สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 196

หลังจากที่ชวี่ยี่ออกไปแล้ว เฟิงจิงเหยาก็นั่งลงบนเก้าอี้ทำงานด้วยสีหน้าที่เยือกเย็น

ไม่ว่าคนๆนี้จะหลบซ่อนลึกล้ำมากแค่ไหน เขาก็จะค้นหานำคนออกมาจนได้

ไม่เช่นนั้นครั้งนี้เป็นกู้ฉางซิน ครั้งหน้าไม่รู้ว่าจะเป็นใครในตระกูลเฟิง

และเวลาเดียวกันที่เขาจัดการให้ชวี่ยี่ไล่ตามตรวจสอบ ทางด้านลู่ซือกยี่ก็ได้รับข่าวจากผู้ช่วย

"คุณว่าอะไรนะ? ตอนนี้พี่จิงเหยายังไม่เลิกตามค้นหาหรอ?"

เธอหยิบมือถือขึ้นมาแล้วเอ่ยปากอย่างยากที่จะเชื่อ

ชั่วครู่ก็ยากที่จะระงับอารมณ์อิจฉา

ที่พี่จิงเหยาให้ความสำคัญขนาดนี้ ก็คงเป็นเพราะเกี่ยวข้องกับกู้ฉางซินอย่างแน่นอน

เธอคิดถึงตรงนี้ แล้วก็นึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ที่คุณป้าหมิงพูดกับเธอ

เวลานี้คนทั้งสองตัวติดกันรักกันอย่างเหนียวแน่น เป็นแบบนี้ต่อไป เธอยังจะมีโอกาสเข้าไปแทรกได้อีกหรอ?

ช่วงเวลานึง ในใจเธอก็ฉุกสัญญาณบอกเหตุขึ้นมา

"คุณเอาเงินสักก้อนนึง ให้อันธพาลพวกนั้นไปหลบซ่อนสักพักนึงก่อน"

ผู้ช่วยรับคำสั่ง หลังจากนั้นก็วางสายแล้วไปจัดการ

ลู่ซือหยี่มองสายที่วางไป ยังคงกระวนกระวายใจ

เธอจำเป็นต้องทำอะไรสักอย่าง เบี่ยงเบนความสนใจของพี่จิงเหยา

ไม่เช่นนั้นหากเธอถูกจับได้ พี่จิงเหยาก็จะยิ่งเพิ่มความรังเกียจกับเธอมากขึ้น ถึงเวลานั้นเธอกลัวว่าแม่แต่โอกาสที่จะขอยกโทษก็คงจะไม่มี

เธอหลับตาคิด คิดว่าจะทำยังไงถึงจะเบี่ยงเบนความสนใจของพี่จิงเหยาได้

ทันทีเธอก็เปล่งประกายชั่วพริบตา แผนการนึงค่อยๆก่อตัวขึ้นในใจของเธอ

เธอหยิบมือถือออกมากดต่อสายไปยังเบอร์โทรนึง......

ช่วงค่ำในวันเดียวกัน เธอแต่งตัวเล็กน้อย แล้วก็ขับรถออกจากบ้าน

ไม่นาน เธอก็มาจอดที่บาร์เหล้าร้านนึงที่ชื่อว่าKathir

เธอเดินเข้าไปด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ ไม่มองกลุ่มปีศาจที่กระโดดไปมาอยู่ด้านใน มุ่งตรงไปยังมุมๆนึง

เห็นด้านในมุมนั้น มีสุภาพบุรุษสวมใส่ชุดละเอียดเรียบร้อยนั่งอยู่คนนึง

"ฉินเป่ยหาน ไม่เจอกันนานเลย"

เธอกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงเย็นชา หลังจากนั้นก็นั่งลงตรงข้าม

ฉินเป่ยหานมองเธอ ดวงตาลึกซึ้ง

"คุณเรียกฉันออกมาต้องการทำอะไร?"

ฉินเป่ยหานพินิจพิเคราะห์เธออย่างระวังตัว ถึงอย่างไรระหว่างพวกเขาก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกัน

ลู่ซือหยี่ยิ้มแล้วกล่าวว่า: "คุณคงจะคิดไม่ถึงว่าเป็นกู้ฉางซินใช่ไหม?"

ฉินเป่ยหานได้ฟังถึงคำพูดนี้ สายตาก็เป็นประกายในชั่วพริบตา

"ที่คุณพูดนี่หมายความว่ายังไง?"

ลู่ซือหยี่ยิ้มจางๆพิงหลังที่พนักพิงเก้าอี้ กล่าวอย่างเอื่อยเฉื่อยว่า: "ฉันรู้ว่าคุณชอบกู้ฉางซิน และฉันก็ชอบเฟิงจิงเหยา นี่คือเรื่องที่รู้กันในกลุ่ม ฉันอยากจะร่วมมือกับคุณ ฉันช่วยให้คุณได้กู้ฉางซิน คุณต้องทำให้ภายหลังกู้ฉางซินอย่ามายุ่งเกี่ยวกับเฟิงจิงเหยาอีก ทางที่ดีที่สุดคือทำให้หายไปจากสายตาของเฟิงจิงเหยาไปตลอดกาล"

ฉินเป่ยหานขมวดคิ้ว

"คุณลืมไปแล้วหรอ ฉางซินและจิงเหยาแต่งงานกันแล้ว"

เขาเตือนสติ ใครจะรู้ว่าลู่ซือหยี่ไม่ได้นำมาใส่ใจโดยสิ้นเชิง

"แล้วเป็นยังไง? ถ้าคุณเชื่อฉัน ผ่านไปสองสามวัน เธอก็จะไม่ได้เป็นลูกสะใภ้ของตระกูลเฟิงอีกแล้ว"

ฉินเป่ยหานประหลาดใจ กล่าวถามว่า: "เพราะอะไร?"

ใต้แสดงไฟที่สลัว ลู่ซือหยี่ก็ฉีกยิ้มมุมปากอย่างเจตนาร้าย

"เพราะฉันตั้งท้องลูกของพี่จิงเหยาแล้ว"

ฉินเป่ยหานตกตะลึง

ยังไม่ทันรอให้เขาดึงสติกลับมา ก็ได้ยินลู่ซือหยี่กล่าวต่อไปว่า: "เดิมทีฉันก็ได้รับความชื่นชอบจากพ่อแม่พี่จิงเหยาอยู่แล้ว แล้วก็เพิ่มนายท่านที่ให้ความสนใจลูกหลานเข้าไปอีก ก็คงไม่สามารถที่จะยินยอมให้ลูกของตระกูลเฟิงเร่ร่อนอยู่ข้างนอกได้ คุณคิดว่ากู้ฉางซินยังหลงเหลือความจำเป็นอยู่ไหม?"

ฉินเป่ยหายดึงสติกลับมา รวบรวมความคิดทั้งหมดมองไปยังเธอ

"ในเมื่อเป็นเช่นนั้น คุณยังจะมาร่วมมือกับฉันทำไมล่ะ?"

ลู่ซือหยี่มองเขาอย่างกึ่งยิ้มกึ่งไม่ยิ้ม

"มาหาคุณ เพียงแค่อยากให้ไร้ข้อผิดพลาดก็เท่านั้น ทำไม? ไม่เห็นด้วยหรอ?"

ฉินเป่ยหานเงียบไป เขามองลู่ซือหยี่อยู่นาน เม้มปากแล้วกล่าวว่า: "คุณแน่ใจนะว่าจะไม่มีปัญหาอะไร"

ลู่ซือหยี่ได้ยิน รอยยิ้มในสายตาก็ยิ่งลึกซึ้ง พยักหน้าอย่างมั่นใจในตนเอง

"แน่นอน!"