อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 665
ตอนที่ 665 วางไม่ได้ ลืมไม่ลง (5)
โดย
Ink Stone_Romance
ไป๋ซู่เย่รู้ว่านี่เป็นถ้อยคำที่กำลังทำลายศักดิ์ศรีของเขา หากพูดออกมาเธอกับเย่เซียว…จะถูกไล่ต้อนเข้าไปในตรอกซอยทางตันอย่างแท้จริง…แต่ก็แอบคาดหวังกับคำตอบของเขาโดยไม่รู้ตัว
“ไป๋ซู่เย่ คุณอย่าคิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไปหน่อยเลย!” ไม่ต่างกับที่คาดไว้ เขากัดฟันกรอดจ้องเธอด้วยสายตาดุดัน ดวงตาคู่นั้นคล้ายจะถลกหนังเธอทั้งเป็น
ในหัวไป๋ซู่เย่มีแต่คำพูดของน่าหลันเมื่อสักครู่ลอยเต็มไปหมด เธอกำมือแน่นหยิกฝ่ามือตัวเองเพื่อเบี่ยงเบนความเจ็บตรงหน้าอก สูดหายใจเข้าลึกกล่าวกับเขา “เย่เซียว คุณรู้ไหมว่าอะไรเรียกว่า ‘ไม่อิจฉา’ อะไรเรียกว่า ‘ไม่สนใจ’ และอะไรที่เรียกว่า ‘ลืมไปแล้ว’ ไหม?”
เขามองเธอ รอเธอพูดต่อ
“คุณกับน่าหลันอยู่ด้วยกันฉันไม่เคยโกรธและไม่เคยรู้สึกเศร้า ยิ่งไม่เคยอิจฉา กลับกัน…ฉันรู้สึกว่าเธอรักคุณมาก ฉันปลื้มใจแทนคุณ เย่เซียว ถ้าคุณรักกับเธอ ฉันจะอวยพรคุณ…อย่างจริงใจ”
สามพยางค์สุดท้ายเธอต้องสูดหายใจอย่างแรงถึงจะพูดมันได้จบประโยค
สิบปีก่อนที่ทรยศหัวใจตัวเอง มันทรมานกว่าการตาย ยอมไปตายเสียยังดีกว่า…
สิบปีหลังเป็นอีกครั้งที่พบว่าความเจ็บปวดจากการที่พูดไม่ได้ตามใจหวัง มันไม่ได้น้อยหน้ากว่ากันเลย…
ถ้อยคำของเธอที่กล่าวออกมา ทำให้รอบข้างเต็มไปด้วยเสียงหายใจของเย่เซียว
หนักอึ้ง
เรียบนิ่ง
อัดอั้น
ยากจะหายใจ
สายตาคู่นั้นจดจ้องเธออย่างดุดัน ขอบตาแดงเป็นริ้วๆ ภายใต้แสงไฟกลับดูน่ากลัวพอสมควร
ไป๋ซู่เย่รู้สึกว่าตัวเองหายใจลำบากมากพอแล้ว วินาทีถัดไป…วินาทีถัดมา ทุกการเสแสร้งของเธออาจจะพังทลายลงต่อหน้าเขาทั้งอย่างนี้…
“ดีจริงๆ เลยที่ไม่โกรธ ไม่เสียใจ ไม่อิจฉา!” ในที่สุดเย่เซียวก็อ้าปากพูดและย้ำประโยคของเธอใหม่ ทุกคำพูดกระแทกเสียงคล้ายจะกัดกระดูกเธอให้แหลกเหลว “ผมต้องขอบคุณคำตักเตือนของคุณจริงๆ ไม่อย่างนั้น…ผมเย่เซียวอาจจะต้องจบในมือคุณอีกครั้งจริงๆ”
พูดถึงตรงนี้เขายิ้มแล้ว
แต่รอยยิ้มนั่นกลับไม่ให้ความอบอุ่นสักนิด เรียกให้คนมองคนลุกวาบ
“คุณเก่งมากนะ ในเวลาสั้นๆ ไม่ถึงยี่สิบวันก็ทำให้ผมรังเกียจคุณถึงที่สุดได้ รังเกียจที่สุด!”
สี่พยางค์สุดท้ายเหมือนก้อนหินขนาดใหญ่กระแทกหัวใจเธอทีละครั้งๆ จนเธอรู้สึกเจ็บแม้กระทั่งหายใจ
เธอพยายามหาเสียงตัวเอง “งั้นสัญญาของเราจบลงแค่นี้ใช่ไหม?”
“จบ?” เย่เซียวเลิกคิ้วสูง หัวเราะ ต่อจากสีหน้ากลับแปรเปลี่ยนเป็นความดุดัน “ยังมีโอกาสเล่นคุณอยู่ เล่นวีรสตรีที่ทุกคนยกย่องนับถือและชื่นชมคนนี้ คุณว่า ผมจะยอมปล่อยโอกาสอันดีนี้ให้หลุดมือไปเหรอ?”
ฉะนั้นไม่ถึงวินาทีสุดท้ายไม่มีทางจบ
ไป๋ซู่เย่เข้าใจความคิดของเย่เซียว
เย่เซียวกลับไม่อยู่นานกว่านี้ ก่อนกลับ สายตาที่มองเธอยังฉายแววรังเกียจถึงขีดสุด
…………………………
เขากลับไปแล้ว
ห้องโล่งขึ้นมาทันตา
ต่อให้เปิดไฟอยู่แต่เธอกลับรู้สึกหนาวเย็นอย่างบอกไม่ถูก หนาวเสียจนคนอยู่รู้สึกเจ็บไปถึงกระดูก
ไม่ ไม่ใช่แค่กระดูก เจ็บกระทั่งตอนหายใจ เจ็บไปทุกเซลล์ในร่างกาย…
ความรู้สึกนั่นชอนไชไปที่หัวใจ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!