สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 352

เฟิงจิ่งเหยาเห็นกู้ฉางซินไม่มีทางสู้ เห็นรอยแผลบนใบหน้า โกรธจนหน้าดำหน้าแดง

"นายทำร้ายเธอ?"

เขากัดฟันพูดออกมาแต่ละคำด้วยความโมโห

แน่นอนว่าเทียนหลางฟังออกแต่ก็ไม่สนใจ พูดยิ้มๆ "ไม่ใช่ว่าเมื่อกี้ก็พูดไปแล้วหรือไง? เนื่องจากคุณเฟิงไม่ให้ความร่วมมือ ฉันก็ต้องลงมือกันหน่อย อีกอย่างภรรยาตัวน้อยของคุณก็พยศมาก ไม่มีทางเลือกก็เลยมือหนักไปหน่อย"

เฟิงจิ่งเหยามองสีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวของเขา อยากจะพูดให้คับแค้นใจบ้าง

แต่เมื่อเห็นใบหน้าเหนื่อยล้าของกู้ฉางฉิงจึงพยายามบังคับตัวเองให้ใจเย็น

ยังไงซะฉางซินก็ยังอยู่ใสกำมือของฝั่งตรงข้าม ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นฝ่ายเสียเปรียบ

"นายคิดจะทำอะไรกันแน่?"

เขาคุยกับเทียนหลางอย่างอดทน

เทียนหลางมองสายตาเย็นชาของเขา รู้ว่าถ้ายังดึงดันต่อไปอาจจะไม่เป็นอย่างที่คิด พูดตรงๆออกไปว่า "ฉันรู้ว่าใจของคุณชายเฟิงอยากจะช่วยเธอ ดังนั้นฉันจะให้โอกาสคุณเฟิงอีกครั้ง คืนนี้ที่โกดังร้างตีนเขาวัดหนานซาน ฉันจะพาคนของคุณไปรอที่นั่น คุณเฟิงเอาของที่ฉันต้องการมา แต่ต้องมาคนเดียวเท่านั้น จำไว้แค่คนเดียวเท่านั้น มิเช่นนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน!"

เฟิงจิ่งเหยามองเทียนหลางอย่างดุดัน "ได้!"

เทียนหลางได้รับคำตอบ วางสายด้วยพอใจ

เดิมทีเขาวางแผนจะให้ชวี่ยี่จัดการพวกนี้แต่เมื่อคิดถึงบาดแผลของกู้ฉางซิน และสิ่งที่เขาทำทั้งสองครั้งนั้นล้วนอยู่ในสายตาของพวกนั้น เขาจึงเปลี่ยนใจ

"ฉันได้ข่าวด้านคุณนายรองแล้ว กลางคืนฉันจะไปวัดหนานซาน พวกนายไม่ต้องไปด้วยด้วย แต่ให้รอข่าวจากฉันตลอด"

ชวี่ยี่ได้ยินแบบนั้นหน้าเปลี่ยนสี

"ประธานจะไปคนเดียวหรอครับ? มันอันตรายเกินไป!"

น้ำเสียงของเขาแน่นอนว่าไม่เห็นด้วย

เฟิงจิ่งเหยารู้ว่าแบบนี้มันอันตรายเกินไป แต่ตอนนี้มันก็ทำได้เพียงเท่านี้

"วางใจ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก"

เขาพูดจบ เปลี่ยนหัวข้อบทสนาสั่งเรื่องคืนนี้

ชวี่ยี่ไม่มีทางเลือกทำได้เพียงแค่ฟังคำสั่ง

ขณะเดียวกันที่วัดหนานซาน

"เทียนหู นายไปเตรียมตัวเถอะ คืนนี้เฟิงจิ่งเหยาจะมา"

เทียนหลางเก็บโทรศัทพ์แลัวพูดกำชับ

เทียนหูไม่ปฏิเสธ มุ่งตรงไปยังกู้ฉางซิน

"นายคิดจะทำอะไรอีกล่ะ?"

กู้ฉางซินมองไปยังเทียนหู ไม่รู้ว่าเพราะถูกฝ่ามือของเขาสองครั้งหรือเปล่าถึงได้กลัวหล่อนขนาดนี้

"หุบปาก!"

เทียนหูตะโกนออกไปอย่างหมดความอดทน กระชากคอเสื้อเธอให้เข้าไปในห้องเก็บของ

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ทั้งสองคนก็ออกมาเปลี่ยนท่าทางทันที

เทียนหูแต่งหน้าแต่งตัวเป็นกู้ฉางซิน แน่นอนว่าดูเหมือนมากถ้าหากไม่ดูให้ละเอียด

และรายละเอียดเล็กๆน้อยๆพวกนั้นพวกเขาไม่สนใจ

เพราะว่าพวกเขาจะวางแผนแค่ต้องการหลอกล่อเอาของมาจากมือของเฟิงจิ่งเหยาเท่านั้น

และตอนนี้ใบหน้ากู้ฉางฉิงก็แต่งสวย ภายนอกดูปกติธรรมดา เปลี่ยนชุดใหม่ ราวกับว่าใส่ไม่สบายอย่างไรอย่างงั้น กู้ฉางซินดึงไม่หยุด กล้าโกรธแต่ไม่กล้าพูดกับเทียนหู

เธอสาบานเลยว่าถ้าเธอถูกช่วยไปได้ผู้หญิงคนนี้จะต้องไม่ตายดี

เทียนหูไม่สนใจสายตาที่แทบจะกินเธอ เดินตรงไปหน้าเทียนหลาง

"ฉันเสร็จแล้ว เทียนซา นายพาเธอไปได้แล้วล่ะ"

เทียนซาพยักหน้าไปพากู้ฉางซินออกไป

"นายจะพาฉันไปไหน?"

กู้ฉางซินมองผู้ชายร่างหนาตรงหน้าอย่างระวังตัว

"ถ้าไม่อยากให้ฉันลงมือก็เป็นเด็กดีซะ"

เทียนเซาขู่เสียงเย็น มันยิ่งทำให้สีหน้ากู้ฉางฉิงแย่ลงทันที กลับไม่กล้าตอบโต้อะไร

คืนนั้นกลางดึก เฟิงจิ่งเหยาขับรถมาถึงตีนเขาวัดหนานซานคนเดียว

ภายใต้ค่ำคืนที่แสนมืดมิด ภูเขาที่แสนเงียบเหงาทำให้คนกลัวได้ไม่ยาก มืดสนิททุกทิศทาง

เฟิงจิ่งเหยาหยุดรถ เดินไปที่โกดังร้าง

เห็นไฟสีเหลืองสาดส่องอยู่ในโกดัง แสงไฟวูบวาบไปมา

เขาเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง มองไปรอบๆหนึ่งรอบกลับไม่เห็นใครสักคน

มีเพียงแค่กองไฟที่แสดงให้เห็นว่าเคยมีคนอยู่ที่นี่