อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 670
ตอนที่ 670 ระหว่างความใกล้ชิดที่แยกออกเป็นสองทาง (1)
โดย
Ink Stone_Romance
“บอกหรือไม่บอกแตกต่างกันตรงไหน ยังไงก็รู้แล้ว”
ไป๋หลางมองเธอตาปริบ “เมื่อคืนคุณนอนไม่หลับใช่ไหมครับ? ในตามีเส้นเลือดฝอย ใต้ตาก็มีขอบตาดำ”
“เจ็บแผล นอนไม่หลับ” ไป๋ซู่เย่บอกเหตุผลไปง่ายๆ ลากเก้าอี้เดินไปนั่งหลังโต๊ะทำงาน เปิดคอมพิวเตอร์เตรียมดูข้อมูลจากกล้องวงจรปิด เธอจะต้องให้ตัวเองงานยุ่งขึ้นมาให้ได้ ขณะนั้นเองที่ประตูห้องทำงานถูกเคาะดัง จากนั้นเลขาผลักประตูเข้ามา “รัฐมนตรี ท่านปลัดบอกว่ามีธุระให้คุณไปหาหน่อย”
“รู้ไหมว่าเรื่องอะไร?” ไป๋ซู่เย่ลุกไปถามไป
เลขาส่ายหัว “ไม่ได้บอกค่ะ แต่ฟังจากน้ำเสียงในสายแล้วตึงเครียดมาก คุณต้องเตรียมใจไว้ให้ดี”
“ไปก่อนค่อยว่ากันอีกที”
ไป๋ซู่เย่ติดเหรียญประดับหน้าอกให้ดี จัดเสื้อผ้าเสร็จถึงไปที่ชั้นบนสุด
บรรยากาศในกระทรวงความมั่นคงมักจริงจังและเข้มงวดเสมอมา ออกจากลิฟต์สัญลักษณ์นกอินทรีย์ตัวผู้ก็ปรากฏต่อหน้าตัวเอง เลขาของปลัดได้เดินมาอย่างสง่า โค้งตัวเล็กน้อย “รัฐมนตรี เชิญทางนี้”
“อืม” ไป๋ซู่เย่เดินตามเธอเข้าไปในห้องทำงานของปลัดกระทรวง ห้องทำงานของปลัดกระทรวงกว้างใหญ่มาก รอบด้านเป็นหน้าต่างตั้งพื้น ผ้าม่านเปิดออกให้แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามา ท่ามกลางความตึงเครียดแฝงด้วยความอบอุ่นอยู่บ้าง
ปลัดกระทรวงยืนอยู่ริมหน้าต่างหันหลังให้เธอ
“ท่านปลัด!” เธอทำความเคารพทักทาย
ปลัดกระทรวงถึงหันหลังกลับมาดับบุหรี่ในมือ มองเธอแวบหนึ่ง “ได้ยินไป๋หลางบอกว่าคุณบาดเจ็บตรงหัว เกิดอะไรขึ้น?”
“แค่แผลเล็กน้อย ฉันไม่ทันระวังตัวเลยชนหลังหัวเข้า ตอนนี้ไม่เป็นอะไรมากแล้วค่ะ”
“ไม่ทันระวัง?” สายตาของปลัดกระทรวงสื่อความหมายบางอย่าง “รัฐมนตรีไป๋ คุณไม่เหมือนคนที่ไม่ระวังตัวแบบนี้นะ”
ไป๋ซู่เย่มองเขานิ่งๆ “มีบางครั้งที่พลาดบ้าง”
“ในเมื่อบาดเจ็บก็อย่ายืนอีกเลย นั่งเถอะ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
“ค่ะ” ไป๋ซู่เย่พยักหน้ารับแล้วนั่งหลังตรงบนโซฟา ปลัดนั่งตรงข้ามเธอ จ้องเธออยู่ครู่หนึ่งถึงเอ่ยปากถาม “ช่วงนี้คุณมีความรักเหรอ?”
ไป๋ซู่เย่มองเขาอย่างไม่เข้าใจแวบหนึ่ง นี่มันเป็นเรื่องส่วนตัว ปลัดกระทรวงไม่ใช่คนที่จะถามคำถามอย่างนี้
ปลัดกระทรวงล้วงซองเอกสารข้างๆ ขึ้นมาไว้ตรงหน้าไป๋ซู่เย่ “คุณดูสิ นี่เป็นข่าวที่ลูกน้องเอามาให้ตอนเช้าวันนี้ ผมต้องการคำอธิบายจากคุณ!”
ไป๋ซู่เย่เริ่มหายใจติดขัด
เธอรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ
แต่รับซองเอกสารไปพร้อมล้วงรูปภาพข้างในออกมาอย่างไม่รอช้า
อย่างที่คิดไม่มีผิด…
ข้างในล้วนแต่เป็นรูปถ่ายของเธอกับเย่เซียว และเพิ่งถูกถ่ายมาเมื่อวานที่เย่เซียวเข้าประตูห้องพร้อมเธอ ต่อด้วยไปซื้อของที่ตลาด คนของกองข่าวมีความเชี่ยวชาญรอบคอบเสมอมา แฝงตัวอยู่ท่ามกลางคนทั่วไปเลยยากจะสังเกตได้ว่ากำลังถูกติดตามหรือถูกจับตามองอยู่
“คนของเราเดิมทีกำลังจับตามองเย่เซียว แต่ไม่คิดว่าจะถ่ายโดนคุณ ซู่เย่ อธิบายให้ผมทีได้ไหม พวกคุณสองคนมีความสัมพันธ์ยังไงกันแน่ตอนนี้?”
สายตาของปลัดกระทรวงในตอนท้ายจริงจังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย
ไป๋ซู่เย่มองรูปภาพเหล่านั้นโดยไม่ได้ตอบกลับทันควัน
ระหว่างเธอกับเย่เซียวเหมือนคนหนึ่งอยู่กลางอากาศ อีกคนอยู่บนพื้นดิน คนหนึ่งคือกลางวัน อีกคนคือกลางคืน ระยะห่างระหว่างทั้งคู่นั้น มีเพียงให้ทั้งคู่ต้องแหงนหน้าทอดมอง…
ไป๋หลางเทน้ำเข้ามาด้วยตัวเอง “คุณรีบดื่มน้ำเร็ว ผมเทน้ำอุ่นมาให้ เห็นสีหน้าคุณแย่มาก”
ไป๋ซู่เย่รับคำ ‘อืม’ พลางจิบน้ำคำหนึ่ง
“รัฐมนตรี วันนี้คุณเห็นเวยป๋อของน่าหลันหรือยังไง? เช้ามาก็สีหน้าผิดปกติ” ไป๋หลางถามอย่างสงสัย
ไป๋ซู่เย่ชะงักท่วงท่าที่กำลังดื่มน้ำกึก “ฉันจะดูเวยป๋อเธอทำไม? ต่อให้ฉันสีหน้าแปลกไปก็ไม่เกี่ยวกับเธอ”
“ไม่เกี่ยวก็ดีที่สุด ถ้าไม่ได้ดูก็ไม่ต้องดูหรอก”
ไป๋ซู่เย่มองไป๋หลางแวบหนึ่ง สุดท้ายไม่ได้ถามอะไรออกจากปากแค่โบกมือให้เขาออกไปได้แล้ว
ไป๋หลางออกไปจากห้องทำงาน ไป๋ซู่เย่นั่งเหม่ออยู่ที่โซฟาพักหนึ่ง รอหลุดจากภวังค์อีกทีก็เปิดเวยป๋อแถมยังอยู่หน้าส่วนตัวของน่าหลัน
น่าหลันไม่ใช่คนที่ชอบโพสต์เวยป๋อ คราวก่อนที่โพสต์เวยป๋อคือวันเกิดของเธอ แต่ในเช้าวันนี้เธอได้โพสต์เวยป๋ออีกครั้ง
เนื้อหาที่ลงเวยป๋อยังคงเป็นประโยคสั้นกระชับและแฝงความในใจ
หวังว่าทุกเช้าลืมตาจะมองเห็นคุณเป็นคนแรก
…………………………
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!