ฝากฝังไป๋ซู่เย่ไว้กับผู้ชายแบบนี้ ความจริงไป๋เย่ฉิงไว้วางใจอย่างมาก
หลังครอบครัวเขากลับไป ในห้องจึงเหลือเพียงไป๋ซู่เย่กับเย่เซียวสองคน
เดิมทีไป๋ซู่เย่อยากถามเขาว่าเมื่อครู่ชายหนุ่มสองคนคุยเรื่องอะไรกัน สุดท้ายกลับถูกฮูหยินไป๋เรียกตัวไป ผ่านไปสักพักเธอถืออุปกรณ์อาบน้ำรวมถึงชุดนอนกลับเข้ามา
“อันนี่คือชุดนอนตัวใหม่ของเย่ฉิง ขนาดของคุณคงพอๆ กับเขา คุณแม่ให้ฉันเอามาให้คุณ” ไป๋ซู่เย่ยื่นของเหล่านี้ให้เขา “รีบไปอาบน้ำแล้วรีบพักผ่อน คุณเพิ่งออกจากโรงพยาบาล นอนดึกไม่ได้”
เธอต้องช่วยควบคุมดูแลเขา
“คุณนอนไหน?” เย่เซียวไม่ขยับแต่กลับมองเธออย่างเดียว
“ฉันนอนห้องข้างๆ” ไป๋ซู่เย่ชี้ไปที่ข้างห้อง
เย่เซียวมุ่นคิ้ว เธอรู้ว่าใจเขาคิดอะไรอยู่เลยดึงเทกไทเขาเพื่อทำลายความคิดเขา “อย่าคิดเหลวไหลนะ นี่อยู่จงซัน ถ้าให้พ่อแม่ฉันรู้ล่ะก็ตายศพไม่สวยแน่”
“แต่ตอนนี้คุณคือคนรักของผมนะ” ดังนั้นการนอนกับเธอเป็นเรื่องปกติ
“พวกท่านไม่ยอมให้เรานอนห้องเดียวกัน ความหมายก็ชัดเจนแล้ว…รีบไปอาบน้ำ” ไป๋ซู่เย่ดันเย่เซียวไปยังห้องอาบน้ำ
เย่เซียวหมุนตัวคว้าเธอให้หลังติดกำแพง
เธอหอบหายใจทีโดยสองมือกดไหล่เขาเบาๆ เธอเชิดตามองพบว่ามีแต่ดวงหน้าที่เต็มไปด้วยแรงราคะกับสายตาร้อนแรงของเย่เซียว ทำให้เธอรู้สึกลำคอแห้งผากขึ้นมาติดๆ
“รู้มั้ยว่าผมทนมานานขนาดไหน?” เสียงเย่เซียวทั้งอึมครึมทั้งแหบพร่าปะปนด้วยความเจ็บปวดที่ยากจะทนไหว
เขาจับมือเธอมากดไว้ตำแหน่งส่วนที่อ่อนไหวของเขา
ก่อนหน้าไม่สามารถมีอะไรกับเธอได้เพราะร่างกายเธอยังไม่หายดี และหลังจากนั้นเขาก็พักฟื้นที่โรงพยาบาลนานถึงหนึ่งเดือนเต็มเลยแตะต้องเธอไม่ได้ เขาคิดว่าหากทนต่อไปเช่นนี้ไม่ช้าก็เร็วเขาต้องบ้าแน่ๆ
เย่เซียวไม่อาจทนได้อีกต่อไป
เขาหอบหายใจโน้มหน้าลงงับริมฝีปากเธอ จากนั้นค่อยสอดลิ้นล่วงล้ำเข้าไปดูดซับความหอมหวานจากโพรงปากเธออย่างหลงใหล ไป๋ซู่เย่ถูกเขาจูบจนหน้ามืดตามัวและเริ่มขาดอากาศหายใจ เขากอดเธอ พลิกตัววางตัวเธอลงบนเคาน์เตอร์กระเบื้องเคลือบ
ไป๋ซู่เย่เสียวซ่านร่างสะท้านไปทั้งตัว
“เย่เซียว…คุณยังไม่หายดี อ่อนโยนหน่อย…” เธอกอดคอกระซิบข้างหูเขาเสียงแผ่ว
“ได้ ผมจะพยายาม” เย่เซียวฉีกทึ้งเสื้อเชิ้ตบนตัวเธอทันที
“นี่…นี่เรียกว่าอ่อนโยนตรงไหน?” เธอท้วงด้วยเสียงอ่อนระทวย
ตั้งแต่แรกเริ่มก็ป่าเถื่อนขนาดนี้ จะอ่อนโยนได้จริงๆ หรือ?! ——————————————
ความจริงเรื่องบนเตียงจะขอให้เย่เซียวอ่อนโยนนั้นไม่มีประโยชน์
เพราะอดกลั้นมานานดังนั้นเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ในอ่างอาบน้ำจากหน้าไปหลัง จากบนลงล่างทรมานเธออยู่พักใหญ่ หลายครั้งที่เธอเกือบจะหลุดเสียงร้องออกมาแต่ที่นี่คือจงซัน เธอยังต้องกัดปากแน่นไม่กล้าหลุดเสียงคราง คอยอดกลั้นไว้อย่างยากลำบากจนท้ายที่สุดตัดสินใจกัดไหล่เย่เซียว เย่เซียวชอบเห็นท่าทางเย้ายวนแต่ก็ต้องอดกลั้นของเธอแบบนี้ กระทั่งเธอตัวแนบไหล่เขาและเว้าวอนเขาถึงยอมปล่อยเธอไป
ต่อจากนั้นอีกเมื่อเย่เซียวหยุดเธอก็ไม่เหลือเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย ตัวระทวยทาบทับบนตัวเย่เซียวราวกับว่าพร้อมจะละลายกลายเป็นน้ำ
เย่เซียวกอดเธอแน่นและรู้สึกอิ่มเอมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ความอิ่มเอมนั่นไม่ใช่แค่มาจากร่างกาย แต่รวมไปถึงส่วนลึกของหัวใจ…
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!