สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 26

ออกมาจากที่กู้ฉางชิงแล้ว คุณนายเฟิงกับลู่ซือหยี่ก็กลับไปที่พัก

ลู่ซือหยี่เหมือนกับว่าโดนเรื่องที่กู้ฉางชิงคือLongนั้น กระทบกระเทือนจิตใจอยู่ไม่น้อย

หลังจากที่กลับมาจากบ้านใหม่ ลู่ซือหยี่ก็นั่งอยู่แต่ที่โซฟา ไม่ปริปากพูดอะไรทั้งสิ้น

คนรับใช้ภายในคฤหาสน์ต่างกลัวจนกลั้นหายใจ เกรงว่าจะไปกวนใจคนที่คุณนายเฟิงรักและทะนุถนอม

บรรยากาศภายในห้องนั่งเล่นเงียบสงัด

คุณนายเฟิงเห็นสถานการณ์แล้วถอนหายใจไปเฮือกหนึ่ง เดินไปตบเบาๆที่หลังมือของลู่ซือหยี่อย่างอดไม่ได้ พยายามที่จะปลอบใจเขา

“เรื่องนี้ ฉันว่าคงห้ามจิงเหยาไม่ได้ กู้ฉางซินอยากจะไปทำงานที่บริษัท ก็ให้เขาไปเถอะ”

พูดถึงเรื่องนี้ คุณนายเฟิงก็ไม่ไว้ใจมาก

แต่นิสัยของเฟิงจิงเหยานั้นแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยผิดคำพูด เขาทำได้แค่ถอยมาคอยดูอยู่ห่างๆ

“หนูก็อย่าท้อใจไปเลยนะ หนูเก่งขนาดนั้น จากที่ฉันดู เก่งไม่แพ้Longอะไรนั่นหรอก ไม่งั้นก็รอสร้างบริษัทเสร็จ หนูก็เข้าไปทำงานข้างในด้วยซะสิ”

“ถ้าได้ทำงานด้วยกัน โอกาสได้อยู่ด้วยกันก็คงจะมากขึ้น”

คุณนายเฟิงปลอบเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน คำพูดพวกนี้เหมือนกับว่ากำลังกึกก้องอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ

ตาของเขาเป็นประกายขึ้นมา แต่ว่าก้นบึ้งของหัวใจก็ยังรู้สึกว่ายังไม่พออยู่ดี

กู้ฉางซินคนนี้ ปิดบังความสามารถของตัวเองไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

เขาสามารถออกแบบผลงานที่ทำให้ผู้คนทึ่งได้ขนาดนั้นเลย?

นี่ทำให้ในใจเขารู้สึกไม่ยอมแพ้ ที่สำคัญคือเขายังรู้จักประจบประแจงฝ่ายตรงข้ามอีกด้วย

ตอนแรกตอนที่ตรวจสอบ ทำไมถึงตรวจหาไม่เจอกันนะ?

ความคิดนี้อย่างกับเลี้ยงลูกแมวเป็นร้อยๆตัว ทำเอาใจของเขานั้นกระสับกระส่ายเลยทีเดียว

......

คุณนายเฟิงกับลู่ซือหยี่มาอย่างเอิกเกริก ไปอย่างหุนหันพลันแล่น

อย่างกับลมระลอกหนึ่ง พัดคลื่นมาสักพักก็หายไปไม่เห็นอีกเลย

แต่ว่านะกู้ฉางชิงก็นับว่าเป็นคนที่นิสัยทำอะไรตามใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ไม่ได้ใส่ใจมากอะไรขนาดนั้น

ก็แค่สุดท้ายแล้วส่งผลกระทบต่อความอยากอาหาร ก็เลยคิดว่าหยิบหนังสือสักเล่มจากชั้นหนังสือมาอ่านฆ่าเวลา

เฟิงจิงเหยามองดูสีหน้าของเขาที่ตั้งใจและไม่ยินดียินร้ายอะไร ในใจจู่ๆก็รู้สึกผิดขึ้นมา

“กู้ฉางซิน！”

“หืม？”กู้ฉางชิงดึงมือออกมา หยุดไว้ตรงนั้น หันข้างไปมองเขา ก็เห็นว่าเขายืนอยู่ตรงนั้น มองตรงมาที่ตัวเอง

สายตาซับซ้อน คิ้วกระตุกอย่างช่วยไม่ได้

เฟิงจิงเหยาเม้มปาก “คุณอย่าไปใส่ใจเลยนะ เรื่องเมื่อสักครู่ ผมไม่ควรสงสัยคุณเลย”

กู้ฉางชิงมองเขาอย่างแปลกใจ ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนเปิดเผยแบบนี้

เดิมทีนึกว่าคนที่ไม่ค่อยเกรงใจอย่างเขาพอเกิดเรื่อง คิดแต่ว่าเป็นความผิดของคนอื่นซะอีก

แต่ว่านะเรื่องนี้ไม่ว่าจะเกิดกับใคร ก็คงโดนสงสัยกันหมด

ยังไงซะประวัติต้องโทษของกู้ฉางซินเมื่อก่อนนั้นมีเยอะเหลือเกิน

อีกอย่างคนที่ออกแบบเป็นคือเขา ไม่ใช่กู้ฉางซิน

“ไม่เป็นไรเลย”

กู้ฉางชิงยิ้มให้เขา โบกปัดอย่างไม่ได้ใส่ใจ

ทำให้เฟิงจิงเหยาขมวดคิ้ว ในใจรู้สึกไม่สบายใจ

เขามองกู้ฉางชิงอย่างจริงจังสักพัก รู้สึกว่าเขาเหมือนจะไม่เป็นไรอะไรจริงๆ ก็เลยวางใจ

“เรื่องไปทำงานที่บริษัท คุณลองคิดดูอีกที”

“ได้ค่ะ”เดิมทีกู้ฉางชิงก็ตั้งใจไว้อย่างนั้น ไม่ได้จะปฎิเสธ

ไม่ช้าก็เร็วเขาก็ต้องหางานทำ อีกอย่างถ้าไปตระกูลเฟิงนั้นคงดูมีอนาคตมากๆ

เฟิงจิงเหยาหยุดลง“'งั้นผมไปบริษัทก่อน”

กู้ฉางชิงนิ่งไป นี่เขาพูดทักทายกับฉัน?

กู้ฉางชิงพยักหน้าให้เขา หลังจากที่รถของเฟิงจิงเหยาพ้นสายตาไป โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

แต่ว่าเหตุการณ์เมื่อกี้เพิ่งจะผ่านไป เขารู้สึกได้ถึงท่าทีที่คนรับใช้พวกนั้นปฎิบัติต่อเขา มีบางอย่างแปลกไป