สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 248

เดินทางนานครึ่งค่อนวัน ในที่สุดตอนบ่ายก็ถึงประเทศE

ทั้งสามออกจากสนามบิน ด้วยรถที่จัดรับพวกเขาไปโรงแรมโดยเฉพาะ

พวกเขาจองไว้สองห้อง มู่เฉาเกอมองคีย์การ์ดทั้งสองที่พนักงานส่งมาให้ กระพริบตาเล็กน้อย

"จิ่งเหยา เดี๋ยวคุณอาบน้ำพักผ่อนสักครู่ดึกๆเราสองคนค่อยคุยกันเรื่องการทำสัญญาพรุ่งนี้"

เธอหยิบคีย์การ์ดไปใบนึง ยกยิ้มน้อยๆแล้วมองไปยังเฟิงจิ่งเหยา

เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้มีปัญหาอะไร จึงพยักหน้ารับ

มู่เฉาเกอได้รับคำตอบก็ยกกระเป๋าออกไป มุ่งไปที่ห้องพักโดยไม่มองกู้ฉางฉิงแม้แต่น้อย

กู้ฉางฉิงมองแผ่นหลังที่ห่างออกไป เธอรับรู้ได้ว่าผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ไม่ชอบเธอ

และแน่นอนว่าไม่ใช่แค่เพราะเรื่องก่อนหน้านี้ ยังมีสิ่งที่เธอไม่กล้าคาดเดาอยู่ด้วย

"ไปกันเถอะ"

ในขณะที่กำลังจมอยู่ในความคิด เฟิงจิ่งเหยาก็มาจูงเธอไปห้องพัก

กู้ฉางฉิงมองแผ่นหลังกว้างของเขา นัยน์ตาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่อธิบายไม่ถูก

ครั้งนี้ที่เฟิงจิ่งเหยาพาเธอมาด้วย จับสังเกตอะไรได้หรือเปล่านะ?

เธอเดาไปต่างๆนานา จนอดถามออกไปไม่ได้ว่า

"ทำไมถึงพาฉันมาดูงานด้วยล่ะ? คุณก็รู้ว่าฉันกับคุณมู่เคยมีเรื่องกัน"

เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้รู้ที่เธอเดาไปต่างๆนานาในใจ หัวเราะเบาๆแล้วพูดออกไปว่า "แน่นอนว่าเพื่อไม่ให้คนอื่นเอาไปพูดนินทาลับหลังมั่วๆไง"

กู้ฉางฉิงได้ยินแบบนี้ วูบโหวงขึ้นมาทันที แต่แค่ครู่เดียวก็สลัดความรู้สึกนั้นทิ้งไป

ถึงแม้ว่าจะไม่เหมือนกับสิ่งเธอคาดการณ์ไว้ แต่เฟิงจิ่งเหยาคิดถึงจุดนี้ มันยังคงทำให้หัวใจที่ห่อเหี่ยวของเธอรู้สึกดีขึ้น

อย่างน้อยก็ยังแคร์ความรู้สึกเธอบ้าง

หลังจากทั้งสองคนพักผ่อนสักพัก ลงไปรับประทานอาหาร มู่เฉาเกอก็มาหา

กู้ฉางฉิงมองพวกเขาถกเรื่องงาน จึงยกน้ำไปให้ทั้งสองคน หลังจากนั้นจึงออกไปที่ระเบียง

ในเมื่อพวกเขาพูดคุยกันเรื่องงาน เธอก็ไม่อยากเข้าไปสอด แล้วเธอก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้ด้วย

เธอมองวิวกลางคืนจากระเบียงห้อง เมืองที่ไม่คุ้นเคย ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะยกยิ้มมุมปากแล้วพินิจพิเคราะห์อย่างละเอียด

นี่นับว่าเป็นครั้งแรกที่เธอมาต่างประเทศ ในใจลึกๆเธอมีความสุขมาก รู้สึกรอคอยและคาดหวัง

เธอคิดว่าจะรอให้เฟิงจิ่งเหยาคุยงานเสร็จแล้วร้องขอให้ไปเดินเล่นด้วยกัน

ไม่รู้เธอยืนที่ระเบียงนานแค่ไหน จนกระทั่งได้ยินเสียงทุ้มต่ำของเฟิงจิ่งเหยาด้านหลัง

"ดูอะไรอยู่?"

กู้ฉางฉิงได้ยินแบบนั้นก็หมุนตัว สายตามองทะลุเฟิงจิ่งเหยาผ่านไปด้านหลัง

ก็เห็นทั้งห้องว่างเปล่าไม่เจอมู่เฉาเกอแล้ว

"พวกคุณคุยกันเสร็จแล้วหรอ?"

เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้า

กู้ฉางเห็นเห็นแบบนี้ก็นึกถึงความคิดของตัวเองเมื่อสักครู่ พูดชวนออกไปว่า "ตอนนี้ก็ยังไม่ดึกมาก พวกเราออกไปเดินเล่นกันไหม"

เฟิงจิ่งเหยาเห็นสายตาคาดหวังของเธอ บวกกับตัวเขาเองก็อยากไป จึงไม่ได้ปฏิเสธ

ทั้งสองออกไปย่านการค้าไม่ไกลโรงแรม ถึงแม้ว่าพระอาทิตย์จะลับตาไปแล้ว แต่ย่านการค้านี้ก็ยังมีคนอยู่ไม่น้อย มีแม้กระทั่งการแสดงตรงหัวมุมถนน

กู้ฉางฉิงมองไปที่เหล่าวัฒนธรรมที่แตกต่าง รู้สึกสนุกสนานจนแทบจะลืมมันซะทุกอย่าง เห็นอะไรก็รู้สึกแปลกใหม่ น่าตื่นเต้นไปหมด

เฟิงจิ่งเหยาเดินขนาบข้างเธออย่างไม่รีบร้อน จดจ้องไปที่เธอ ความสับสนงุนงงที่ก่อในจิตใจก็ยิ่งมากขึ้น

แต่ทว่ากู้ฉางฉิงไม่ได้รับรู้ถึงมันเลย เธอกำลังสนุกกับการมาต่างประเทศครั้งแรก ไม่แปลกที่อยากจะปล่อยวางทุกสิ่งอย่าง

และด้วยเหตุนี้ ค่ำคืนนี้ เธอเดินเล่นอย่างมีความสุข

เฟิงจิ่งเหยาก็ดูออก และไม่ได้คิดขัด

ทั้งสองคนเดินเล่นกันถึงดึก จนกู้ฉางฉิงเหนื่อย ถึงจะกลับโรงแรมกัน