สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 339

เย่าซือคิดมาตลอดว่าเฟิงจิ่งเหยาเป็นเพียงคนร่ำรวยที่มีอิทธิพลในประเทศZ ดูเหมือนว่าตอนนี้ เขาจะคิดแคบเกินไปแล้ว

โดยเฉพาะคนคนนี้สามารถช่วยคนไปจากในเงื้อมมือเขาได้ครั้งแล้วครั้งเล่า มันไม่ใช่คนธรรมดาๆ

คิดเสร็จ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหงุดหงิดขึ้นมา เพียงแต่ไม่นานก็สงบลงมา เพราะรู้ตอนนี้ก็ยังไม่สาย

ลูกน้องคนสนิทก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรในใจ เห็นว่านานแล้วเขายังไม่ได้ตัดสินใจ อดไม่ได้ที่จะถามอีกครั้ง : "พี่ใหญ่ เราต้องจองตั๋วเครื่องบินกลับไปไหม"

เย่าซือสติกลับมา ส่ายหัวอย่างลังเลใจ

"ยังไม่ได้ ของยังไม่ถึงมือ ถ้าตกอยู่ในมือผู้มีอิทธิพลอยู่ JKก็จบสิ้นแล้ว"

คนสนิทรู้ว่าแฟลชไดร์ฟนั่นสำคัญต่อJKมาก แต่อีกด้านหนึ่งก็สำคัญมากเช่นกัน อดไม่ได้ที่จะแนะนำ : "มิเช่นนั้นเราไปจ้างทหารรับจ้างมาไหม?"

เย่าซือได้ยิน ก็ไม่ได้ตอบกลับในทันที แต่คิ้วขมวดครุ่นคิด

ปฏิเสธไม่ได้ ว่านี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้ ท้ายที่สุดเขาก็เห็นด้วย

"ได้ คุณไปติดต่อทหารรับจ้างของประเทศDมา ให้ส่งตัวพวกเขามาโดยเร็ว บอกพวกเขาว่าจะต้องเอาของมาให้ฉันให้ได้!"

คนสนิทพยักหน้ารับคำสั่ง เย่าซือจึงเบาใจลงมา แล้วสั่งให้เขาไปจองตั๋วเครื่องบินเป็นวันพรุ่งนี้

รอวันรุ่งขึ้น ทำตามที่เย่าซือบอก ก็กลับประเทศZไป

พร้อมกับที่เขาจากไป เฟิงจิ่งเหยาก็ได้รับข่าว

"ไปแล้วหรอ?"

เฟิงจิ่งเหยาได้ฟังชวี่ยี่รายงานข่าว ในแววตาก็ประกายความประหลาดใจ

"ครับ ได้ยินมาว่าพาลูกน้องของเขาออกไปตั้งแต่เช้าตรู่"

ชวี่ยี่กลับมาอีกครั้ง

เฟิงจิ่งเหยาขมวดคิ้วขึ้นมา

ตามปกติบอกว่าเย่าซือไปแล้วเขาควรจะรู้สึกหมดห่วง แต่ไม่รู้ทำไม รู้สึกตลอดว่าผู้ชายคนนี้ไม่น่าจะจากไปอย่างง่ายๆแบบนี้ ไม่เหมือนกับนอสัยของเขาเลย แต่นี่เหมือนกับเป็นการหลอก

เขาคิดสักพัก คิดหาเหตุผลไม่ได้ ก็ไม่ได้ยุ่งเหยิงอีกต่อไป จึงสั่งว่า : "แจ้งให้ทราบต่อไป ให้พวกเขาจับตาดูต่อ เมื่อมีอะไรผิดปกติ ให้บอกฉันทันที"

ชวี่ยี่พยักหน้า หันกลับออกไป

เฟิงจิ่งเหยามองเขาที่จากไป นาทั้งคู่ก็หรี่ลงเล็กน้อย

ไม่ว่าคนคนนั้นจะไปจริงๆหรือแกล้งหรอก บางครั้งก็เผยหางจิ้งจอกออกมา

แต่สองวันต่อมา ทางด้านชวี่ยี่นี้ก็ไม่ทีการเคลื่อนไหวผิดปกติ ทำให้เฟิงจิ่งเหยาเริ่มสงสัยเอง

หรือว่าชายคนนั้นจะจากไปแล้วจริงๆ?

เขาคิดจบ ก็รู้สึกว่าเป็นไปได้ ถึงอย่างไรเรื่องที่มั่วจุยทำอยู่ต่างประเทศก็ไม่ได้ง่ายๆ

คิดจบ เขาคิดจะบอกข่าวดีนี้กับกู้ฉางฉิง เธอจะได้ไม่กังวลอยู่ทุกๆวัน

ตอนเย็นในวันเดียวกัน เฟิงจิ่งเหยาก็โทรหากู้ฉางฉิง รับเธอไปทานอาหารข้างนอก

กู้ฉางฉิงเพิ่งจะแต่งตัวเสร็จ เฟิงจิ่งเหยากลับมาแล้ว

เธอนั่งบนรถ มองเฟิงจิ่งเหยาที่ดูเหมือนจะอารมณ์ดี พูดอย่างแปลกใจว่า : "วันนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอ? ดูคนอารมณ์ดีมาก"

เฟิงจิ่งเหยาได้ยิน อมยิ้มพูดว่า : "มีข่าวดี"

เขาพูดจบ ก็บอกข่าวที่ว่าเย่าซือไปแล้ว ในแววตามีความดีใจ

สองสามวันที่กลับมานี้ กู้ฉางฉิงพักอยู่ในบ้านตลอด ประตูใหญ่ก็ไม่ออกประตูสองก็ไม่ไป กลัวว่าจะมีโอกาสให้เย่าซือจับเธออีกครั้ง จะทำให้เฟิงจิ่งเหยาเดือดร้อน

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้พูด แต่เฟิงจิ่งเหยาก็เห็น

เย่าซือไปจากที่นี่แล้ว เขาก็อยากพากู้ฉางฉิงออกมาเดินเล่น

กู้ฉางฉิงไม่รู้ความคิดในใจของเขา หลังจากได้ยินการจากไปของเย่าซือ สิ่งที่แบกอยู่ในใจตลอดในที่สุดก็ปลิ่ยวางลง

ไปแล้วก็ดี"

เธอถอนหายใจเบาๆ ไม่นานก็อดไม่ได้ที่จะกังวลใจ : "งั้นเขายังสามารถกลับมาได้ใช่ไหม?"

เฟิงจิ่งเหยารับรู้ถึงความกังวลภายในใจของเธอ เธอจับมือไว้แน่นเพราะความตึงเครียด กล่าวปลอบโยนว่า: "วางใจเถอะ ถึงแม้เขาจะกลับมา ฉันก็จะไม่ให้เขาทำอะไรคุณได้แม้แต่ปลายขน"