ไม่ได้กลับมานานในห้องยิ่งเงียบเหงา สงบไร้เสียงราวกับเหลือเพียงเธอในโลกใบนี้ ได้ยินแค่เสียงหายใจของเธอ
เธอวางกุญแจรถลงเดินเข้าไปในห้องน้ำ สองนาทีหลังจากนั้นนั่งอยู่บนฝาชักโครกมองสองขีดแดงที่ขึ้นตรงที่ตรวจครรภ์ เธอนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงนั้นไปพักใหญ่
เธอท้องแล้ว…
ท้องลูกของเย่เซียว…
แต่เดิมทีควรจะเป็นเรื่องน่ายินดีแต่ว่า…
เธอกอดเข่าแน่นให้ตัวเองงอตัวเป็นก้อน รอบข้างเย็นไปหมด ความเย็นนั้นแล่นริ้วขึ้นมาจากฝ่าเท้าซึมเข้าผิวหนังของเธอก่อนจะแผ่ไปที่หัวใจของเธอ
เย็นวาบไปทั้งหัวใจ…
เธอนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นเหมือนถูกดูดวิญญาณออกจากร่าง
ไม่รู้นั่งอยู่นานเพียงใดถึงได้สติกลับมา เธอเดินออกจากห้องน้ำในสภาพร่างไร้วิญญาณ ล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าซึ่งแสดงตรงหน้าจอว่ามีสายที่ไม่ได้รับจากไป๋หลางหลายสาย เธอไม่มีใจที่จะโทรกลับแค่โทรไปหาเลขาเฉิน
“เลขาเฉิน ช่วยฉันเอาคิวที่โรงพยาบาลสักที่นอกจากโรงพยาบาลเป้ยซือหยวนที” เธอได้ยินน้ำเสียงตัวเองที่ราบเรียบเกินคาด เรียบเสียจนผิดปกติ
“อา ได้ค่ะ แต่ว่าแผนกไหนคะ?”
“สูตินรีเวช”
“…” เลขาเฉินมึนไปชั่วขณะ พักหนึ่งถึงตอบรับหลังได้สติกลับคืนมา แต่ไป๋ซู่เย่ได้วางสายไปแล้ว
ฉะนั้น…
เธอไม่ได้พูดเหลวไหล รัฐมนตรีไป๋ท้องจริงๆ ?!แต่พ่อของเด็กคือใครกัน!
…………………………
ไป๋ซู่เย่วางสายไปรีบเปิดยาในห้องเทขวดยานอนหลับและยาต้านโรคซึมเศร้าออกมาทั้งหมด
เม็ดยาสีขาวสีเหลืองสาดกระจายเต็มโต๊ะไปทั่วอาณาบริเวณ สภาพวุ่นวายไปหมด
เธอพลิกคู่มือมาอ่าน
ห้ามหญิงตั้งครรภ์ใช้
ประโยคสั้นๆ ที่ชัดเจนเสียยิ่งกว่าอะไร ราวกับมีดคมทิ่มแทงดวงตาของเธอ ทิ่มจนตาเธอแดงระเรื่อ
เธอรู้ รู้มาโดยตลอด…
ยาพวกนี้เดิมก็มีผลเสียต่อร่างกายมนุษย์มากอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเด็กในครรภ์ล่ะ?
เธอล้มตัวลงบนโซฟาอย่างหมดแรง มือหนึ่งกอดหมอนข้างอย่างสิ้นหวังส่วนอีกมือกดท้องน้อยไว้เพียงรู้สึกเจ็บขึ้นมาติดๆ
เธอกลับหาสาเหตุไม่ได้ว่าเจ็บตรงไหน หรือจะพูดได้ว่ามีส่วนไหนที่เธอไม่เจ็บบ้าง?
เด็กคนนี้…เป็นลูกของเธอกับเย่เซียว จะรอดไหม? เธอไม่กล้าแม้แต่จะคิด
…………
นอนไม่หลับไปอีกคืน
ในที่สุดก็ทนถึงฟ้าสว่างได้เธอลุกจากเตียงล้างหน้าแปรงฟัน ปฏิทินที่แขวนบนกำแพงเรียกให้เธอหยุดชะงักฝีเท้า
อีกแปดวัน ก็คือวันแต่งงานของเขากับน่าหลัน…
เธอก้มมองหน้าท้องแบนเรียบของตัวเองแวบหนึ่ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!