สอนสวาท คุณครูพยาบาล นิยาย บท 7

เสียงที่ดังเล็ดลอดออกจากบ้านไม้ทรุดโทรมมันทำให้คนที่ยืนอยู่อย่าง ขุนพล กำมือแน่นเป็นหมัด

เขาผลักไสเด็กสาวที่ถูกขยี้จนยับเยินให้กลับมาที่บ้าน โดยที่หล่อนหารู้ไม่ว่าถูกสะกดรอยตามมาตลอดทาง

มันไม่ใช่เพราะความใคร่อยากรู้เรื่องราวของหล่อนแต่เป็นเพราะความห่วงหาอาทรที่ระเบิดขึ้นในอกแกร่งอย่างรุนแรง ซึ่งมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิตหนุ่ม

“ช่อแก้ว...”

กลิ่นสาปสาวมันยังคงติดที่ปลายจมูกและโคนลิ้นสายตาคมกริบที่เคยเต็มไปด้วยความชิงชังยามนี้มัน อ่อนแสงลง แลดูเหมือนว่าจะมีความรู้สึกผิดซุกซ่อนอยู่ในนั้น

ตลอดค่ำคืนที่ผ่านมาดูเหมือนว่าขุนพลจะเป็นส่วนหนึ่งของความฝัน ก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นพบกับความเป็นจริงที่ตอกย้ำว่าเขาเกลียดคนโกหกหลอกลวงซึ่งนั่นคือหล่อน...

ก้อนเนื้อข้างซ้ายบีบตัวอย่างรุนแรงเมื่อรับรู้ว่าเขาเกลียดตน หล่อนไม่ควรรู้สึกอะไร นอกจากรู้สึกเช่นเดียวกับเขา...เกลียดชัง

ไม่เลย...หัวใจสาวกลับอ่อนแออย่างไม่สมควร รู้ดีว่าลุงกับป้าไม่ได้มีความรักให้ หล่อนเจ็บปวดแต่กลับยิ้มรับมันอย่างง่ายดายแม้จะทุกข์ทน

แต่กับเขาผู้ชายที่เพิ่งพบพานเพียงครั้งแรก เขาฉีกทึ้งความสาวอย่างไร้ความปรานี มีเพียงสายตาและคำพูดที่แสดงออกว่าชิงชังเท่านั้นที่เขามอบให้

แต่ทว่าหัวใจสาวไม่รักดี กลับเจ็บปวดทรมานแทบแดดิ้น ลมหายใจที่มีติดขัดทุกครั้งยามที่หวนคนึงถึงสายตาชิงชัง

ภาพที่หล่อนแอ่นหยัดกายขึ้นหาความแข็งชันมันยิ่งตอกย้ำความร่านร้อน เขาฝืนใจหล่อน ?

มันเหมือนเป็นเช่นนั้นหากหล่อนต้านทานเขาตลอดลอดฝั่ง หนแรก หนที่สอง หนที่สาม...มีแต่ความรัญจวนซาบซ่านเท่านั้นที่ติดตรึงในหัวอก สายตาหิวกระหายที่เขาจ้องมองมามันทำให้ร่างกายสาวเบ่งบานทั้งที่ควรจะขยะแขยงชิงชังอย่างที่รู้สึกเช่นเดียวกับประเสริฐ

“ป้าจ๋า ลุงจ๋า ช่อแก้วไปทำงานก่อนนะ”

ลุงนอนเมาแอ๋อยู่ที่โซฟาตัวเก่าไม่ได้สติในขณะที่สุดาเดินตรงมาหาหล่อน

“ทำไมแกไม่แต่งหน้า”

ใช่...วันนี้หล่อนไม่ได้แต่งหน้าเพราะคิดว่าอย่างไรเสียความลับที่หล่อนปกปิดไว้มันคงจะถูกเปิดเผยเร็ววันอย่างแน่นอน ไม่มีทางที่ขุนพลจะไม่บอกคนอื่น

“ช่อแก้ว....เอ่อ ช่อแก้วรีบนะจ้ะ ขอตัวก่อนนะจ๊ะ”

หล่อนพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะรีบเดินออกจากบ้านไม้หลังทรุดโทรมอย่างรวดเร็ว

ลมหายใจถูกเป่าออกจากริมฝีปากอิ่มที่วันนี้มันบวมเจ่อกว่าทุกวัน คงเป็นเพราะมันถูกตะโบมจูบอย่างสาหัสเมื่อวาน

เด็กสาวเดินอย่างเหม่อลอยจุดหมายคือป้ายรถประจำทางหน้าปากซอย ใบหน้างามเบ้เล็กน้อย ทุกจังหวะการก้าวเดินนั้นมันเต็มไปด้วยความปวดร้าว ท่อนเนื้อของเขามันใหญ่ยาวไม่ต่างจากสากตำข้าว

แม้แต่ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นก็มิอาจสร้างความเกลียดชังให้มีต่อเขาได้ นั่นคงเป็นเพราะหล่อนรักเขา...รักผู้ชายคนแรกในชีวิตสาวจนหมดหัวใจ

มือบางรีบปาดน้ำตาทิ้งอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบก้าวเดินเพื่อไปให้ถึงจุดหมายโดยเร็ว

ปริ๊น ปริ๊น... เสียงแตรรถดังขึ้น หล่อนเหลียวหันไปมองไม่ต่างจากผู้คนรอบกาย

รถหรูหรายี่ห้อดังจอดเทียบอยู่บริเวณฟุตปาธแต่มันคงมิใช่ธุระกงการใดของหล่อน เพราะสิ่งที่รอคอยนั้นคือรถโดยสารประจำทาง

ทว่า...เสียงแตรยังคงดังอยู่เช่นเดิมในขณะที่ผู้คนรอบกายนั้นเหลียวหันมามองหล่อน ดวงตากลมโตเบิกกว้างทันทีเมื่อเห็นคนที่ก้าวเดินเข้ามาหาในระยะประชิด

“คุณขุนพล”

“ไปกับฉัน”

ข้อมือบางถูกเขาคว้าเอาไว้โดยที่หล่อนพยายามยื้อยุด เพราะไม่อยากที่จะอยู่ใกล้คนใจร้ายเช่นเขาอีก

“ไม่...ไม่ค่ะ หนูจะไม่ไปกับคุณ”

“เธออยากให้ฉันประจานเธอตรงนี้เลยไหมเรื่องที่เธอปลอมเป็นครูพยาบาล แล้วไหนจะเรื่องเมื่อวาน....”