สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 250

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินแบบนั้น ตอบกลับไปว่า "รู้แล้ว กำลังไป"

มู่เฉาเกอได้รับคำตอบจึงกลับไปยังห้องข้างๆ

เพราะเธอรู้ว่าเฟิงจิ่งเหยาไม่คนชอบพูดจ้ำจี้จ้ำไช

กลับไม่รู้ว่าต่อให้เฟิงจิ่งเหยาจะตอบรับแล้วแต่ไม่ได้หมายความว่าจะตามไปทันที

เขาจ้องมองไปที่กู้ฉางฉิงด้วยสายตาอึมครึม ก้าวเท้าเดินไปทางเธอ

กู้ฉางมองชำเลืองมองเฟิงจิ่งเหยาที่ค่อยๆเข้ามาประชิดเธอ อดไม่ได้ที่จะเกร็งขึ้นมา

และสายตาของเธอฉายแววรังเกียจและไล่กลายๆ

เฟิงจิ่งเหยาที่ไม่ได้ทำอะไรผิด สีหน้ายิ่งแสดงความงุนงงมากขึ้น

เขาขมวดคิ้วแน่น จ้องไปที่กู้ฉางแล้วถามอีกครั้งว่า "วันนี้เธอดูอารมณ์ไม่ดีนะ เป็นอะไรกันแน่?"

กู้ฉางฉิงเม้มปาก ไม่กล้ามองหน้าเขา กลัวว่าจะคุมตัวเองไม่อยู่

"ไม่มีอะไร"

เธอเอียงคอตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา ยิ่งทำให้เฟิงจิ่งเหยาเลิกคิ้วขึ้น

ทันใดนั้นเขาก็ก้มตัวลงใช้มือข้างหนึ่งวางไปที่กำแพงแล้วรวบกู้ช้างชิงเข้ามาในวงแขน

เขาช้อนคางกู้ฉางฉิงให้หันมาสบตากับตัวเอง

"ถ้าท่าทางของเธอไม่เหมือนคนไม่เป็นไรนะ พูดเถอะว่าตกลงเกิดอะไรขึ้น?"

กู้ฉางฉิงจ้องไปที่เขา แววตาสั่นไหว แต่ทว่าถูกเธอสลัดทิ้งไป

"ฉันพูดไปแล้ว ไม่เรื่องอะไรทั้งนั้น"

เธอพูดไปก็ใช้แรงทั้งหมดที่มีแกะมือเฟิงจิ่งเหยา แล้วหลุบตาลงต่ำ

เฟิงจิ่งเหยาเห็นแบบนี้ หรี่ตาลงเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อ

เขาจ้องไปที่กู้ฉางฉิงด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ คิดแล้วคิดเล่า จนกระทั่งเหมือนจะคิดอะไรออก ถามออกไปว่า "หรือว่าจะเป็นเรื่องเมื่อคืนที่ฉันไปนอนห้องมู่เฉาเกอ?"

กู้ฉางฉิงได้ยินประโยคนี้ ร่างกายแข็งทื่อและเงียบไป

เฟิงจิ่งเหยาเห็นท่าทีของเธอแบบนี้ก็รู้คำตอบทันที

"เหมือนว่าจะใช่สินะ"

เขาพูดไป เชยหน้ากู้ฉางฉิงอีกครั้งให้เธอสบตากับเขา พูดอธิบาย "เธอเข้าใจผิดแล้วล่ะ เมื่อคืนเฉาเกอกลัวว่าจะเสียงดังรบกวนเธอ เลยพยุงฉันไปนอนห้องนั้น แล้วหล่อนก็ไปนอนอีกห้อง"

กู้ฉางฉิงฟังคำอธิบายของเขา สายตายิ้มเยาะ

เธอหลุบตาลง หัวเราะเบาๆแล้วพูดออกมาว่า "คุณไม่ต้องอธิบายฉันขนาดนั้นหรอก"

เฟิงจิ่งเหยาฟังจบ กลัวว่าเธอจะเข้าใจผิดว่ากำลังแก้ตัว จึงพูดออกไปว่า "ฉันไม่ได้กำลังแก้ตัวนะ แต่นี่มันเป็นมันเรื่องจริง"

เดิมทีกู้ฉางฉิงก็ไม่คิดจะให้ความสนใจอยู่แล้ว แต่ผู้ชายคนนี้ตื้อเธอไม่เลิก ยังคงแถข้างๆคูๆ จนเธออดไม่ได้ที่จะโกรธเป็นฝืนเป็นไฟ พูดตะโกนกลับไป

"เรื่องจริงอย่างงั้นหรอ? นี่รวมถึงเรื่องจูบแล้วความสัมพันธ์ลับๆของพวกคุณด้วยใช่ไหม? งั้นคุณก็ต้องให้มู่เฉาเกอมาแสดงใหม่อีกรอบแล้วล่ะ"

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินที่เธอพูดก็ตกตะลึง

"จูบอะไร ความสัมพันธ์ลับๆอะไรกัน"

เขาขมวดคิ้วแน่นมองไปยังกู้ฉางฉิง

และเมื่อกู้ฉางฉิงพูดประโยคนี้จบก็รู้สึกเสียใจที่พูดออกไป

เธอกัดปากแน่น สายตาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

เธอบอกตัวเองมาตลอดว่าอย่าถามออกไป แต่ตอนที่เฟิงจิ่งเหยาพูดประโยคนั้นออกมา กลับบังคับความรู้สึกในใจของตัวเองเอาไว้ไม่ได้

อาศัยตอนที่เธอหมดความอดทนจึงพูดออกมาทั้งหมด

"เมื่อคืนฉันเห็นหมดแล้ว ที่ล็อบบี้ พวกเธอกำลังจูบกันอยู่ และยังในห้องนั้นอีก…ฉันได้ยินทั้งหมด คุณไม่ต้องอธิบายอีกแล้วล่ะ"

เฟิงจิ่งเหยาฟังเธอพูดจบ คิ้วผูกเป็นปม

เขาดูจากอารมณ์ของกู้ฉางฉิงตอนนี้แล้วเธอไม่พูดเล่นอย่างแน่นอน นิ่งเงียบไป

เมื่อคืนเขาดื่มหนักจนเมา คงจะเกิดเรื่องอะไรที่ไม่ควรเกิดขึ้นแล้วสินะ

เวลานี้ เขามองไปยังกู้ฉางฉิงอย่างไม่รู้ว่าจะตอบกลับอะไร ไม่ได้อธิบายอะไรต่อ เปลี่ยนเรื่องในทันที"ฉันจะออกไปข้างนอกสักครู่ เธอกินอาหารเช้าที่นี่ไปก่อนแล้วกัน"

เดิมทีกู้ฉางฉิงคิดว่าเฟิงจิ่งเหยาจะอธิบายให้เธอเหตุผลได้ดีกว่านี้ กลับไม่คิดว่ารอแล้วจะได้คำตอบแบบนี้

เขาคนนี้พอถูกเธอเปิดโปงถึงกับไม่มีอารมณ์จะอธิบายต่อเลยหรือไง? หรือรีบร้อนจะออกไปกินข้าวกับมู่เฉาเกอขนาดนั้นเลยหรอ?

ชั่วแวบเดียว เธอส่งสายตาหัวเราะเยาะตัวเอง

เธอหลุบตาลง ไม่ได้ตอบรับสิ่งที่เฟิงจิ่งเหยาสั่ง

แน่นอนว่าเฟิงจิ่งเหยารับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเธอ เพียงแต่ตอนนี้เขาไม่มีหลักฐาน พูดอะไรออกไปเธอก็ไม่เชื่ออยู่ดี ดังนั้นเขาจึงออกไปทั้งๆที่ไม่สบายใจ

หลังจากที่เขาออกมาจากห้อง ก็ไม่ได้ออกไปเลยในทันที แต่ไปยังห้องข้างๆเพื่อทักทายมู่เฉาเกอ

"เฉาเกอ ฉันมีธุระด่วนน่ะ คงไม่กินข้าวเช้าแล้ว เธอกินไปก่อนได้เลย"

พูดจบ เขาก็ออกไป แต่ดันถูกมู่เฉาเกอเรียกเอาไว้ก่อน

"เรื่องอะไรกันถึงขนาดไม่กินข้าวเช้าเลย เรื่องร้ายแรงอะไรหรือเปล่า ให้ฉันไปกับคุณเถอะ"

"ไม่ต้อง เรื่องส่วนตัวนิดหน่อยน่ะ"

เฟิงจิ่งเหยาปฏิเสธออกไปอย่างไม่คิด หลังจากนั้นก็ออกไปทันที

มู่เฉาเกอมองแผ่นหลังที่ห่างออกไป ทิ้งความสงสัยให้เธอไม่น้อย

หรือว่ากู้ฉางซินทะเลาะกับเฟิงจิ่งเหยา?

แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ใช่ ถึงอย่างไรเธอก็ยังไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวใดๆเลย

แต่ไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวใดๆไม่ได้หมายความว่ายังไม่ได้พูด

เพื่อที่จะพิสูจน์ความคิดของเธอ เธอจึงไปยังห้องข้างๆ เคาะประตู

กู้ฉางฉิงมองไปที่มู่เฉาเกอด้านนอกประตูก็รู้สึกเหนือความคาดหมายและไม่ชอบใจนิดหน่อย แต่ว่าเธอก็ยังอดทนแล้วถามออกไปว่า "คุณมู่ มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

มู่เฉาเกอสำรวจสีหน้าของเธอไปพลางยิ้มไปพลาง "ฉันเห็นว่าคุณยังไม่กินข้าว ก็เลยว่าจะมาเรียกให้ไปทานด้วยกันน่ะ"

เธอกลับไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เฟิงจิ่งเหยาออกไปแล้ว

กู้ฉางฉิงก็ยังไม่ทราบว่าเฟิงจิ่งเหยาไม่ได้อยู่ห้องข้างๆ คิดเพียงแต่ว่าไม่อยากไป กลัวว่าอดที่จะอิจฉาขึ้นมาไม่ได้

"ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันกินที่ห้องดีกว่าค่ะ"

มู่เฉาเกอได้ยินแบบนั้น จึงกระพริบตาเชิงเข้าใจ ไม่ได้บังคับ หมุนตัวเดินกลับห้องไป

จากที่ดูอาการของกู้ฉางซินแล้ว เธอแน่ใจว่าทั้งสองคนต้องทะเลาะกันแน่ๆ

ขณะเดียวกัน ด้านกู้ฉางฉิง นั่งเหม่อมองเพดานหัวเราะเยาะตัวเอง

ไม่นาน อาหารเช้าของเธอก็มาส่ง

เธอกินอาหารอย่างไม่รับรู้รสชาติ อดไม่ได้ที่จะจินตนาการไปต่างๆนานา เฟิงจิ่งเหยากำลังกินข้าวอยู่ที่ห้องของมู่เฉาเกอใช่ไหมนะ

ดูจากความลับของพวกเขาทั้งสองคน บางทีระหว่างพวกเขาอาจจะมีอะไรมากกว่านี้

เธอคิดแบบนี้ หายใจติดขัด หมดความยากอาหารขึ้นมาดื้อๆ ในใจเจ็บเหมือนกับถูกมดเป็นล้านตัวรุมกัดยังไงยังงั้น

และในตอนนั้น จู่ๆประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างแรง

เธอหันไปมองทันที จึงเห็นเฟิงจิ่งเหยาที่ประตูห้อง ในมือถือถุงกระดาษหนึ่งถุง

"คุณ…"

เธอมองเฟิงจิ่งเหยาด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ อยากจะถามว่าเขาไม่ได้กินข้าวอยู่ห้องข้างๆหรือ ทำไมถึงกลับมากระทันหันแบบนี้

ถึงจะอยากถามแต่ก็ไม่รู้ว่าจะถามออกไปยังไง

เฟิงจิ่งเหยาเหลือบมองสายตาของเธอ เดาไม่ออกเลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ สายตาซับซ้อนคู่นั้น

หรือว่าในสายตาของผู้หญิงคนนี้ เขาเป็นคนไม่เลือกหรือไง

เขาเก็บความพอใจเอาไว้ กวักมือเรียกกู้ฉางฉิง "มานี่สิ ฉันจะให้เธอดูอะไร"

กู้ฉางฉิงไม่ได้คิดจะเข้าใจอยู่แล้ว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแปลกใจ

"ดูอะไร?"

เธอถามเสียงเย็น เดินไปหาเขา

เฟิงจิ่งเหยามาที่โต๊ะหนังสือ หยิบusbออกมาจากถุงกระดาษ เสียบเข้าคอมพิวเตอร์

"เธอดูนี่ก็โอเค"

เขาชำเลืองไปมองกู้ฉางฉิง พูดออกมาเบาๆ

หลังจากนั้นเขาก็เริ่มใช้งานคอมพิวเตอร์คลิกที่ไฟล์usbในคอมพิวเตอร์ เปิดไฟล์นึงขึ้นมา จากนั้นวิดีโอก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

ปรากฏภาพจากกล้องวงจรปิดในโรงแรม