สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 252

ู้ฉางฉิงหลังจากที่พวกเขาออกจากโรงแรม ขับรถออกไปที่อนุสาวรีย์เสรีภาพ

เวลานี้มีนักท่องเที่ยวพ่อค้าแม่ค้าจำนวนมากแล้ว ดูคึกคักมาก

โดยเฉพาะทางด้านอนุสาวรีย์นั้น มีคนถ่ายรูปตลกๆมากมาย

กู้ฉางฉิงเห็นแล้วจู่ๆก็อยากถ่ายรูปขึ้นมา

ดูเหมือนว่ารู้จักกับเฟิงจิ่งเหยามานานขนาดนี้ เธอกับเขายังไม่เคยถ่ายภาพร่วมกันเลย

ถึงแม้ว่าในภายหลังเธอจะต้องจากไป อย่างน้อยเธอยังมีภาพให้คิดถึงได้

คิดเช่นนี้แล้ว เธออดไม่ได้ที่จะมองไปที่ผู้ชายข้างๆ

แต่เมื่อคำพูดมาถึงปากแล้วหันไปเห็นรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูดีจนไม่อาจบรรยายได้ของเฟิงจิ่งเหยา ทว่ากลับพูดไม่ออก

เขาสูงส่งเช่นนี้จะสามารถเหมือพวกเธอคนธรรมดาๆได้อย่างไร เลยถ่ายรูปข้างถนนไปเรื่อยเปื่อย

"ทำไมหรอ?"

เฟิงจิ่งเหยาสังเกตได้ถึงสายตาของกู้ฉางฉิง เลยก้มหน้าไปถาม

กู้ฉางฉิงสติกลับมา กลืนคำพูดลงไป ส่ายหัวพูดว่า : "ไม่เป็นไร เราไปดูทางด้านนั้นกัน"

เธอพูดจบ ก็ดึงเฟิงจิ่งเหยาไปอีกด้านหนึ่ง

เฟิงจิ่งเหยามองเธอจากด้านหลัง กวาดสายตาไปมองสถานที่ที่เธอมองเมื่อกี้นี้ ในแววตาก็เป็นประกาย จู่ก็หยุดเดิน

กู้ฉางฉิงที่เดินอยู่ด้านหน้า ก็พบว่าคนด้านหลังดึงไม่ไป อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมอง

"คุณ……”

เธอยังพูดไม่ทันจบ เฟิงจิ่งเหยาก็พูดตัดบทเธอ

"ตามฉันมา"

พูดจบ เขาก็ดึงกู้ฉางฉิงกลับไปที่อนุสาวรีย์

กู้ฉางฉิงตามหลังเขาไป รู้สึกตกใจเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร

จากนั้นก็ได้ยินเขาใช้ภาษาอังกฤษสนทนากับคู้รักที่อยู่ใต้อนุสาวรีย์

เธอฟังออก

ก็เพราะว่าเธอฟังออก เธอถึงได้ตกตะลึงมองไปทางเฟิงจิ่งเหยา

เพราะว่าตาหมอนี่ขอให้คู่รักถ่ายรูปให้พวกเขา

"แฟนของคุณสวยมากเลย"

สามีภรรยาคู่นั้นทำตามคำพูดของเขา มองมาทางเฟิงจิ่งเหยา แล้วชมเชยด้วยความจริงใจ

เฟิงจิ่งเหยามองกู้ฉางฉิง จับไหล่ของเธอแล้วตอบกลับว่า : "เธอเป็นภรรยาของฉัน"

กู้ฉางฉิงได้ยินเข้าแนะนำเธอว่าเป็นภรรยาของเขาอย่างเปิดเผย ฉับพลันหัวใจก็พองโต เหมือนถูกปุยฝ้ายยัดไว้จนเต็ม ทั้งอิ่มเอมทั้งมีความสุข

เธออดยิ้มไม่ได้ เฟิงจิ่งเหยาก็สังเกตเห็น โอบกอดเธอแล้วหัวเราะเบาๆ บอกใบ้ให้คู่รักคู่นั้นถ่ายรูปให้

ไม่นาน ทั้งสองคนก็ถ่ายออกมา กู้ฉางฉิงรับมันมาจากมือของคู่รักแล้วขอบคุณ

เธอมองดูภาพที่ทั้งสองโอบกอดกัน ก็ยิ้มขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

"ตอนนี้มีความสุขแล้วใช่ไหม?"

เฟิงจิ่งเหยามองดูรูปถ่าย แล้วกลับไปมองที่กู้ฉางฉิง

กู้ฉางฉิงถูกเขาพูดเช่นนี้ นึกถุงความหดหู่เมื่อกี้นี้ ก็เขินอายเล็กน้อย

"ที่ไหนล่ะ"

เธอไม่ยอมรับ แต่ใส่รูปถ่ายไว้ในกระเป๋าสตางค์ของตนเองอย่างระมัดระวัง

บางทีนี่อาจเป็นสิ่งเดียวที่เธอจะนึกถึงได้ต่อจากนี้

เธอดูรูปถ่ายของทั้งสองคน อดไม่ได้ที่จะคิดขึ้นมาอย่างเศร้าใจ

เธอส่ายหัวทันที ไม่อยากคิดถึงเรื่องที่ไม่มีความสุขในวันแห่งความสุขนี้

เช่นนี้ เธอจึงระงับความกังวลทั้งหมดในใจ ลากเฟิงจิ่งเหยาไปเล่นเพลินเพลินรอบๆ

ครึ่งวันต่อมา ทั้งสองคนก็เหนื่อยล้าเล็กน้อย เลยไปหาร้านกาแฟนั่งพักผ่อน

"จิ่งเหยา คุณอยากดื่มอะไร?"

หลังจากเดินเล่นในตอนเช้าแล้ว กู้ฉางฉิงดูเหมือนจะปล่อยความกังวลทั้งหมดในใจออกไปแล้วจริงๆ อดไม่ได้ที่จะใกล้ชิดสนิทสนมกับเฟิงจิ่งเหยาขึ้นมาไม่ได้

เฟิงจิ่งเหยากำลังคิดจะตอบกลับ ทันใดนั้นมุมตาก็กวาดไปที่มุมถนนตรงข้ามร้านกาแฟ สีหน้าก็เคร่งขรึม

ฉันเห็นชายผิวดำร่างใหญ่สามคนยืนอยู่ที่มุมถนนนั้น สายตาดูเหมือนจะมองๆมาทางพวกเขาตลอด

ตอนแรก เขายังคิดว่าตนเองเข้าใจผิด แต่ไม่นานก็พบว่ามันไม่ใช่

เป้าหมายของคนเหล่านั้นคือพวกเขาจริงๆ