สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 106

ในชีวิตเฟิงจิ่งเหยาต้องเข้าห้องน้ำหญิงเป็นครั้งแรก ไม่เคยคิดว่าทั้งหมดเป็นเพราะกู้ฉางซิน

เขาเข้ามาข้างใน เพ่งมองไปที่ร่างหญิงสาวบนพื้น

เห็นกู้ฉางฉิงนอนกองอยู่ข้างชักโครก หลับตาแน่น เสื้อผ้ายับยู่ยี่ และเปียกชื้น

ภาพตรงหน้าสภาพแย่โดยเฉพาะกลิ่นแทบทนไม่ไหว ทั้งกลิ่นแอลกอฮอล์ กลิ่นเหม็นอ้วก เหม็นจนทำให้เขาต้องขมวดคิ้ว

เขาเตรียมจะเรียกคนให้เข้ามาช่วยพาออกไป หูก็ได้ยินเสียงครางเบาๆจากกู้ฉางฉิง

"ออกไป .........อย่าแตะต้องตัวฉัน......."

เมื่อได้ยินแบบนี้ เฟิงจิ่งเหยาที่เตรียมจะเรียกคนก็นิ่งไป

เห็นกู้ฉางฉิงที่คิ้วขมวดแน่น ไม่รู้ว่าในหัวคิดอะไรอยู่ ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เจอเรื่องไม่ดีอะไรมา

ไม่รู้เพราะเหตุใด อยู่ใจเขาก็เจ็บแปลบขึ้นมา

เขาจึงล้มเลิกที่จะเรียกคนมาช่วย แล้วอุ้มร่างของเธอขึ้นมาจากพื้นด้วยตัวเอง

แต่กู้ฉางฉิงที่เป็นลมล้มพับอยู่นั้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะได้กลิ่นที่คุ้นเคยหรือเปล่า จึงทำให้จิตใจที่ฟุ้งซ่านก่อนหน้านี้ สงบมากขึ้น

เธอเหมือนลูกแมว ปากหยักที่ยิ้มเบาๆ และมือที่แนบอกแกร่งของเขา

เฟิงจิงเหยาสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของคนในอ้อมกอด แผ่วเบาราวกับขนนกที่ลอยอยู่บนผิวน้ำทำให้เกิดระลอกคลื่นในทะเลสาบซินหู

เขากวาดสายตามองคนในอ้อมกอด ปากบางที่เม้มแน่น ตาเรียวที่ปรือขึ้นมาเล็กน้อย แตก็มองภาพไม่ชัด

หลังจากนั้นเขาก็คลายอ้อมกอดออกจากกู้ฉางฉิง ชวี่ยี่ที่มาถึงหน้าประตูพอดี

เขาเห็นภาพคนทั้งคู่แล้ว จึงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง "ท่านประธาน คุณนายรองไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ"

"ไม่เป็นไร กลับเถอะ"

พูดจบ เขาก็อุ้มกู้ฉางฉิงออกจากโรงแรม ขึ้นรถกลับไปที่บ้านตระกูลเฟิง

ชวี่ยี่พาทั้งสองคนไปส่งเรียบร้อยแล้ว ก็ขับรถออกไป

เฟิงจิ่งเหยาพากู้ฉางฉิงเข้าไปในห้องหอ มุ่งตรงไปที่ห้องอาบน้ำ

ตลอดเวลาที่เขาอุ้มร่างบางกลับมานั้น ต้องใช้ความอดทนอย่างสูง

ไม่รู้ว่า เขารักความสะอาดมากไปหรือเปล่า

แต่กลิ่นที่ติดตัวของกู้ฉางฉิงนั้นต้องบอกว่าเกินจะทนไหวจริงๆ

เมื่อเข้าไปในห้องอาบน้ำแล้ว เขาไม่สนใจอะไรเลย รีบนำร่างของกู้ฉางฉิงลงไปวางในอ่าง แล้วก็เตรียมเรียกคนเข้ามาช่วยอาบน้ำให้เธอ

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะออกจากห้องไป ก็รับรู้สึกถึงความเจ็บปวดของกู้ฉางฉิงที่อยู่ด้านหลัง

"เจ็บ——"

หันไปก็เห็นกู้ฉางฉิงนอนหลับตาแน่น สีหน้าเจ็บปวดทรมาน "ใครลอบทำร้ายฉัน"

"นี่ฉันเอง เธอต้องการอะไร"

เฟิงจิ่งเหยาไม่รู้เรื่องของคนเมา จึงลองถามออกไป

เมื่อกู้ฉางฉิงฟังจบ ก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างมึนๆ แล้วเห็นเฟิงจิ่งเหยายืนกอดอกอยู่ที่หน้าประตู

"เฟิง......จิ่งเหยา ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้"

พูดเสร็จ เธอก็พยายามจะลุกขึ้น

แต่มันเกินขีดความสามารถของเธอในตอนนี้

ไม่เพียงแค่เวียนหัว แต่แขนขาเธอยังอ่อนปวกเปียกอีกด้วย

บวกกับพื้นภายในอ่างที่ลื่น เธอจึงล้มไปทางฟิงจิ่งเหยาพอดี

เฟิงจิ่งเหยาก็เข้าไปรับไว้ได้ทัน แต่ก็ทนกลิ่นเหม็นของเธอไม่ไหว จึงปล่อยเธอให้กลับไปอยู่ในอ่างเหมือนเดิม

"คุณทำอะไรเนี่ย"

กู้ฉางฉิงที่โดนเขาผลักออก ก็ถลึงตามองเขาอย่างไร้เดียงสา

"สกปรก"

เฟิงจิ่งเหยาตอบอย่างไม่เกรงใจ

กู้ฉางฉิงก้มสำรวจตัวเอง

ในความคิดเธอก็ไม่เห็นว่าจะสกปรกตรงไหน จึงถามออกไปว่า "สกปรกตรงไหน ก็เห็นอยู่ว่าสะอาด ไม่เชื่อคุณก็มาดมสิ"