สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 100

กู้ฉางชิงเห็นเสี่ยวเหมยก็ตกใจ

“เสี่ยวเหมย ทำไมเป็นเธอ?”

ถึงแม้ว่าเมื่อวานเธอจะสะสึมสะลือแต่ก็จำได้ว่าคนที่พาเธอมาคือเฟิงจิงเหยา

“คุณชายดูแลคุณทั้งวันแล้ว ที่บริษัทมีปัญหาเพิ่งออกไปเมื่อกี้ คุณนายรองจะหาคุณชายหรอคะ?”

เสี่ยวเหมยบอกเรื่องราวเมื่อวานให้เธอ กู้ฉางชิงได้ยินเช่นนี้แล้วรู้สึกชุ่มใจทั้งใจ

เฟิงจิงเหยาผู้ชายแบบนั้นมาดูแลเธอทั้งวัน

อย่างไรก็ตามเธอรู้สึกกระอักในใจพูดไม่ออก

“ไม่ต้องแล้ว ถ้ามีธุระที่บริษัทต้องจัดการก็อย่าไปรบกวนเขาดีกว่า” เธอส่ายหัวปฏิเสธ

เสี่ยวเหมยพยักหน้าตอบ และหันไปเป็นห่วงเธอ: “แล้วคุณนายรองดีขึ้นบ้างหรือยังคะ ถ้าไม่สบายตรงไหนต้องรีบบอกนะ”

กู้ฉางชิงหัวเราะและพูด: “ฉันแค่เป็นไข้เอง ไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงสักหน่อย กินยาแก้ไข้ก็หายแล้ว”

เสี่ยวเหมยเห็นเช่นนี้ก็ไม่ได้พูดอะไร

ที่บ้านหลักคุณนายเฟิงเองก็ได้ยินว่ากู้ฉางชิงไม่สบาย แถมเฟิงจิงเหยายังไปเฝ้าดูแลทั้งวันทั้งคืน เป็นกังวลเล็กน้อย

ไม่ว่ายังไงแล้วเธอก็เป็นแม่ยายของกู้ฉางซิน ถ้ากู้ฉางซินไม่สบายเธอที่เป็นผู้ใหญ่ในบ้านก็ควรไปดูอาการ เป็นห่วงเป็นใยจะได้ไม่ถูกใครนินทา

แต่ว่าเธอเองก็ไม่ได้เต็มใจจะไป รู้สึกลังเล สุดท้ายก็หันไปถามเฟิงจิ้งหยวนที่มาเที่ยวหาเธอ

“จิ้งหยวน แกว่าฉันจะไปเยี่ยมกู้ฉางซินที่อยู่โรงพยาบาลดีไหม?”

เฟิงจิ้งหยวนได้ยินเช่นนี้ก็หัวเราะเยาะออกมา

“เยี่ยมอะไรกัน วันก่อนยังแข็งแรงดีๆอยู่เลย อยู่ๆจะมาไม่สบายแถมยังเป็นหนักอีก ดูก็รู้ว่าปลอม”

เธอพูดจบ สายตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ

คุณนายเฟิงคิดตามแล้วก็มีเหตุผล เธอจึงล้มเลิกความคิดที่จะไปเยี่ยม

เมื่อตกเย็น กู้ฉางชิงนอนอยู่โรงพยาบาลจนเบื่อ และรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไรมาก เรียกให้เสี่ยวเหมยไปทำเรื่องขอออกจากโรงพยาบาล

“แต่ว่าคุณหมอบอกว่าให้นอนดูอาการอีกหนึ่งคืน กลัวคุณนายรองจะเป็นอะไรอีก แถมคุณชายก็เซ็นรับรองแล้ว ถ้าเขาไม่อนุญาติก็ให้คุณนายรองออกจากโรงพยาบาลไม่ได้”

เสี่ยวเหมยตอบด้วยความลำบากใจ

กู้ฉางชิงได้ยินเช่นนี้ก็พูดไม่ออก

แค่เป็นไข้ธรรมดา ทำไมต้องมาโรงพยาบาล

เธอมองเสี่ยวเหมย คิดในใจยัยเสี่ยวเหมยไม่กล้าขัดคำสั่งของเฟิงจิงเหยาแน่นอน งั้นรอตอนเขามาค่อยเอ่ยปากขอเฟิงจิงเหยาเองละกัน

เมื่อตอนค่ำ เฟิงจิงเหยามาถึงโรงพยาบาล

“ตื่นแล้วหรอ?”

เขามองกู้ฉางชิงที่นอนอยู่บนเตียง ถามด้วยความเป็นห่วง: “ยังรู้สึกปวดเมื่อยไม่สบายตรงไหนไหม?”

กู้ฉางชิงส่ายหัว

“ไม่มีตรงไหนไม่สบายแล้ว รู้สึกดีขึ้นมากไม่จำเป็นต้องอยู่โรงพยาบาลรอดูอาการ”

ในขณะที่เธอพูดก็กลัวเฟิงจิงเหยาจะปฏิเสธ จึงพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน: “ ฉันไม่ชอบยาฆ่าเชื้อของโรงพยาบาลจริงๆ ถ้าเธอไม่เชื่อก็ให้หมอมาตรวจดูอีกที ถ้าไม่มีอาการอะไรแล้วเรากลับบ้านกันเถอะ”

เฟิงจิงเหยามองเธอและไม่ได้ปฏิเสธ จึงให้เสี่ยวเหมยไปตามคุณหมอ

จะว่าไปที่กู้ฉางชิงบอกก็เป็นความจริง ไข้ก็ลดแล้ว ในตอนนั้นก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร

แต่กู้ฉางชิงไม่ได้บอกเฟิงจิงเหยาหมด ถึงแม้ไข้จะลดแล้วจริงแต่เธอก็ยังมีอาการปวดหัวอยู่เล็กน้อย

เฟิงจิงเหยาไม่รู้ หลังจากที่เธอไม่เป็นอะไรแล้วก็พาเธอกลับไปบ้านเฟิง

ในขณะที่กำลังจะลงจากรถ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อยู่ๆอาการก็กำเริบ กู้ฉางชิงที่กำลังจะก้าวขาลงจากรถก็เกิดวิงเวียงและล้มลงไป

ถ้าไม่ใช่เพราะเฟิงจิงเหยารีบยื่นมือคว้าเธอไว้ ป่านนี้เธอก็คงไปนอนกองอยู่กับพื้นแล้ว

“นี่หรอที่เธอบอกหายดีแล้ว?”

เสียงที่เย็นชาของเฟิงจิงเหยาดังก้องขึ้นในหัวของกู้ฉางชิง