สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 251

กู้ฉางฉิงดูวิดีโอในคอมพิวเตอร์ ทั้งมองไปทางเฟิงจิ่งเหยา ในแววตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

"คุณให้ฉันดูอันนี้ทำไม?"

เฟิงจิ่งเหยาไม่โต้ตอบเธอ แต่บอกใบ้ให้เธอดูต่อ

หมดหนทาง กู้ฉางฉิงก็ได้แต่ดูต่อไป จากนั้นก็ได้เห็นฉากเมื่อคืนที่ทำให้เธอยากที่จะปล่อย

เห็นในวิดีโอ มู่เฉาเกอพยุงเฟิงจิ่งเหยาลงจากรถ

ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเฟิงจิ่งเหยาสูงเกินไป หรือมู่เฉาเกอต้านทานไม่อยู่ เกือบจะล้มลงขณะที่เดิน ก็เป็นเช่นนี้ ทั้งสองจึงกระแทกเข้าหากัน

เวลานี้เฟิงจิ่งเหยาก็เปลี่ยนเป็นมุมอื่น เป็นช่วงเวลาที่กู้ฉางฉิงปรากฏตัวในล็อบบี้ของโรงแรมเมื่อคืนนี้

"เราไม่ได้จูบกัน ก็แค่เฉาเกอมาพยุงฉัน เราเลยชนเข้าหากัน"

เฟิงจิ่งเหยาอธิบายด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

กิฉางฉิงดูวิดีโอสองอันในเวลาเดียวกัน ก็เม้มปากแดงๆแน่น

ดูเหมือนว่าเมื่อคืนนี้เธอจะเข้าใจผิด แต่นี่ก็โทษเธอไม่ได้

อย่างไรเสียเมื่อมองจากมุมนี้ ไม่ว่าใครมาเห็นก็อดไม่ได้ที่จะเข้าใจผิด

เธอกำลังบ่นอยู่ในใจ ทว่าหน้าตาบึ้งตึงไม่พูดจา

เฟิงจิ่งเหยาเห็น ก็จนปัญญาเล็กน้อย

ถัดไปเป็นภาพของมู่เฉาเกอกำลังพยุงเขากลับห้อง

พวกเขาเข้าห้องตอนห้าทุ่มสิบนาที แต่ห้านาทีต่อมา กู้ฉางฉิงก็เดินออกมาจากห้องข้างๆ ยืนอยู่หน้าประตูห้องของมู่เฉาเกอเตรียมจะเคาะประตู

ผลคือเธอยกมือขึ้นอยู่เป็นเวลานานแต่ไม่ได้เคาะ นิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้น เหมือนจะเคาะไม่เคาะ

ฟ้าทุ่มสิบแปดนาที เธอก็เลือกที่จะกลับไปที่ห้อง

ห้าทุ้มยี่สิบห้านาที มู่เฉาเกอก็เดินออกมาจากห้อง ไปที่แผนกต้อนรับของโรงแรมและเปิดอีกห้อง เมื่อเข้าไปในห้องแล้วก็ไม่ได้ออกมาอีกเลย

ดูภาพทั้งหมดแล้ว เฟิงจิ่งเหยาก็มองไปทางกู้ฉางฉิง เลิกคิ้วพูดว่า : "ตอนนี้เรามาพูดเรื่องเมื่อกี้กันเถอะ"

กู้ฉางฉิงมองเขาอย่างทำอะไรไม่ถูก เม้มปากพูดว่า : "คุณอยากจะพูดอะไร?"

เฟิงจิ่งเหยาชำเลืองมองเวลาบนกล้องวงจรปิด พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา : "เวลาทั้งหมดไม่เกินห้านาที อย่าบอกนะว่าฉันเมา สามารถทำอะไรเหล่านี้ได้ ถึงแม้ว่าได้ คุณอยู่ด้วยกันกับฉันมานานขนาดนี้ สำหรับเวลาของฉัน ถึงกับไม่เข้าใจได้เลยหรอ?"

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำพูดนี้ แก้มสองข้างก็ร้อนผ่าวขึ้นมา

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาพูดถึงเรื่องเมื่อคืนอยู่ ทำไมประเด็นถึงมาตกที่ตัวเขาล่ะ แล้วยังพูดถึงความสนิทชิดเชื้อขนาดนั้น?

"เฟิงจิ่งเหยา!"

เธอตำหนิอย่างโกรธๆและเขินอาย

เฟิงจิ่งเหยาเลิกคิ้ว : "ฉันแค่พูดความจริง ไม่สามารถให้คุณเข้าใจผิดในสมรรถภาพของฉันไม่ได้"

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำนี้ ก็พูดไม่ออกไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าควรจะโต้แย้งกลับอย่างไร

แม้ว่าเสียงที่ออกมาจากห้องมู้เฉาเกอจะทะแม่งๆเล็กน้อย แต่ก็ไม่สามารถบ่งบอกได้ว่ากำลังทำอะไรกันอยู่

เธอคิดถึงตรงนี้ ก็แน่ใจมากยิ่งขึ้นว่าตนเองเข้าใจผิด

โดยเฉพาะเมื่อปะทะเข้ากับแววตาของเฟิงจิ่งเหยา ยิ่งทำให้เธอเขินและอายเล็กน้อย

"ฉะนั้นเมื่อกี้คุณก็ไปตามหาสิ่งนี้มาหรอ?"

เธอสูดลมหายใจลึกๆ พยายามที่จะเปลี่ยนเรื่อง ไม่ให้เฟิงจิ่งเหยาจับประเด็นนี้ไม่ปล่อย

เป็นธรรมดาที่เฟิงจิ่งเหยาจะสังเกตเห็นความอึดอัดใจของเธอ ก็เลยเก็บรสนิยมที่ดุร้ายไว้ พยักหน้าพูดว่า : "ถึงแม้ว่าฉันจะไม่สนใจก็ได้ แต่ฉันไม่ชอบความรู้สึกของการถูกเข้าใจผิด"

เขาพูดจบก็มองกู้ฉางฉิงด้วยสายตาแวววาว

"ตอนนี้ยังจะโกรธอยู่ไหม?

กู้ฉางฉิงถูกเขาถามก็ไม่สบายใจอย่างมาก โต้เถียงโดยจิตใต้สำนึกว่า : "ใครโกรธ?"

เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้ตอบกลับ เพียงแต่แววตาของเขาตกอยู่ที่อาหารเช้าข้างๆที่ไม่ได้ขยับเคลื่อนไหว แล้วมองกู้ฉางฉิงเหมือนจะยิ้มไม่ยิ้ม

กู้ฉางฉิงหน้าแตกเลย

เฟิงจิ่งเหยามองแล้วก็หัวเราะเสียงลั่นอย่างไร้ความปราณี ทำให้จ้องมองเขาอย่างอับอาย