สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 352

เฟิงจิ่งเหยาเห็นกู้ฉางซินไม่มีทางสู้ เห็นรอยแผลบนใบหน้า โกรธจนหน้าดำหน้าแดง

"นายทำร้ายเธอ?"

เขากัดฟันพูดออกมาแต่ละคำด้วยความโมโห

แน่นอนว่าเทียนหลางฟังออกแต่ก็ไม่สนใจ พูดยิ้มๆ "ไม่ใช่ว่าเมื่อกี้ก็พูดไปแล้วหรือไง? เนื่องจากคุณเฟิงไม่ให้ความร่วมมือ ฉันก็ต้องลงมือกันหน่อย อีกอย่างภรรยาตัวน้อยของคุณก็พยศมาก ไม่มีทางเลือกก็เลยมือหนักไปหน่อย"

เฟิงจิ่งเหยามองสีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวของเขา อยากจะพูดให้คับแค้นใจบ้าง

แต่เมื่อเห็นใบหน้าเหนื่อยล้าของกู้ฉางฉิงจึงพยายามบังคับตัวเองให้ใจเย็น

ยังไงซะฉางซินก็ยังอยู่ใสกำมือของฝั่งตรงข้าม ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นฝ่ายเสียเปรียบ

"นายคิดจะทำอะไรกันแน่?"

เขาคุยกับเทียนหลางอย่างอดทน

เทียนหลางมองสายตาเย็นชาของเขา รู้ว่าถ้ายังดึงดันต่อไปอาจจะไม่เป็นอย่างที่คิด พูดตรงๆออกไปว่า "ฉันรู้ว่าใจของคุณชายเฟิงอยากจะช่วยเธอ ดังนั้นฉันจะให้โอกาสคุณเฟิงอีกครั้ง คืนนี้ที่โกดังร้างตีนเขาวัดหนานซาน ฉันจะพาคนของคุณไปรอที่นั่น คุณเฟิงเอาของที่ฉันต้องการมา แต่ต้องมาคนเดียวเท่านั้น จำไว้แค่คนเดียวเท่านั้น มิเช่นนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน!"

เฟิงจิ่งเหยามองเทียนหลางอย่างดุดัน "ได้!"

เทียนหลางได้รับคำตอบ วางสายด้วยพอใจ

เดิมทีเขาวางแผนจะให้ชวี่ยี่จัดการพวกนี้แต่เมื่อคิดถึงบาดแผลของกู้ฉางซิน และสิ่งที่เขาทำทั้งสองครั้งนั้นล้วนอยู่ในสายตาของพวกนั้น เขาจึงเปลี่ยนใจ

"ฉันได้ข่าวด้านคุณนายรองแล้ว กลางคืนฉันจะไปวัดหนานซาน พวกนายไม่ต้องไปด้วยด้วย แต่ให้รอข่าวจากฉันตลอด"

ชวี่ยี่ได้ยินแบบนั้นหน้าเปลี่ยนสี

"ประธานจะไปคนเดียวหรอครับ? มันอันตรายเกินไป!"

น้ำเสียงของเขาแน่นอนว่าไม่เห็นด้วย

เฟิงจิ่งเหยารู้ว่าแบบนี้มันอันตรายเกินไป แต่ตอนนี้มันก็ทำได้เพียงเท่านี้

"วางใจ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก"

เขาพูดจบ เปลี่ยนหัวข้อบทสนาสั่งเรื่องคืนนี้

ชวี่ยี่ไม่มีทางเลือกทำได้เพียงแค่ฟังคำสั่ง

ขณะเดียวกันที่วัดหนานซาน

"เทียนหู นายไปเตรียมตัวเถอะ คืนนี้เฟิงจิ่งเหยาจะมา"

เทียนหลางเก็บโทรศัทพ์แลัวพูดกำชับ

เทียนหูไม่ปฏิเสธ มุ่งตรงไปยังกู้ฉางซิน

"นายคิดจะทำอะไรอีกล่ะ?"

กู้ฉางซินมองไปยังเทียนหู ไม่รู้ว่าเพราะถูกฝ่ามือของเขาสองครั้งหรือเปล่าถึงได้กลัวหล่อนขนาดนี้

"หุบปาก!"

เทียนหูตะโกนออกไปอย่างหมดความอดทน กระชากคอเสื้อเธอให้เข้าไปในห้องเก็บของ

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ทั้งสองคนก็ออกมาเปลี่ยนท่าทางทันที

เทียนหูแต่งหน้าแต่งตัวเป็นกู้ฉางซิน แน่นอนว่าดูเหมือนมากถ้าหากไม่ดูให้ละเอียด

และรายละเอียดเล็กๆน้อยๆพวกนั้นพวกเขาไม่สนใจ

เพราะว่าพวกเขาจะวางแผนแค่ต้องการหลอกล่อเอาของมาจากมือของเฟิงจิ่งเหยาเท่านั้น

และตอนนี้ใบหน้ากู้ฉางฉิงก็แต่งสวย ภายนอกดูปกติธรรมดา เปลี่ยนชุดใหม่ ราวกับว่าใส่ไม่สบายอย่างไรอย่างงั้น กู้ฉางซินดึงไม่หยุด กล้าโกรธแต่ไม่กล้าพูดกับเทียนหู

เธอสาบานเลยว่าถ้าเธอถูกช่วยไปได้ผู้หญิงคนนี้จะต้องไม่ตายดี

เทียนหูไม่สนใจสายตาที่แทบจะกินเธอ เดินตรงไปหน้าเทียนหลาง

"ฉันเสร็จแล้ว เทียนซา นายพาเธอไปได้แล้วล่ะ"

เทียนซาพยักหน้าไปพากู้ฉางซินออกไป

"นายจะพาฉันไปไหน?"

กู้ฉางซินมองผู้ชายร่างหนาตรงหน้าอย่างระวังตัว

"ถ้าไม่อยากให้ฉันลงมือก็เป็นเด็กดีซะ"

เทียนเซาขู่เสียงเย็น มันยิ่งทำให้สีหน้ากู้ฉางฉิงแย่ลงทันที กลับไม่กล้าตอบโต้อะไร

คืนนั้นกลางดึก เฟิงจิ่งเหยาขับรถมาถึงตีนเขาวัดหนานซานคนเดียว

ภายใต้ค่ำคืนที่แสนมืดมิด ภูเขาที่แสนเงียบเหงาทำให้คนกลัวได้ไม่ยาก มืดสนิททุกทิศทาง

เฟิงจิ่งเหยาหยุดรถ เดินไปที่โกดังร้าง

เห็นไฟสีเหลืองสาดส่องอยู่ในโกดัง แสงไฟวูบวาบไปมา

เขาเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง มองไปรอบๆหนึ่งรอบกลับไม่เห็นใครสักคน

มีเพียงแค่กองไฟที่แสดงให้เห็นว่าเคยมีคนอยู่ที่นี่

แน่นอนว่าพวกมันจะต้องกำลังเตรียมรับมือเขาอยู่

"ฉันมาแล้ว"

เขาค่อยๆเดินเข้าไปลึก

รอบๆยังคงเงียบเหงาอย่างน่ากลัว

เฟิงจิ่งเหยาเดินไปสองสามก้าวแล้วหยุดลง

เพราะว่าเขาสัมผัสได้ถึงสายตาดุดันกวาดมามองตัวเขา

ใบหน้าอึมครึม กลับไม่ได้พูดอะไรออกไป

หลังจากนั้นประมาณสามนาที เทียนหลางก็เหมือนจะตัดสินใจได้แล้ว ถึงจะออกจากการซ่อนตัว

"คุณชายเฟิงนับว่าครั้งนี้รักษาคำพูด"

สายตายิ่งยโสมองไปยังเฟิงจิ่งเหยา

เฟิงจิ่งเหยาหรี่ตาคู่นั่นลง กวาดมองไปยังด้านหลังเขา

"คนของฉันล่ะ?"

เทียนหลางไม่ตอบ ถามกลับไปว่า "ของที่ฉันต้องการล่ะ?"

เฟิงจิ่งเหยาเห็นแบบนั้น รู้ได้ว่าถ้าเขาไม่เห็นของก็คงคืนคนของเขามาให้ ทำได้เพียงแค่หยิบมันออกมา

"ของอยู่นี่ คนล่ะ?"

เขาถามออกไปอีกครั้ง

เทียนหลา

มองไปที่usbเพื่อความแน่ใจ เป็นแบบนี้ผู้ว่าจ้างของเขาบอกมา ถึงจะดึงตัวกู้ฉางฉิงออกมาจากที่ซ่อน

เมื่อเห็นกู้ฉางซินก้มหน้าก้มตา มองหน้าไม่ชัด

เฟิงจิ่งเหยาเหลือบมองอย่างกังวล

"ฉางซิน!"

เขาเรียกอย่างร้อนรน แต่ทว่ากู้ฉางฉิงกลับไม่ได้ตอบกลับ

"นายทำอะไรเธอ?"

เขาถามด้วยน้ำเสียงดุดัน

เทียนหลางหัวเราะเบาๆ "คุณชายเฟิงวางใจเถอะ เธอยังมีชีวิตอยู่ แต่เธอพยศไปหน่อยก็เลยต้องทำให้เธอสลบไปหน่อย ถ้านายไม่เชื่อฉันจะทำให้เธอตื่น"

พูดจบ ไม่รู้ว่าเขาทำอะไร คนที่ถูกเรียกว่ากู้ฉางซินก็ตอบกลับมา

"จิ่งเหยา"

เธอเงยหน้าขึ้น ผมเผ้ายุ่งเหยิงทำให้เห็นหน้าไม่ชัด

ด้วยเหตุนี้เฟิงจิ่งเหยาจึงไม่เห็นความผิดปกติ

"โอเค ตอนนี้ยืนยันแล้วว่าเธอไม่เป็นไร ส่งของมาได้แล้ว"

เทียนหลางพูดไป บอกเป็นนัยว่าให้เฟิงจิ่งเหยาวางusbลงในถัง

เฟิงจิ่งเหยาหรี่ตา "ให้ของคุณน่ะไม่มีปัญหาแต่ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่านายจะปล่อยเธอ"

พูดจบ สายตาเย็นชามองไปยังเทียนหลาง

"คุณคิดว่าอย่างไรล่ะ?"

เทียนหลางถามกลับ

"ส่งคนมาให้ฉันก่อน รอให้ฉันแน่ใจว่าเธอปลอดภัย ฉันจะส่งของให้นาย"

เฟิงจิ่งเหยายกข้อเสนอออกไปอย่างไม่คิด

เทียนหลางได้ยินแบบนั้น มองไปยังเฟิงจิ่งเหยา เหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่

เดิมทีเฟิงจิ่งเหยาคิดว่าตัวเองจะต้องต่อรองกับเขาอีกรอบ ใครจะคิดว่าคนนี้จะตอบตกลงกลับมา

"ได้"

เขาพูดจบ ก็ส่งกู้ฉางซินมา

ถึงแม้ว่าเฟิงจิ่งเหยาจะรู้สึกแปลกๆ แต่เมื่อเห็น'กู้ฉางซิน'เดินมาข้างอย่างปลอดภัย เริ่มเบาใจลงไปครึ่งนึง

"ฉางซิน เธอไม่เป็นอะไรนะ?"

เขารีบยื่นมือออกไปพยุง'กู้ฉางซิน' ใบหน้าเต็มไปด้วยความห่วงใย

เทียนหลางมองการกระทำของเขา ยกยิ้มมุมปากอย่างแปลกประหลาด "ตอนนี้ก็คืนเธอให้คุณแล้ว ของที่ฉันต้องการก็ควรจะเอามาให้ฉันได้แล้ว"

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินแบบนั้น ชำเลืองไปมองเขา

เขาจูงมือของ'กู้ฉางซิน'เอาไว้ กำลังจะหยิบusbออกมา กลับพบว่ามีอะไรไม่ถูกต้อง

ดวงตาของเขาหรี่มองคนข้างๆ ปัดนิ้วไปบนฝ่ามือของ'กู้ฉางซิน' ไม่ใช่สัมผัสอ่อนนุ่มที่เขาคุ้นชิน แต่นี่มันเต็มไปด้วยความกระดากกระด้าง

ในเวลานี้ สีหน้าเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย มีปฏิกิริยาทันที คนข้างกายเขาคนนี้ไม่ใช่กู้ฉางซินที่เขาตามหา