สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 194

เสียงกรีดร้องอันแสบแก้วหูของผู้หญิงดังขึ้นในสถานที่ที่เงียบสงบของเฟิงซื่อกรุ๊ป

ร.ป.ภ.หนุ่มที่ยืนยามอยู่ประตูทางเข้าถูกภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้าทำให้ตื่นตระหนก

เขามองคุณผู้หญิงที่แต่งตัวสวยงามคนนั้นกลิ้งตกลงจากบันไดอย่างตกตะลึง แล้วยังมีเสียงกระดูกหลุด

สิบกว่าวินาทีต่อมาเฟิงจิ้งหยวนจึงหยุดลง ใบหน้าที่งดงาม เวลานี้กลายเป็นไม่เข้าที ในสายตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน

ร.ป.ภ.หนุ่มรับรู้อย่างรวดเร็ว เข้าไปประคองทันที

"เจ็บ! เจ็บ! คุณประคองคนเป็นไหมเนี่ย!"

ถึงจะได้รับบาดเจ็บเธอก็ยังไม่มีทางที่จะเก็บนิสัยหยาบคายเอาแต่ใจของเธอ

ถึงแม้ว่า ร.ป.ภ.หนุ่มจะไม่พอใจ แต่สุดท้ายก็ยังคนส่งไปยังโรงพยาบาล

ขณะเดินทาง เฟิงจิ้งหยวนสามารถพูดได้ว่าสีหน้าไม่พอใจทุกอย่าง ไม่ใช่ความเชื่องช้าของรถ แต่คือ ร.ป.ภ.หนุ่มที่ประคองเธอทำให้เธอเจ็บ

ถึง ร.ป.ภ.หนุ่มจะนิสัยใจคอดีแค่ไหน เวลานี้ถูกเธอทำอย่างนี้ก็อยากจะสะบัดแขนไม่ทำแล้ว

แต่นึกถึงว่าเธอเป็นผู้จัดการของบริษัท เวลานี้ถ้าเขาทำหน้าบูดบึ้งให้คนดู กลังว่าภายหลังจะทำให้เขาทำมาหากินไม่ได้

ในที่สุด ร.ป.ภ. หนุ่มก็นำเธอมาส่งถึงโรงพยาบาล หลังจากส่งถึงมือหมอพยาบาล ก็ออกมาอย่างไม่รีรอ

แน่นอนว่าเขาก็ไม่ลืมที่จะบอกเพื่อนร่วมงานในบริษัทให้แจ้งท่านประธาน

ทางด้านเฟิงจิงเหยา ได้รับข่าวที่เฟิงจิ้งหยวนตกลงมา และคนก็ยังอยู่ที่โรงพยาบาล ก็แปลกใจเล็กน้อย

แต่เขาก็วางงานที่อยู่ในมือ แล้วไปโรงพยาบาล

เพียงแต่เขายังไม่ทันได้เข้าไปในห้องพยาบาล ก็ได้ยินเสียงเฟิงจิ้งหยวนด่าคนมาแต่ไกล

พอดีเขาเตรียมจะเข้าไป ด้านข้างก็มีพยาบาลสองสามคนเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ

"เฮ้อ เริ่มด่าอีกแล้ว เอาใจยากจริงๆ ก็ไม่รู้ถูกอบรมสั่งสอนดูมาแบบไหนถึงได้ปากคอเราะร้ายแบบนี้"

"ใช่ พยาบาลในแผนกก็ล้วนโดนเธอจู้จี้จุกจิกไปรอบนึงแล้ว"

"อย่าพูดเลยเร็วเข้าเถอะ รีบเข้าไป ถ้าเข้าไปช้า ก็ถูกด่าอีก"

เฟิงจิงเหยาได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็ดำคร่ำเครียดไม่หยุด อยากที่จะเดินกลับไป

ปกติคนตระกูลเฟิงของพวกเขาไปที่ไหนก็ถูกคนต้อนรับ เคยถูกคนรังเกียจแบบนี้ซะที่ไหนกัน

และไม่ต้องพูดถึงพยาบาลสองสามคนนั้น เวลานี้ที่ได้ฟังคำด่าของเฟิงจิ้งหยวน เขาก็รู้สึกว่าขายหน้า

ทางกลับกันเธอยังมีกำลังที่จะด่าคนได้ คิดๆแล้วก็คงไม่ได้เป็นอะไร

พอดีที่เฟิงจิงเหยากำลังคิดว่าจะออกไป ห้องพยาบาลก็มีเสียงด่าหยาบคายของเฟิงจิ้งหยวนออกมาอีกครั้ง

"นี่มันโรงพยาบาลบ้าอะไรของพวกคุณห๊ะ บอกว่าอีกพักนึงก็ไม่เจ็บแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมจนถึงตอนนี้แล้วยังเจ็บอยู่ล่ะ ไปเรียกหัวหน้าของพวกคุณมาให้ฉัน ฉันจะฟ้องว่าพวกคุณใช้ยาปลอม!"

เฟิงจิ้งหยวนพาลใส่พยาบาลที่อยู่ตรงหน้าสองสามคน ระบายความโกรธที่ได้รับมาจากเฟิงจิงเหยาแล้วก็มู่เฉาเกอใส่กับคนสองสามคน

"แล้วก็พวกคุณ พันฉันทำบ้านอะไร นี่แขนฉันนะ ไม่ใช่ขาหมู พันจนเป็นแบบนี้ พวกคุณจะให้ฉันไม่เจอคนข้างนอกได้ยังไง พวกคุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?"

เฟิงจิงเหยาฟังถึงตรงนี้ เส้นเลือดที่หน้าผากก็เต้นขึ้นมา

ขณะที่กำลังจะเอาฐานะทางสังคมออกมาขู่ขวัญพยาบาล เขาหน้าดำคร่ำเครียดกลับเข้าไปถึงห้องพยาบาล

"เฟิงจิ้งหยวน! คุณช่วยหุบปากด้วย!"

เรียกชื่อเต็ม สามารถเห็นได้ถึงว่าเขาโกรธมาก

และเฟิงจิ้งหยวนก็ตกใจเล็กน้อย หลังจากคิดถึงเรื่องที่เขาทำ จึงค้ำหลังเหยียดขึ้นมาแล้วกล่าวด้วยอารมณ์ไม่ดีว่า: "คุณมาทำไม?"

เดิมทีเฟิงจิงเหยาก็มิ่ยากจะสนใจเธอ กวาดสายตาที่เย็นชามองเธอ หันหน้าไปถามพยาบาลที่สีหน้าซีดทางด้านนั้น

"เธออาการเป็นยังไง ต้องนอนโรงพยาบาลไหม?"

ในที่สุดเหล่าหมอพยาบาลก็ชำเลืองมองคนที่สามารถควบคุมคนไข้คนนี้ได้ ก็เป่าปากโล่งอกในทันที

"คุณผู้หญิงท่านนี้ไม่เป็นอะไรมาก เพียงแค่ข้อต่อหลุด พันไว้มั่นคงดีแล้ว เพียงแค่ต้องกลับไปพักฟื้นสักพักก็จะดีขึ้น"

เฟิงจิงเหยาพยักหน้า กล่าวคำว่ารบกวนแล้วกับหมอพยาบาลสองสามคน แล้วก็หันสายตาไปยังเฟิงจิ้งหยวน

"คุณอาเล็ก ไปกันเถอะ"

เปรียบเทียยการพูดอย่างเกรงใจกับหมอพยาบาลแล้ว คำพูดนี้เย็นชาอยู่ไม่น้อย