครับ"

“ฮ๋า!” แขกในงานต่างตกใจในคำตอบของพ่อเลี้ยงตะวัน

"ไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิดสักหน่อย นั่นมันเป็นบ้านของป้านาราค่ะ แต่บังเอิญว่าป้าได้ขายให้พ่อเลี้ยงตะวันไปแล้ว แต่นาราไม่รู้" หญิงสาวพูดออกมาด้วยท่าทางที่เขินอาย

"แบบนี้แสดงว่าคงต้องเป็นพรหมลิขิตแล้วล่ะครับ พ่อเลี้ยงตกหลุมรัก คุณนาราตั้งแต่ตอนไหนครับ"

“ผมตกหลุมรักเธอตั้งแต่วันแรก ที่เปิดไฟแล้วเห็นหน้าเธอ ทำให้ผมรู้สึกว่าเธอไม่เหมือนใคร และเธอก็เข้ามาอยู่ในหัวใจของผมตั้งแต่วินาทีนั้นครับ”

แป๊ะ! แป๊ะ! แป๊ะ! เสียงปรบมือดังขึ้นเกรียวกราวไปทั่วทั้งงาน นาราเองก็ไม่เคยถามเขาเลย ว่าพ่อเลี้ยงตะวันนั้นตกหลุมรักเธอตั้งแต่ตอนไหน เพิ่งรู้วันนี้ว่าวันแรก ครั้งแรกที่พบกัน แต่คำตอบนั้นก็ไม่ต่างจากเธอเลยด้วยซ้ำ

"แล้วคุณนาราล่ะครับ หลงรักพ่อเลี้ยงตั้งแต่ตอนไหน"

"ถ้านาราบอกไปทุกคนจะเชื่อไหมคะ นาราตกหลุมรักพ่อเลี้ยงตะวัน ตั้งแต่วันแรกเหมือนกัน วินาทีนั้น ที่เขาเปิดไฟ เขาเหมือนโอปปา นารานึกว่าเขาเป็นพระเอกหนัง ยังจำไม่เคยลืม เขาคือรักแรกของนาราค่ะ" ทุกคนต่างก็ปรบมือให้กับคำตอบของเจ้าสาวเช่นกัน พ่อเลี้ยงตะวันเองก็ไม่คิดว่านารานั้น จะตกหลุมรักตนตั้งแต่แรกเจอเช่นกัน

"ขอให้เจ้าบ่าวหอมแก้ม เจ้าสาวหน่อยครับ"