อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 677
นี่เป็นเขตส่วนตัวของตระกูลยวิ๋นอวิ๋นซึ่งไม่เคยเปิดให้บริการแก่บุคคลภายนอกมาก่อน และนี่เป็นครั้งแรกที่เปิดรับแขกในที่แห่งนี้ด้วยเช่นกัน
“แม่ผมเก็บห้องที่เห็นทิวทัศน์ทั้งบ้านพักนี้ให้คุณโดยเฉพาะเลย หวังว่าคุณจะชอบ” ยวิ๋นอวิ๋นช่วนเดินไปก็ชวนเธอคุยไป
ไป๋ซู่เย่พยักหน้า “ขอบคุณคุณป้าแทนฉันด้วย”
ยวิ๋นอวิ๋นช่วนอมยิ้มอบอุ่น “คุณไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ก็ได้”
“คุณลุง คุณลุงเป็นแฟนของคุณป้าผมหรือครับ?” เซี่ยต้าไป๋แหงนศีรษะเล็กถาม
เอ่อ?
พอเขาถามยวิ๋นอวิ๋นช่วนก็เริ่มไม่รู้ควรตอบอย่างไร เขามองไป๋ซู่เย่แวบหนึ่ง ไป๋ซู่เย่แค่ลูบศีรษะเด็กน้อยทีแล้วบอก “ไม่ใช่ คุณป้ายังไม่มีแฟนนะ”
“อ่อ แต่คุณป้ากับคุณลุงเหมาะสมกันดีนะครับ คุณย่าบอกแล้ว ผมว่าคุณลุงคนนี้ก็ไม่แย่ ตอนนี้สิ่งที่คุณย่าเป็นกังวลมากที่สุดก็คือเรื่องชีวิตแต่งงานของคุณป้าล่ะ”
ท่าทางเหมือนผู้ใหญ่นั่นทำให้ยวิ๋นอวิ๋นช่วนนึกขำ
“ขอบคุณคุณตัวเล็กที่ชื่นชอบ”
ไป๋ซู่เย่หยิกติ่งหูเซี่ยต้าไป๋ที “คุณย่าเธอสั่งให้มาเกลี้ยกล่อมใช่มั้ยไหม?”
“ไม่ใช่หรอก แต่คุณย่าเป็นห่วง ผมเองก็รีบร้อนใจตามเหมือนกันไง”
ขณะที่ทั้งสามคนกำลังพูดคุยอยู่เห็นเพียงคนกลุ่มหนึ่งเดินมาทางพวกเขาอย่างเร่งรีบ ยวิ๋นอวิ๋นช่วนดูเห็นว่าเป็นคุณลุงของตนสองท่านและคนอีกกลุ่มที่เดินตามหลัง
กำลังจะแนะนำให้ไป๋ซู่เย่รู้จักแต่กลุ่มคนนั้นกลับชะงักฝีเท้า คุณลุงสองของตระกูลยวิ๋นอวิ๋นชิงพูดขึ้นก่อนโดยไม่รอให้ยวิ๋นอวิ๋นช่วนได้กล่าว “ยวิ๋นอวิ๋นช่วน เธออย่ามัวแต่ยืนนิ่งสิ ไปเรียกพ่อแม่ของเธอมา รีบไปรับแขกที่หน้าประตูเร็ว”
“ท่านประธานาธิบดีมาแล้วเหรอ?” ยวิ๋นอวิ๋นช่วนเห็นพวกเขาก็คิดแล้วว่าต้องไปต้อนรับแขกคนสำคัญอย่างแน่นอน
“เสี่ยวไป๋มาแล้วเหรอ?” เซี่ยต้าไป๋เองก็มองไปทางประตู
แต่เหล่าคุณลุงทั้งหลายกลับไม่พูดพร่ำทำเพลง ได้แต่สับเท้าเดินไปทางประตู
ไป๋ซู่เย่มองเขา “คุณไปเถอะ ให้พนักงานพาฉันไปห้องก็พอ”
“คุณป้า เราก็ไปด้วยกันได้มั้ยไหม?” เซี่ยต้าไป๋เขย่าแขนเธอไปมา “เสี่ยวไป๋มาแล้ว เราไปหาเขาที่หน้าประตูกัน”
ไป๋ซู่เย่ครุ่นคิดทีก่อนจะหยักศีรษะรับ ทั้งสามคนจึงเดินย้อนไปทางประตูใหม่
……………………
รอไป๋ซู่เย่มาถึงหน้าประตูเธอถึงพบว่าคนที่มาไม่ใช่น้องชายของตนอย่างไป๋เย่ฉิง
แต่เป็น…
เย่เซียว!
วันนี้เขาพาหยูอันมาเพียงคนเดียวโดยไร้เงาของน่าหลัน เจ้าตัวเดินลงจากรถแล้วและกำลังยืนจับมือทักทายกับกลุ่มคนตรงประตู เทียบกับความกระตือรือร้นของคนตระกูลยวิ๋นอวิ๋นเขายังคงมีสีหน้าเหมือนเดิม ก้มศีรษะเล็กน้อยเท่ากับไว้หน้าอย่างมากแล้ว
ไป๋ซู่เย่เผลอหายใจติดขัด
เซี่ยต้าไป๋ร้องออกมาด้วยความเจ็บเบาๆ “โอ้ย” แหงนหน้าขึ้น “คุณป้า คุณป้าบีบมือผมเจ็บมากเลย”
“ขอโทษนะ” ไป๋ซู่เย่ปล่อยมือออก “ยวิ๋นอวิ๋นช่วน ฉันพาต้าไป๋ไปห้องก่อนนะ คุณไปต้อนรับแขกเถอะ”
ยวิ๋นอวิ๋นช่วนหยักหน้ารับและมองเธอแวบหนึ่ง “คุณก็รู้จักเย่เซียว ไม่ไปทักทายหน่อยเหรอ?”
“ไม่ล่ะ ความจริงเราไม่ได้สนิทกันมาก” เธอไม่ได้พูดอะไรอีก จูงเซี่ยต้าไป๋หันหลังเดินไปและรู้สึกคล้ายว่าเซี่ยต้าไป๋เดินช้าเกินไปทำให้เธอตัดสินใจอุ้มเขาจากพื้นหลังเดินได้ไม่กี่ก้าว
เธอไม่ได้หันกลับไปมอง
จึงไม่เห็นสายตาของเย่เซียวที่จรดไว้ที่แผ่นหลังที่กำลังเดินหนีอย่างร้อนรนของเธอชั่วครู่
ดีมาก!
ไม่เจอกันสิบวัน ผู้หญิงคนนี้กล้าหลบหนีเขา!
………………
“คุณป้า เป็นอะไรไปเหรอ? ไม่สนุกเหรอ?” เซี่ยต้าไป๋มองอารมณ์ที่ผิดปกติของเธอออก
ไป๋ซู่เย่ใจว้าวุ่นมาก ตอนนี้เธอแค่อยากอยู่ห่างจากเย่เซียวให้มากที่สุด ยิ่งมากเท่าไรยิ่งดี เธอไม่อยากมีปฏิสัมพันธ์กับเขาอีก เรื่องของไฟเรนเซ่ทำให้เธอไม่อยากเข้าร่วมอย่างเห็นแก่ตัว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!