สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 306

ู้ฉางฉิงนอนอยู่บนเบาะด้วยใบหน้าซีดเซียว ในแววตาสิ้นหวัง

เวลานี้ บนหัวของเธอมีเสียงหัวเราะเบาๆ

"ใคร?"

เธอเอ่ยถามอย่างตื่นตระหนก ตามองไปรอบๆ ในที่สุดก็พบจ่านสิงเทียนใกล้ๆประตูรถ

เมื่อกี้เธอคิดแต่จะสังเกตุดูภายนอก เลยไม่ได้สนใจคนรอบข้าง

ยังไม่รอให้เธอได้พูดอีกครั้ง จ่านสิงเทียนก็แย่งพูดก่อนว่า : "คุณกู้ ถ้าฉันเป็นคุณ เวลานี้จะประหยัดพละกำลังอันน้อยนิดนี่ไว้"

กู้ฉางฉิงเม้มปาก ถามว่า : "คุณจะพาฉันไปไหน?"

จ่านสิงเทียนยับยั้งไว้ ยิ้มพูดว่า : "อีกสักครู่ คุณกู้ก็จะรู้"

เขาพูดจบ ก็ไม่ได้สนใจกู้ฉางฉิง เอนหลังบนเบาะหลับตาพักผ่อน

กู้ฉางฉิงรู้สึกได้ถึงอันตรายที่แผ่ออกมาจากชายคนนี้ ชั่วขณะก็ไม่กล้าถามมาก

บวกกับความเจ็บปวดบนร่างกายทำให้เธอต้องอดทนจนถึงที่สุด อยู่ในอาการสะลึมสะลือหมดสติอีกครั้ง

เธอหมดสติไปไม่นาน รถคันก็จอดอยู่ในโรงงานร้างชานเมือง

"Boss พวกเฟิงจิ่งเหยาอยู่ที่โรงงานแล้ว"

ลูกน้องคนหนึ่งรีบมารายงานหลังจากตรวจสอบสถานการณ์โดยรอบแล้ว : "โดยรอบไม่ทีการดักซุ่มโจมตี เฟิงจิ่งเหยาพาบอดี้การ์ดมาสองสามคน"

จ่านสิงเทียนพยักหน้า โบกมือให้ลูกน้องออกไป แล้วหันมองกู้ฉางฉิงที่หมดสติอยู่บนเบาะ

เขาไม่ได้อ่อนโยนต่อผู้หญิงเลย ลากกู้ฉางฉิงที่ไม่ได้สติลงจากรถ เดินไปทางโกดัง

ในโกดัง ลู่ซือหยี่อยากจะพูดคุยกับเฟิงจิ่งเหยาหลายครั้ง แต่เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้สนใจเธอเลย

เธอถูกบอดี้การ์ดสองคนควบคุมไว้ จนปัญญาที่จะเดินไปตรงหน้าเฟิงจิ่งเหยา ได้แต่ยืนโมโหอยู่กับที่

ไม่นาน เธอก็เห็นว่ามีคนเดินมาจากนอกโกดัง

เมื่อเธอเห็นชายคนนั้นเดินเข้ามา บนใบหน้าก็มีความตกตะลึงและตื่นตระหนก

เฟิงจิ่งเหยาก็สังเกตเห็นว่ามีคนมา

แต่สายตาของเขาไม่ได้อยู่ที่ชายคนนั้น แต่เป็นร่างของกู้ฉางฉิงที่ถูกเขาจับอยู่ในมือ

แค่เห็นกู้ฉางฉิงกระอักกระอ่วนไปทั้งตัว เดิมทีแก้มที่มีเลือดฝาดตอนนี้ก็ซีดเผือดอย่างผิดปกติ หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ ขมวดคิ้วแน่น ดูเหมือนอดทนต่อความเจ็บปวดทรมาน

เขาเห็นสีหน้าก็เคร่งขรึมลง ความดุร้ายค่อยๆรวบรวมกันในแววตา

"ตอนนี้ก็แลกเปลี่ยนตัวประกันได้!"

เขาไม่สนใจตัวตนของจ่านสิงเทียน เสนอข้อตกลงทันที

จ่านสิงเทียนแปลกใจเล็กน้อย แต่ไม่ได้คัดค้าน

เขาส่งสายตาให้ลูกน้องที่อยู่ข้างๆ ให้เขาพากู้ฉางฉืงไปส่ง

ในเวลาเดียวกันมั่วหลีกํนำลู่ซือหยี่มาส่งให้พวกเขาเช่นกัน

ช่วงเวลาไม่ถึงสามนาที ก็แลกเปลี่ยนกันเสร็จ

เฟิงจิ่งเหยาประคองกู้ฉางฉิงที่ถูกส่งกลับมา ตบๆแก้มเธอเบาๆ "ฉางซิน ตื่นตื่น"

กู้ฉางฉิงไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบกลับ หัวก็เอียงไปด้านข้าง ในขณะเดียวกันก็เผยให้เห็นบาดแผลจากแส้ที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อผ้า

เฟิงจิ่งเหยาอดไม่ได้ที่จะตกใจ ก็ต้องการตรวจสอบโดยจิตใต้สำนึก ทว่าทำมห้กู้ฉางฉิงเจ็บปวด ทำให้เธอร้องออกมาทั้งๆที่หมดสติ

เขาเยือกเย็นลงในชั่วพริบตา อุ้มกู้ฉางฉิงขึเนแล้วเดินไปด้านนอก

"มั่วหลี ออกรถ ไปโรงพยาบาล

ในน้ำเสียง นำพาด้วยความกังวลใจโดยที่เขาเองไม่ทันสังเกตเห็น

ลู่ซือหยี่เห็นเขาออกไป ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความริษยาและไม่ยินยอม

เวลานี้ ใบหน้าของเธอก็ถูกบีบจนแน่น

"เจ็บ——”

เธอร้องด้วยดวงตาที่แดงกล่ำ แก้มขาวๆถูกบีบจนเปลี่ยนรูปร่าง

"คุณผู้หญิง คุณลืมคำเตือนของฉันไปแล้วใช่ไหม?"

จ่านสิงเทียนสีหน้าเคร่งขรึม ถามด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด : "ใครให้คุณใจกล้า มองผู้ชายคนอื่นต่อหน้าฉัน?"

ลู่ซือหยี่เห็นเช่นนี้ ในใจก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เธออดไม่ได้ที่จะโมโหในใจ รีบส่ายหัวซ้ำๆ