อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 645

ตอนที่ 645 กลับสู่อ้อมกอดของเขาอีกครั้ง (5)
โดย
Ink Stone_Romance
ตอนถังซ่งถูกปลุกตื่นจากความฝันก็แทบระเบิดอารมณ์

พอขับรถมาถึงห้องฉุกเฉินในตึกโรงพยาบาลขนาดใหญ่ของตัวเอง พยาบาลตัวเล็กร้องไห้กระซิกเพราะเย่เซียวตั้งนานแล้ว พอเห็นถังซ่งก็เหมือนเจอฮีโร่ผู้ช่วยชีวิตไว้ก็ไม่ปาน

“ผู้อำนวยการ ในที่สุดคุณก็มา ถ้ายังไม่มา โรงพยาบาลนี้ต้องถูกรื้อออกแน่ๆ”

“ไม่ต้องกลัว มีผมปกป้องพวกคุณอยู่ คุณ เข้าไปเป็นลูกมือช่วยผมที” เขาชี้ไปยังหนึ่งในพยาบาลเหล่านั้น

พยาบาลตัวน้อยส่ายหัวถอยกรูดไปด้านหลังเล็กน้อย “ฉันกลัว”

“ดูสภาพขี้ขลาดของคุณสิ!” ถังซ่งลากพยาบาลตัวน้อยคนนั้นออกมาจากข้างหลังทันที “หน้านิ่งๆ ของเขาถึงจะน่ากลัวไปหน่อยแต่ก็ไม่กินคุณเข้าไปหรอกน่า”

……………………

ถังซ่งเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ได้เห็นสภาพของเย่เซียว อย่าว่าแต่พยาบาลตัวน้อยเลยแม้แต่ตัวเองยังตกใจกับภาพที่เห็น

บนตัวไม่มีเสื้อผ้าก็แล้ว เศษกระจกยังเสียบคาบนผิวหนังและเลือดไหลไม่หยุด ตรงหน้าผากเลือดออกมากเสียยิ่งกว่า ไหลลงตามหางตา เมื่ออยู่คู่กับใบหน้าที่ดูดีปนเย็นชานั่นเหมือนปีศาจดูดเลือดที่ปรากฏตัวในภาพยนตร์ชัดๆ

“พี่ใหญ่ กลางคืนดึกๆ วิ่งมาหลอกคนอย่างฉัน ต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ? นั่งสิ ให้ฉันดูแผลให้นายหน่อย ถึงขนาดทำให้นายรีบร้อนจนไม่ทันใส่รองเท้าด้วยซ้ำ” ถังซ่งว่าแล้วจับหน้าเขาหันซ้ายขวา เย่เซียวปัดมือเขาออก

“ไม่ใช่ฉัน เธอต่างหาก”

“เธอ?”

พยาบาลตัวน้อยรีบเปิดม่านข้างๆ ขึ้น “ผู้อำนวยการ หลังศีรษะเธอบาดเจ็บ”

ถังซ่งเดินเข้าไปก็เห็นไป๋ซู่เย่กำลังนอนคว่ำบนเตียง ตัวอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำนอนหลับตาเบาๆ คล้ายอ่อนแรงนักหนา

ถังซ่งมองเธอแล้วหันกลับมามองเย่เซียวแวบหนึ่ง ใช้สายตาประเมินกวาดมองเขาก่อนจะจิปากที “นายเป็นสัตว์เดรัจฉานหรือไง? กอดผู้หญิงนิดหน่อยก็ทำจนหลังหัวเธอเป็นแบบนี้?”

เย่เซียวตวัดตาเย็นชาไป

พยาบาลตัวน้อยข้างๆ หน้าแดงแปร๊ด มองผู้หญิงที่นอนคว่ำหน้าบนเตียงอีกครั้งด้วยสายตาสงสาร

คุณเย่เซียวเหมือนรูปลักษณ์ภายนอกไม่มีผิด ไม่รู้จักทะนุถนอมผู้หญิงเลย

“ฉันว่านาย…”

“นายหุบปาก! รีบทำแผลก่อน” เย่เซียวไม่มีอารมณ์ฟังคำสอนของเขา

“ได้ๆๆ รีบทำแผลให้เธอก่อน” พยาบาลได้เตรียมยามาพร้อมแล้ว ถังซ่งเปลี่ยนเสื้อกาวน์ไปใส่ถุงมือไปก็มองเย่เซียวข้างๆ แวบหนึ่ง

เห็นเขานั่งอยู่ริมเตียงมองหญิงสาวบนเตียงนิ่งด้วยแววตาล้ำลึกยากจะคาดเดาว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“นายเองก็ออกไปให้คนจัดการแผลบนตัวให้นายด้วย อย่างกับแต่งคอสเพลย์ผีดูดเลือด กลางคืนดึกดื่นมันน่าตกใจนะ” ถังซ่งกล่าว

“แผลเล็กน้อย”

“เธอเองก็แผลเล็กน้อย นายไม่ต้องประหม่าขนาดนั้น”

“…” เย่เซียวเม้มปากไม่พูดอะไรและไม่ขยับตัวอีก ถังซ่งรู้ว่าเขาไม่ฟังจึงหันกลับไปทำแผลให้ไป๋ซู่เย่ ไล่ตรวจแผลของเธอตั้งแต่หลังศีรษะมาจนถึงลำคอเธอ เขาถึงใช้ปลายนิ้วเปิดคอเสื้อคลุมอาบน้ำ เสียงเรียบนิ่งดังขึ้นฉับพลัน “ถ้านายยังมองลงไปอีก ระวังตาตัวเองด้วย”

“บัดซบ!” ถังซ่งสบถหยาบที “นายมันโรคจิต! คอเธอกับไหล่เธอมีแต่แผล จะไม่ให้ทำแผลหรือไง?”

“ไม่ต้องสนใจเขา…” ไป๋ซู่เย่กึ่งหลับกึ่งตื่น ลดคอเสื้อคุลมอาบน้ำลงมาด้วยตัวเองเปิดเผยลาดไหล่ทั้งสองข้าง ผิวขาวเนียนแต่กลับเต็มไปด้วยรอยกุหลาบและรอยฟันจากใครบางคน

“โรคจิตจริงๆ ด้วย นายทำลงไปได้ยังไง…ไม่สิ ใช้ปากสินะ!”

ผิวที่มีแต่จ้ำๆ มองดูแล้วน่าสะพรึงจริงๆ เย่เซียวไม่มีคำตอบโต้สำหรับคำกล่าวหาของถังซ่ง เขาย่ำเท้าไปประคองตัวเธอที่นอนคว่ำตัวอยู่มากึ่งพิงที่อกตัวเอง มือหนึ่งปัดเส้นผมยาวลอนของเธอไปอีกข้าง มือหนึ่งประคองเอวเธอไว้ เชยตาตวัดมองถังซ่งเป็นการตักเตือนวูบหนึ่ง “ถ้ากล้ามองไปทั่ว จะควักลูกตานายออกมาดองเหล้า”

“ของสวยงามอยู่ตรงหน้าฉันขนาดนี้แต่ฉันกลับมองไม่ได้ นายรู้ไหมว่ามันทรมานขนาดไหน?”

“หุบปาก” เย่เซียวถลึงตาดุดันใส่เขาที

ถังซ่งรู้ว่าจะหยอกล้อไป๋ซู่เย่ไม่ได้ อย่างน้อยจะหลอกล้อต่อหน้าเย่เซียวไม่ได้ ต่อให้ตอนนี้เขาเกลียดเธอ แต่เธอยังคงเป็นขีดความอดทนเส้นสุดท้ายของเขา เขาจะไปกระตุ้นไปท้าทายหรือล้อเล่นไม่ได้ทั้งนั้น