จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 501

อู่ซื่อหานถึงกับอุทานออกมาอย่างดูถูก： “โอ๋ๆๆ ทำไมฉันถึงได้เห็นคนกำลังพูดจาขี้โม้จนลอยฟ้าไปแล้วนะ ！ทำไมนายไม่พูดโม้ให้ตายไปเลยล่ะ ？”

“บริษัทหวนตี้กับบริษัทเกนเนอร์เป็นอะไรกับนาย นายถึงได้บอกจะเลือกที่ไหนก็ได้ตามใจแบบนี้ นายคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ？เป็นประธานใหญ่หัวหยา กรุ๊ปหรือไง ？”

คนที่อยู่รอบๆ ต่างพากันส่ายหน้าอย่างระอา ด้วยความรู้สึกว่าครั้งนี้หลินหยุนนั้นพูดโอ้อวดเกินจริงไปแล้ว

ในขณะที่คนที่มีความสัมพันธ์ค่อนข้างดีกับหลินเสี่ยวลู่ ต่างก็มองไปยังหลินหยุนด้วยท่าทีแดกดัน

“หมอนี่ โอหังเกินหน้าไปแล้ว！คำพูดแบบนี้ยังกล้าพูดออกมาได้ วันนี้ประธานใหญ่ของบริษัทหวนตี้กับบริษัทเกนเนอร์ก็มาด้วย เขาไม่กลัวว่าจะถูกลากขึ้นมาประจานเลยหรือไง ？”

“ประธานใหญ่บริษัทหวนตี้กับบริษัทเกนเนอร์อยู่ฐานะไหนแล้ว พวกเขาจะมาต่อเถียงกับเด็กนักเรียนคนหนึ่งได้ไงเล่า！”

“เพราะหมอนี่รู้จุดนี้ดี ถึงได้กล้าพูดใหญ่โตขนาดนี้ ！”

หลี่หมิงกับโจวเจ๋หลุนรวมถึงเหล่าคนซุปเปอร์สตาร์ต่างพากันส่ายหน้าเบาๆ ด้วยสีหน้าที่แสดงออกถึงความดูถูก

ส่วนเฉิงต๋ากับหยวนเบียวและคนอื่นๆ ที่นั่งบนที่นั่งแขก ต่างก็ยิ้มออกมาอย่างเยาะเย้ย

“เจ้าหนุ่มนี่ พูดเกินจริงแล้ว！”

ครั้งนี้แม้แต่จางซือจู่กับอีหลิงพวกเขาต่างก็คิดว่าคำพูดโอ้อวดศักดาครั้งนี้ของหลินหยุนนั้นดูโม้จนเกินจริงไปแล้ว

ถึงแม้หลินหยุนจะเป็นปรมาจารย์หลิน แต่นั่นเป็นเพียงแค่ที่หลินโจวเท่านั้น ในขณะที่บริษัทหวนตี้และบริษัทเกนเนอร์นั้นเป็นสองในสามของบริษัทบันเทิงยักษ์ใหญ่ของประเทศจีน ซึ่งพวกเขาไม่มีทางไว้หน้าปรมาจารย์หลินแน่นอน！

“หลินหยุน นายเพลาๆ หน่อยเหอะ！คนตั้งเยอะตั้งแยะกำลังมองมาไม่เห็นหรือไง？เดี๋ยวจะหาทางจบเรื่องไม่ได้！” จางซือจู่กดเสียงต่ำลงพูดพร้อมกระตุกชายเสื้อหลินหยุนอย่างเบาๆ

ทางด้านอีหลิงเองก็ถึงกับนิ่งไปเลย ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคุณหนูของตระกูลอีจากเจียงหนาน แต่ว่าตระกูลอีกับวงการบันเทิงนั้นไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันเลย แล้วคนในวงการบันเทิงจะไว้หน้าตระกูลอีหรือเปล่านั้น เธอเองก็ยังไม่รู้เลย

“หลินหยุน อย่าพูดให้เรื่องมันล้นเกินไป แบบนี้เดี๋ยวจะจบเรื่องยังไงล่ะ！” อีหลิงกล่าวเตือนด้วยเสียงเบาๆ ที่ร้อนรน

ทางด้านหลินเสี่ยวลู่คอยสังเกตสีหน้าของพวกจางซือจู่และอีหลิงโดยตลอด และเมื่อเห็นแบบนั้นเธอก็ยิ่งเกิดความมั่นใจมากขึ้น

“เด็กน้อย พูดปากเปล่าแบบนี้ใครบ้างจะพูดไม่ได้ ！ตอนนี้คนของบริษัทหวนตี้กับบริษัทเกนเนอร์ก็อยู่ที่นี่ด้วย ถ้ามีปัญญาจริง ตอนนี้นายก็พิสูจน์ให้ฉันเห็นสิ ！”

“หรือไม่อย่างนั้นนายก็ลองหาดาราระดับหนึ่งระดับสองมาสักคนก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่มีตำแหน่งสูงในโลกบันเทิง อย่างน้อยขอคนที่แกร่งกว่าฉันก็พอ ！”

อู่ซื่อหานหัวเราะออกมา： “นี่นาย ได้ยินหรือยัง เงื่อนไขที่พี่เสี่ยวลู่ให้นายก็ถือว่าใจกว้างมากพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องไปหาคนของบริษัทหวนตี้หรือบริษัทเกนเนอร์ ขอแค่สามารถหาดาราระดับหนึ่งหรือสองมาสักคน ที่เขาจะยอมพูดแทนนายก็พอแล้ว”

“ทำไม？นายคงไม่ใช่ว่าเงื่อนไขแค่นี้ก็ทำไม่ได้หรอกนะ？อย่างนั้นนายมาพูดโอ้อวดทำอะไรกัน ฉันไม่เชื่อว่าคนที่ทำเหมือนบริษัทหวนตี้กับบริษัทเกนเนอร์เป็นของตัวเอง อยากจะเข้าก็เข้าได้ตามใจ แต่ไม่รู้จักดาราระดับหนึ่งระดับสองเลยหรอกนะ”

บริเวณรอบๆ มีคนหัวเราะเยาะออกมา： “ฮ่าๆ หมอนี่ คำโม้ถูกทำลายซะแล้ว！”

“นั่นสิ รอดูสิว่าเขาจะจบเรื่องนี้ยังไง”

ทางด้านฝั่งพวกของเถียนชุ่ยชุ่ยกับจางเหมิงก็ยังไม่กล้าเข้ามาใกล้หลินหยุน และคอยจับตามองอยู่ไกลๆ เท่านั้น

แต่ไม่ว่าอย่างไรเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ พวกเธอก็เห็นและเข้าใจอย่างชัดเจน

จางเหมิงพูดขึ้น： “หลินหยุนถึงแม้จะเป็นปรมาจารย์หลิน แต่ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าปรมาจารย์หลินมีคนรู้จักในวงการบันเทิง ครั้งนี้ดูแล้วไม่มีใครช่วยกู้หน้าเขาแน่”

หวางหยู่หันถอนหายใจออกมา： “ใครจะไปรู้ได้เล่า？ยังไงซะพวกเรายืนดูอยู่ข้างๆ นี้ก็พอแล้ว คนระดับปรมาจารย์หลิน ต่อให้เขาจะได้รับความอับอายที่นี่ แต่พวกเราก็ไม่สามารถไปหัวเราะเยาะเขาอยู่ดี”

จุดนี้ เถียนชุ่ยชุ่ยนั้นเข้าใจได้เป็นอย่างดี ดังนั้นเธอเลยทำหน้านิ่ง ไม่พูดแสดงความเห็นใดทั้งสิ้น

จางซือจู่พูดขึ้นด้วยสีหน้ากังวล： “หลินหยุน เรื่องมาถึงตอนนี้แล้วคงต้องโทรไปหาพี่หยางหยิงแล้ว นายให้เธอช่วยหาใครสักคนมาช่วยกู้ห้านายหน่อยเถอะ”

“ไม่ต้องแล้ว” หลินหยุนตอบกลับอย่างราบเรียบ เตรียมจะโทรไปหาหลันโร่หลิน

แต่แล้วทันใดนั้นก็มีเสียงเนือยๆ หนึ่งดังแทรกขึ้นมา： “ฉันพอจะเข้าข่ายหรือเปล่า？”

เมื่อมองตามเสียงไป กลิ่นหอมกรุ่นที่พุ่งโชยออกมาจากตัวของหญิงสาวคนหนึ่งเธอดูมีความเป็นผู้ใหญ่และเด็ดเดี่ยวอย่างมาก พร้อมกับออร่าที่เปล่งประกายออกมาจากชุดสีแดง ซึ่งตอนนี้กำลังยืนอยู่ข้างๆ หลินหยุน

เธอเหลียวมองไปยังหลินเสี่ยวลู่ที่กำลังแสดงสีหน้าได้ใจอย่างเย็นชา พร้อมตวาดสายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงถึงความดูถูก ： “เขาพูดถูก คุณน่ะไม่คู่ควร”