สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 249

กู้ฉางฉิงไม่รู้สิ่งที่เห็นตรงหน้าเป็นเพียงความเข้าใจผิด มองดูพวกเขา'จูบ'กันอย่างดูดดื่ม ไม่อาจทนดูได้ต่อไป

เธอรู้ดีว่าเธอไม่ใช่กู้ฉางซิน

ดังนั้นเธอจึงวิ่งหนีออกไปอย่างยอมแพ้

และตอนที่เธอหมุนตัววิ่งออกไปจึงไม่ทันได้เห็นพวกเขาทั้งสองที่'จูบ'กันอย่างดูดดื่มแยกห่างกันออกมาแล้ว

มู่เฉาเกอเงยหน้าจากอ้อมอกของเฟิงจิ่งเหยาด้วยสีหน้าไม่อาจคาดเดาได้ มองแผ่นหลังของกู้ฉางฉิงที่วิ่งออกไป มุมปากยกยิ้มอย่างมีนัยยะ

หลังจากนั้นสลัดสายตานั้นทิ้ง มองเฟิงจิ่งเหยาที่แสนทึ่มตรงหน้า พยายามควบคุมความปราถนาในใจตัวเอง

เธอไม่ใช่คนโง่แบบลู่ซือยวี่

จินตนาการไปว่าถ้าให้เฟิงจิ่งเหยาครอบครองร่างกายเธอหลังจากนั้นก็เขารับผิดชอบ

เธอต้องทำให้เฟิงจิ่งเหยาเต็มใจอยู่กับเธอ!

คิดได้แบบนี้ สายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น

ทันใดนั้นเธอพยุงเฟิงจิ่งเหยาขึ้นห้อง แต่ทว่าไม่ได้พาเขาไปส่งที่ห้องกู้ฉางฉิง กลับพาไปห้องเธอเอง

กู้ฉางฉิงไม่รู้ว่าทำไมหลังจากที่เธอวิ่งหนีกลับขึ้นมาห้อง ผ่านไปเนิ่นนานแล้วจิตใจเธอก็ยังไม่สงบ

ฉากนั้นที่ล็อบบี้ยังฝังอยู่ในหัวเธอ

เธอคิดว่าอีกสักพักเฟิงจิ่งเหยาน่าจะกลับมา ไม่รู้ว่าจะต้องทำสีหน้าแบบไหนมองหน้าเขา

สุดท้ายเธอจึงแกล้งหลับ

แต่ว่าเธอที่เอนหลังอยู่บนเสื่อทาทามิก็หลับไม่ลง

จนเวลาผ่านไปเนิ่นนาน เฟิงจิ่งเหยาก็ยังไม่กลับมา ทำให้จิตใจที่ฟุ้งซ่านของเธอจินตนาการไปต่างๆนานา

คืนนี้เฟิงจิ่งเหยาไม่กลับมาหรอ?

ใบหน้าซีดเผือดลุกขึ้นนั่ง อดไม่ได้ที่จะตรงไปยังห้องข้างๆ

เมื่อเธอถึงหน้าห้องก็ได้ยินเสียงดังออกมาจากห้องข้างๆ ร่างกายเหมือนโดนผ่าฟ้า สั่นเทิ้มไปทั้งตัว

เสียงนั้น ไม่ต้องคิดก็รู้ได้ทันทีว่าข้างในกำลังทำอะไร

ตอนนี้สมองเธอขาวโพลน กัดริมฝีปากแน่น

ไม่รู้ว่าเลยว่าจริงๆแล้วในห้องไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด

ในห้อง เฟิงจิ่งเหยานอนหลับอยู่บนเสื่อทาทามิอย่างเอาเป็นเอาตาย มีเพียงมู่เฉาเกอที่แกล้งส่งเสียงร้องอยู่คนเดียว

แต่ทว่ากู้ฉางฉิงไม่รู้ เธอยืนอยู่หน้าห้องไม่กล้าพอที่จะเข้าไป เหมือนกับก่อนหน้านี้ ทำได้แค่วิ่งหนีออกไป

มู่เฉาเกอฟังเสียงเท้าที่ห่างออกไปจากนอกประตู รู้ได้ทันทีว่าแผนการของเธอสำเร็จลุล่วงแล้ว ยกยิ้มอย่างพอใจ

เธอหันมามองเฟิงจิ่งเหยาที่หลับอย่างเอาเป็นเอาตาย สายตาแสดงความรักอย่างไม่ปกปิด

"จิ่งเหยา คุณเป็นของฉันคนเดียว"

เธอลูบไปตามร่างกายของเฟิงจิ่งเหยา พูดออกมาอย่างมุ่งมั่น

พูดจบ มองไปทางเฟิงจิ่งเหยาอย่างสื่อความหมาย หมุนตัวออกจากห้อง ลงไปข้างล่างเพื่อเปิดห้องใหม่

……

วันถัดไป เฟิงจิ่งเหยาตื่นขึ้นมาด้วยความหนักอึ้งไปทั้งหัว พบว่าไม่ใช่ห้องที่คุ้นเคย รอบๆเต็มไปด้วยของมู่เฉาเกอ อดไม่ได้ที่ตกใจ

ไม่ทันที่เขาจะคิดว่าเกิดอะไรขึ้น ประตูห้องก็ถูกเปิดออก

เห็นมู่เฉาเกอพาพนักงานที่กำลังเข็นรถอาหารเข้ามา

"จิ่งเหยา คุณตื่นแล้ว"

มู่เฉาเกอเหลือบมองเฟิงจิ่งเหยา ทักทายอย่างยิ้มแย้ม

เฟิงจิ่งเหยาเห็นเธอก็รีบดึงสติกลับมา กดหน้าต่ำแล้วถามว่า "ทำไมฉันมาอยู่ห้องเธอได้ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

มู่เฉาเกอมองใบหน้าที่ติดไม่พอใจของเขา หลุบตาฉายแววแตกต่างออกไปจากเดิม

เพียงแปปเดียวก็จัดการสายตานั้น พูดอธิบาย "เมื่อคืนคุณเมามาก พวกเราก็กลับมาดึกมากแล้ว ฉันกลัวว่าจะไปรบกวนคุณกู้ก็เลยพาคุณมาห้องฉัน"

พูดจบ เธอตั้งใจหยุดนิ่งสำรวจสีหน้ามองเฟิงจิ่งเหยา