สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 251

กู้ฉางฉิงดูวิดีโอในคอมพิวเตอร์ ทั้งมองไปทางเฟิงจิ่งเหยา ในแววตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

"คุณให้ฉันดูอันนี้ทำไม?"

เฟิงจิ่งเหยาไม่โต้ตอบเธอ แต่บอกใบ้ให้เธอดูต่อ

หมดหนทาง กู้ฉางฉิงก็ได้แต่ดูต่อไป จากนั้นก็ได้เห็นฉากเมื่อคืนที่ทำให้เธอยากที่จะปล่อย

เห็นในวิดีโอ มู่เฉาเกอพยุงเฟิงจิ่งเหยาลงจากรถ

ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเฟิงจิ่งเหยาสูงเกินไป หรือมู่เฉาเกอต้านทานไม่อยู่ เกือบจะล้มลงขณะที่เดิน ก็เป็นเช่นนี้ ทั้งสองจึงกระแทกเข้าหากัน

เวลานี้เฟิงจิ่งเหยาก็เปลี่ยนเป็นมุมอื่น เป็นช่วงเวลาที่กู้ฉางฉิงปรากฏตัวในล็อบบี้ของโรงแรมเมื่อคืนนี้

"เราไม่ได้จูบกัน ก็แค่เฉาเกอมาพยุงฉัน เราเลยชนเข้าหากัน"

เฟิงจิ่งเหยาอธิบายด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

กิฉางฉิงดูวิดีโอสองอันในเวลาเดียวกัน ก็เม้มปากแดงๆแน่น

ดูเหมือนว่าเมื่อคืนนี้เธอจะเข้าใจผิด แต่นี่ก็โทษเธอไม่ได้

อย่างไรเสียเมื่อมองจากมุมนี้ ไม่ว่าใครมาเห็นก็อดไม่ได้ที่จะเข้าใจผิด

เธอกำลังบ่นอยู่ในใจ ทว่าหน้าตาบึ้งตึงไม่พูดจา

เฟิงจิ่งเหยาเห็น ก็จนปัญญาเล็กน้อย

ถัดไปเป็นภาพของมู่เฉาเกอกำลังพยุงเขากลับห้อง

พวกเขาเข้าห้องตอนห้าทุ่มสิบนาที แต่ห้านาทีต่อมา กู้ฉางฉิงก็เดินออกมาจากห้องข้างๆ ยืนอยู่หน้าประตูห้องของมู่เฉาเกอเตรียมจะเคาะประตู

ผลคือเธอยกมือขึ้นอยู่เป็นเวลานานแต่ไม่ได้เคาะ นิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้น เหมือนจะเคาะไม่เคาะ

ฟ้าทุ่มสิบแปดนาที เธอก็เลือกที่จะกลับไปที่ห้อง

ห้าทุ้มยี่สิบห้านาที มู่เฉาเกอก็เดินออกมาจากห้อง ไปที่แผนกต้อนรับของโรงแรมและเปิดอีกห้อง เมื่อเข้าไปในห้องแล้วก็ไม่ได้ออกมาอีกเลย

ดูภาพทั้งหมดแล้ว เฟิงจิ่งเหยาก็มองไปทางกู้ฉางฉิง เลิกคิ้วพูดว่า : "ตอนนี้เรามาพูดเรื่องเมื่อกี้กันเถอะ"

กู้ฉางฉิงมองเขาอย่างทำอะไรไม่ถูก เม้มปากพูดว่า : "คุณอยากจะพูดอะไร?"

เฟิงจิ่งเหยาชำเลืองมองเวลาบนกล้องวงจรปิด พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา : "เวลาทั้งหมดไม่เกินห้านาที อย่าบอกนะว่าฉันเมา สามารถทำอะไรเหล่านี้ได้ ถึงแม้ว่าได้ คุณอยู่ด้วยกันกับฉันมานานขนาดนี้ สำหรับเวลาของฉัน ถึงกับไม่เข้าใจได้เลยหรอ?"

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำพูดนี้ แก้มสองข้างก็ร้อนผ่าวขึ้นมา

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาพูดถึงเรื่องเมื่อคืนอยู่ ทำไมประเด็นถึงมาตกที่ตัวเขาล่ะ แล้วยังพูดถึงความสนิทชิดเชื้อขนาดนั้น?

"เฟิงจิ่งเหยา!"

เธอตำหนิอย่างโกรธๆและเขินอาย

เฟิงจิ่งเหยาเลิกคิ้ว : "ฉันแค่พูดความจริง ไม่สามารถให้คุณเข้าใจผิดในสมรรถภาพของฉันไม่ได้"

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำนี้ ก็พูดไม่ออกไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าควรจะโต้แย้งกลับอย่างไร

แม้ว่าเสียงที่ออกมาจากห้องมู้เฉาเกอจะทะแม่งๆเล็กน้อย แต่ก็ไม่สามารถบ่งบอกได้ว่ากำลังทำอะไรกันอยู่

เธอคิดถึงตรงนี้ ก็แน่ใจมากยิ่งขึ้นว่าตนเองเข้าใจผิด

โดยเฉพาะเมื่อปะทะเข้ากับแววตาของเฟิงจิ่งเหยา ยิ่งทำให้เธอเขินและอายเล็กน้อย

"ฉะนั้นเมื่อกี้คุณก็ไปตามหาสิ่งนี้มาหรอ?"

เธอสูดลมหายใจลึกๆ พยายามที่จะเปลี่ยนเรื่อง ไม่ให้เฟิงจิ่งเหยาจับประเด็นนี้ไม่ปล่อย

เป็นธรรมดาที่เฟิงจิ่งเหยาจะสังเกตเห็นความอึดอัดใจของเธอ ก็เลยเก็บรสนิยมที่ดุร้ายไว้ พยักหน้าพูดว่า : "ถึงแม้ว่าฉันจะไม่สนใจก็ได้ แต่ฉันไม่ชอบความรู้สึกของการถูกเข้าใจผิด"

เขาพูดจบก็มองกู้ฉางฉิงด้วยสายตาแวววาว

"ตอนนี้ยังจะโกรธอยู่ไหม?

กู้ฉางฉิงถูกเขาถามก็ไม่สบายใจอย่างมาก โต้เถียงโดยจิตใต้สำนึกว่า : "ใครโกรธ?"

เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้ตอบกลับ เพียงแต่แววตาของเขาตกอยู่ที่อาหารเช้าข้างๆที่ไม่ได้ขยับเคลื่อนไหว แล้วมองกู้ฉางฉิงเหมือนจะยิ้มไม่ยิ้ม

กู้ฉางฉิงหน้าแตกเลย

เฟิงจิ่งเหยามองแล้วก็หัวเราะเสียงลั่นอย่างไร้ความปราณี ทำให้จ้องมองเขาอย่างอับอาย

เมื่อเห็นกู้ฉางฉิงจะโกรธ เขาก็รีบเก็บอาการ กล่าวถามว่า: "เอาล่ะ ไม่แซวคุณแล้ว ยุ่งแต่เช้า ไม่ได้ทานอะไรเลย ทานข้าวเช้าเถอะ"

พูดถึงตรงนี้ เขาก็เดินไปที่รถขายอาหาร

กู้ฉางฉิงมองภาพด้านหลังที่เดินไปไกลแล้วของเขา ความโกรธเคืองในใจก็ค่อยๆเลือนไป เม้มปากแล้วตามไป

"ขอโทษนะ ฉันไม่ควรเข้าใจคุณผิดคิดไปเอง"

เธอเดินไปถึงด้านหลังเฟิงจิ่งเหยา กระซิบพูดเบาๆ

เฟิ่งจิ่งเหยาได้ยิน หยุดฝีเท้าลงชั่วขณะแล้วเอียงหน้า

"ครั้งนี้ช่างมันเถอะ แต่ครั้งหน้าเกิดเรื่องแบบนี้อีก ฉันหวังว่าคุณจะสามารถคิดไตร่ตรองอย่างใจเย็น ทางที่ดีที่สุดก็หาหลักฐานคนที่เกี่ยวข้องสักหน่อย!"

กู้ฉางฉิงพยักหน้า กล่าวรับปากว่า: "ฉันรู้แล้ว ครั้งต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีกเด็ดขาด"

อันที่จริงสาเหตุที่ทำให้เธอเข้าใจผิด นอกจากปัญหามุมมองที่เริ่มต้นแล้ว ยังมีเวลาเบื้องหลังที่มู่เฉาเกอออกไปอีก

แก้ไขความเข้าใจผิดแล้ว กู้ฉางฉิงก็หิว

แต่เผชิญหน้ากับเฟิงจิ่งเหยาก็ยังเก้อเขินและหน้าแตก ถึงอย่างไรก็ปล่อยไก่ไปตัวเบ้อเร่อเลย

แต่ในใจเธอก็มีความสุขเล็กน้อย

อย่างน้อยเฟิงจิ่งเหยาก็เต็มใจที่จะเสียเวลาเปลืองแรงมาอธิบายเรื่องราวให้เธอตั้งแต่ต้นจนจบ

คนทั้งสองทานข้าวเสร็จ เฟิงจิ่งเหยาก็รื้อฟื้นเรื่องอดีตอีกครั้ง

คุณมีสถานที่ที่คุณอยากไปไหม?"

กู้ฉางฉิงเวลานี้ไม่มีความเข้าใจผิดแล้ว ดังนั้นจึงพูดคุยกับเขาเกี่ยวกับสถานที่ท่องเที่ยวของเมืองนี้ด้วยความสนใจเป็นอย่างยิ่ง

"เมื่อวานฉันได้สอบถามมา สถานที่นี้มีจุดชมทัศนียภาพที่ไม่เลวหลายจุด ฉันอยากไปดูเทพีเสรีภาพในสถานที่ใกล้เคียง ได้ยินมาว่าระแวกนั้นสถานที่น่าเที่ยวก็ไม่น้อย แล้งยังมีการแสดงวงดนตรีในช่วงพลบค่ำด้วย"

เฟิงจิ่งเหยาเห็นเธอพูดด้วยความสนใจอย่างมาก จึงพยักหน้าแล้วกล่าวว่า: "งั้นก็ไปที่นี่"

เขาพูดจบ ก็ให้กู้ฉางฉิงเตรียมตัว อีกสักครู่จะออกจากบ้าน

กู้ฉางฉิงพยักหน้า หันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

พออเธอเข้าไปในห้องน้ำ จู่ๆเธอก็คิดว่ามันเหมือนกับการออกเดท นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาออกไปเพื่อความเที่ยวตั้งแต่พวกเขาอยู่ด้วยกันมา

ช่วงเวลาหนึ่ง ในใจเธอก็เต็มไปด้วยการเฝ้ารอ

แม้แต่การเสริมสวยก็ระมัดระวังเป็นพิเศษ

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดเธอก็แปลงโฉมปรากฎตัวในห้อง

ก็เห็นกู้ฉางฉิงสวมชุดSling Dressวีฟ้าอ่อน สวมด้วยเสื้อสเวตเตอร์บางๆด้านนอก ในเวลาผ่อนคลายแต่ไม่สูญเสียเสน่ห์ของผู้หญิง เหมาะสมกับการเที่ยวอย่างมาก

และบนใบหน้าของเธอแต่งอย่างอ่อนๆ ผมที่ดำขลับถูกมัดไว้อย่างเกียจคร้านด้านหลัง

เป็นครั้งแรกที่เฟิงจิ่งเหยาเห็นกู่ฉางฉิงเกียจคร้านเช่นนี้ ความประหลาดใจแวบเข้ามาในดวงตา แต่เขาก็ระงับมันไว้อย่างรวดเร็ว

"ออกเดินทางกันได้แล้วหรือยัง?"

เขากล่าวถามอย่างสุภาพบุรุษ บนเรือนร่างยังคงใส่ชุดสูทสีดำไม่เปลี่ยน

กู้ฉางฉิงไม่ได้รู้สึกว่าอะไรไม่เหมาะสม พยักหน้าตอบกลับ

คนทั้งสองจูงมือกันออกจากห้อง พอดีก็ไปพบกับมู่เฉาเกอที่จะออกจากบ้าน

เธอเห็นกู้ฉางฉิงและเฟิงจิ่งเหยาพูดคุยหัวเราะกัน ทันทีในใจก็แปลกใจและหดหู่

ไม่ใช่ทะเลาะกันหรอ? ทำไมดูแล้วเหมือนกับคืนดีกันแล้วล่ะ?

เธอกำลังคิดในใจเงียบๆ แต่บนใบหน้าไม่แสดงออก อมยิ้มแล้วกล่าวทักทายคนทั้งสอง: "นี่จะออกไปข้างนอกหรอ?"

เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้า: "ไม่ค่อยได้ออกมากับฉางซิน เลยวางแผนว่าจะออกไปเดินเล่นกัน"

มู่เฉาเกอฟังถึงคำนี้ ดวงตาก็กวาดมองไปยังกู้ฉางฉิงอย่างไม่ทิ้งร่องรอย อิจฉาริษยาในพริบตา

ยังไม่รอให้เธอเอ่ยปากพูดอะไรอีก ก็ได้ยินเฟิงจิ่งเหยารีบกล่าวว่า: "คุณบอกว่าวันนี้จะไปหาเพื่อนไม่ใช่หรอ? เที่ยวให้สนุกนะ พวกเราไปก่อนล่ะ"

พูดจบ เขาก็พากู้ฉางฉิงหันออกไป

มู่เฉาเกอมองภาพด้านหลังพวกเขาจากไป คำว่าอยากตามไปด้วยที่ติดอยู่ในคอนั้นถูกระงับไปโดยตรง

สายตาของเธอจ้องมองกู้ฉางฉิงอย่างบูดบึ้ง ในสายตาเต็มไปด้วยความไม่ยอมแต่ไม่รู้จะทำยังไง ทำได้เพียงหันตัวจากไป