สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 197

กู้ฉางชิงได้ฟังคำนี้ หยุดทายาไปชั่วขณะ ตกใจเล็กน้อย

วันเกิดของเธอในปีที่แล้วๆมา ก็อยู่ด้วยกันกับแม่

ตอนนั้น ทุกๆครั้งในวันเกิด แม่มักจะทำกับข้าวไว้บนโต๊ะ ซื้อเค้กหนึ่งก้อน เพื่อเฉลิมฉลองให้เธอ

แต่ว่าในปีนี้……เกรงว่าจะไม่ได้แล้ว

เธอนึกถึงตรงนี้ แววตาก็หมดหวัง ก็เลยไม่อยากได้อะไรในวันเกิด

อันที่จริงถ้าไม่ใช่เพราะเฟิงจิงเหยาเอ่ยถึง เธอก็แทบจะจำวันเกิดของตนเองไม่ได้แล้ว

อีกทั้งตอนนี้เธอเป็นกู้ฉางซิน เธอก็ไม่รู้ว่าวันเกิดของกู้ฉางซินเป็นอย่างไร?

อาจจัดงานเลี้ยงวันเกิดใหญ่โต หรือออกไปเที่ยวกินดื่มกับเพื่อน?

เธอเดาไม่ถูก ก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับอย่างไร

ท้ายที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงการเปิดเผยความลับ เธอก็เลยเงียบไปเลย

เฟิงจิงเหยาขมวดคิ้ว : "ทำไม ยังคิดไม่ออกหรอ?"

กู้ฉางฉิงตกใจเล็กน้อย ทันทีก็พยักหน้าพูดว่า : "ช่วงนี้ค่อนข้างยุ่ง ถึงเวลาขอให้มีชีวิตอยู่ต่อไปก็พอแล้ว"

เธอพูดจบ ก็ขึ้นบนเตียงทำท่าทีจะพักผ่อน

เฟิงจิงเหยามองไปภาพด้านหลังเธอที่นอนตะแคงอยู่ ก็หวนคิดขึ้นมา

จากการตรวจสอบข้อมูลก่อนหน้า งานเลี้ยงวันเกิดของกู้ฉางซินในทุกๆปี ความต้องการสูงกว่าอะไรทั้งหมด

ก่อนงานเลี้ยง ก็ออกไปดื่มกับพวกเพื่อนๆตลอดทั้งคืน

แต่เมื่อกี้เขามองเห็นถึงความไม่ชัดเจนของผู้หญิงคนนี้

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

เขาขมวดคิ้วแล้วคิด ทว่าหาต้นสายปลายเหตุไม่ได้ ท้ายที่สุดก็เลิกคิด เข้าห้องน้ำไปล้างหน้าบ้วนปาก

……

วันต่อมา เพราะว่าหลายวันมานี้กู้ฉางฉิงเร่งทำงานกับซูตี้ ภาพออกแบบสำเร็จรูปชุดแรกสำหรับแบรนด์ใหม่ออกมาแล้ว

เฟิงจิงเหยาวางแผนว่าวันนี้จะไปดูบริษัทสักหน่อย ก็ให้มู่เฉาเกออยู่บ้าน

"เอาเถอะ หลายวันมานี้ไปบริษัทกับคุณ ไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนคุณป้าเลย เกรงว่าคุณป้าจะเคืองฉันในใจแล้ว"

มู่เฉาเกอระงับความผิดหวังในแววตาไว้ ตกปากรับคำกับเฟิงจิงเหยาอย่างใจกว้าง

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำพูดของเธอ ก็รู้สึกแปลกใจตลอด

ทว่านึกไม่ออกว่าแปลกตรงไหน ทำได้เพียงเก็บกดความรู้สึกไว้ในใจแล้วบอกลาเธอ

มู่เฉาเกอส่งทั้งสองไปแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าจึงค่อยๆจางลง เปลี่ยนเป็นสีหน้าที่คาดเดาไม่ได้

เธอยืนอยู่ที่เดิมอยู่นาน จนมองไม่เห็นรถของเฟิงจิงเหยา จึงหันกลับไปที่บ้านใหญ่

"เฉาเกอ วันนี้ไม่ไปบริษัทหรอ?"

คุณนายเฟิงนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกมองเธอ รู้สึกผิดปกติเล็กน้อยจึงเอ่ยถาม

"วันนี้จิงเหยาต้องการไปที่บริษัทสาขาเพื่อจัดการเรื่องแบรนด์กับคุณกู้ ฉันคิดว่าฉันไปก็ไม่มีเรื่องอะไร เลยอยู่บ้านเป็นเพื่อนท่าน หลายวันมานี้ไปบริษัทกับจิงเหยาตลอด ไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนท่านเลย"

เธออมยิ้มตอบกลับ ทว่าทำให้คุณนายเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ฉันเป็นยายแก่คนหนึ่งทำไมต้องอยู่เป็นเพื่อน พวกคุณเป็นหนุ่มสาว ก็ควรจะอยู่ด้วยกันสิ"

มิเช่นนั้นเรียกเธอมาจะมีประโยชน์อะไรล่ะ?

ประโยคสุดท้าย ถึงแม้ว่าไม่ได้พูดออกไป เพียงแต่มู่เฉาเกอยังคงสังเกตได้ว่าเธอไม่พอใจต่อตัวเลือกของตนเอง ชั่วขณะแววตาก็เป็นประกายขึ้นมา

เมื่อเธอกำลังเตรียมจะพูดอะไร พ่อบ้านก็เดินเข้ามา