สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 247

เฟิงจิ่งเหยาไม่รู้ว่ากู้ฉางฉิงกำลังคิดอะไรอยู่

เขาก้มหน้าก้มตาทำแผลให้กู้ฉางฉิงอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นถึงจะเพิ่งเงยหน้ามาสบตาซับซ้อนของกู้ฉางฉิง

"เธอคิดอะไรอยู่?"

เขาคิดสงสัยขึ้นมาในใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมกู้ฉางฉิงถึงมามองที่เขาด้วยสายตาแบบนั้น

กู้ฉางฉิงได้ยินเสียงเขาก็เจอกับเฟิงจิ่งเหยาที่ไม่รู้ว่าเงยหน้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ หรี่ตามองด้วยสีหน้าตื่นตระหนก พูดอย่างปกปิดไปว่า "ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย"

"หืม?"

แน่นอนว่าเฟิงจิ่งเหยาไม่เชื่อ ดวงตาเป็นประกายมองไปยังกู้ฉางฉิงพร้อมเสียงขึ้นจมูก

กู้ฉางฉิงกัดริมฝีปากแล้วตอบด้วยใจสั่นๆว่า "ฉันกำลังคิดว่าทำไมคุณถึงต้องทำดีกับฉันขนาดนี้กันนะ?"

พูดไปก็มองไปที่เฟิงจิ่งเหยาด้วยสายตาคาดหวัง

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินแบบนั้นก็นิ่งอึ้งไป

เขาจ้องดวงตากลมโตของกู้ฉางฉิง ในหัวมีแต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นในไม่กี่วันนี้ ร่างกายแข็งทื่อ

เขาเพิ่งจะรู้ว่าท่าทีที่มีต่อกู้ฉางฉิงของเขาเปลี่ยนไปมาก

เขาขมวดคิ้วแน่น ตอนนี้เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงเป็นแบบนี้ อาจจะเป็นเพราะว่าเธอเป็นภรรยาเขาล่ะมั้ง

พอคิดได้แบบนั้น เขาจึงมองไปที่กู้ฉางฉิงแล้วพูดเบาๆว่า "เธอเป็นภรรยาฉัน ฉันก็ต้องดีกับเธออยู่แล้ว"

พูดจบ เขาเหลือบมองเวลาแล้วพูดว่า "เย็นมากแล้ว พวกแม่บ้านคงเตรียมอาหารกันเสร็จแล้วล่ะ พวกเราลงไปทานอาหารเย็นกันเถอะ"

เขาพูดไปก็ช่วยพยุงกู้ฉางฉิงออกจากเตียง

กู้ฉางฉิงที่ได้รับการช่วยเหลือจากเขา หลุบตาลงต่ำรู้สึกไม่สบายใจอย่างพูดไม่ถูก

ถ้าการที่ทำดีกับเธอเพียงเพราะว่าเธอเป็นภรรยาของเขาเท่านั้น

แต่เขาไม่ใช่กู้ฉางซินตัวจริงซะหน่อย....

เดี๋ยวก่อนสิ กู้ฉางฉิง เธอกำลังหวังอะไรอยู่ ไม่ใช่ว่าตั้งใจจะรักษาระยะห่างระหว่างเขาหรอ?

มารู้ตัวอีกทีก็รู้ว่าความรู้สึกตัวเองไม่ถูกต้อง ทันใดนั้นสลัดความคิดไร้สาระพวกนั้นออกจากหัว

เมื่อทั้งสองคนลงมายังห้องอาหาร เนื่องจากกู้ฉางฉิงยังเจ็บแขน ดังนั้นเฟิงจิ่งเหยาจึงยังคงป้อนข้าวให้เธอ

เทียบกับความรู้สึกตอนที่ยังอยู่โรงพยาบาลแล้ว กู้ฉางฉิงตอนนี้เหมือนลิ้นไม่รับรสชาติใดๆทั้งสิ้นแล้ว

แม้ว่าเธอจะพยายามเก็บใจที่ห่อเหี่ยวของเธอแต่ทว่าไม่สามารถหยุดจินตนาการต่อไปได้

หลังจากนี้เมื่อกู้ฉางซินกลับมาเขาก็จะไม่ปฏิบัติกับเธอแบบนี้แล้วใช่หรือไม่?

เฟิงจิ่งเหยารับรู้ถึงความเปลี่ยนไปของกู้ฉางซิน แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป

เพราะว่าเขารู้ดีว่าต่อให้เขาถาม ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่มีทางตอบเขา เหมือนกับเมื่อสักครู่

และแบบนี้ ทั้งสองคนดูเหมือนทานข้าวกันอย่างอบอุ่น ในความเป็นจริงแล้วในใจกลับต่างกัน

แต่คนรับใช้ในบ้านไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไร มองการกระทำของคนทั้งคู่ก็รู้สึกถึงความรักใคร่

และภาพนี้ ในวันถัดไปก็ถูกนำไปแจ้งที่ตระกูลเฟิง

คุณนายเฟิงได้ยินข่าวนี้ โกรธจนสั่นไปทั้งตัว

"หญิงชั่ว ยังกล้าให้จิ่งเหยาดูแลเธออีกหรอ มันมีดีอะไร!"

คุณนายเฟิงได้แต่ก่นด่าอยู่ในห้องไม่รู้จะใช้แผนการอะไรไปจัดการเธอ

ด้านเฟิงจิ้งหยวนที่ได้ทราบข่าวนี้ ไม่รู้ว่าตั้งใจไปกระตุ้นมู่เฉาเกอหรืออย่างไร ถึงรีบไปเธอ

"ไม่ใช่ว่าเธอมั่นใจนักมั่นใจหนาหรอ ทำไมวันนี้เฟิงจิ่งเหยากับกู้ฉางซินถึงกระหนุงกระหนิงกันข้างนอกซะขนาดนั้น"

เธอเอาเรื่องที่เฟิงจิ่งเหยาดูแลกู้ฉางฉิงมาพูดใส่ไฟ มู่เฉาเกอได้ยินแบบนั้นสีหน้าเคร่งขรึม

เธอน่ะเข้าใจเฟิงจิ่งเหยาที่สุด คนเย่อหยิ่งอย่างเขาไม่คิดดูแลใครมาก่อน และเมื่อไหร่ที่เขาดูแลคนอื่นแบบนี้

นอกซะจากว่าเป็นคนที่เขาแคร์

เฟิงจิ้งหยวนเหลือบมองใบหน้าเคร่งขรึมของเธอ พูดออกไปแบบคนมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น "ยังบอกว่ามีโอกาสอีกหรอ ดูแล้วประสิทธิภาพในการทำงานของยังเทียบไม่เท่าซือยวี่ด้วยซ้ำ"

มู่เฉาเกอเห็นเธอเอาตัวเขาเองไปเปรียบเทียบกับคนโง่อย่างลู่ซือยวี่ ดวงตาดำโลด สุดท้ายจึงตัดสินใจ

"คุณหนูเฟิง ขอเตือนหนึ่งประโยค เรื่องยังไม่ถึงตอนจบอย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจสิคะ"