สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 353

เฟิงจิ่งเหยารู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง มือที่กำลังจะหยิบusbขึ้นมาหยุดชงักทันที

เทียนหลางเห็นแบบนี้ สายตาคู่นั้นหรี่ลงอย่างอันตราย

"อะไรล่ะ? คุณชายเฟิงจะเปลี่ยนใจหรอ?"

เฟิงจิ่งเหยายกยิ้มเย็น กวาดมองเขาหนึ่งที พูดเสียงเย็น "คนที่เปลี่ยนใจไม่ใช่นายหรือไง?"

พูดจบ ในขณะที่เทียนหลางยังไม่ตอบอะไรกลับไป เขาโจมตีไปที่คอของเทียนหู

เทียนหูที่แกล้งทำเป็นอ่อนแอเมื่อรู้สึกถึงอันตราย รีบหลบหลีกการโจมตีของเฟิงจิ่งเหยาทันที ในขณะเดียวกันใบหน้าดุดันตอบโต้เฟิงจิ่งเหยา

เฟิงจิ่งเหยาเตรียมตัวรับมือเอาไว้อยู่แล้ว หมุนตัวหลบการโจมตีของเทียนหูแล้วหันกลับมาเตะเข้าที่ท้องของเทียนหู

เทียนหูคิดไม่ถึงเลยว่าประธานที่วันๆนั่งทำงานในออฟฟิศจะมีความสามารถทางด้านนี้ด้วย เดิมทีไม่ได้คิดเยอะอะไรกลับกลายเป็นว่ามันย้อนกลับมาทำร้ายเธอ

เนื่องจากเฟิงจิ่งเหยาเตะอย่างแรงเทียนหูจึงล้มลงที่พื้น รู้สึกเหมือนตับไตไส้พุงเขยื้อนไปหมด เจ็บจนน้ำตาแทบไหล

เทียนหลางตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น มีปฏิกิริยาทันทีรีบไปช่วงพยุงเทียนหู

"ไม่เป็นไรใช่ไหม?"

เขาถามไปมองไปที่เฟิงจิ่งเหยาอย่างระมัดระวัง

"ไม่เป็นไร แต่คนคนนี้เขาเป็นนักวูซู!"

ถึงแม้เทียนหูจะเจ็บมากแต่ก็ยังอดทนได้อยู่

เทียนหลางถุยน้ำลาย ยิ้มเย็น "นักวูซูแล้วไง สองหมัดสู้สี่มือของพวกเราไม่ได้หรอก"

เขาพูดจบ พุ่งไปโจมตีเฟิงจิ่งเหยาทันที

เฟิงจิ่งเหยาเตรียมรับมือเอาไว้แล้ว หลบการโจมตีทันที

เทียนหูเห็นเทียนหลางเข้าไปก็กัดฟันพุ่งเข้าไปเช่นกัน

พวกเขาคิดว่าพวกเขาทั้งสองคนมีประสาการณ์การต่อสู้ขั้นสูงอยู่ มีเพียงแค่ปัญหาเรื่องเวลาเท่านั้น

แต่ความจริงมันเกินความคาดหมาย

พวกไม่เพียงไม่สามารถล้มเฟิงจิ่งเหยาได้ ยังถูกเฟิงจิ่งเหยาทำร้ายอีก รับมือได้อย่างง่ายดาย

หลังจากเฟิงจิ่งเหยาโจมตีที่ขาของทั้งสองคน เปิดเครื่องติดต่อที่พกมา

"ชวี่ยี่!"

ชวี่ยี่นั้นรอการติดต่อของเฟิงจิ่งเหยามาตลอด เมื่อได้ยินเสียงของรีบตอบกลับทันที "ครับท่านประธาน"

"นายรีบพาคนมาด่วน มันเป็นกับดัก คุณนายรองไม่อยู่ที่นี่"

เทียนหลางกับเทียนหูเห็นว่าเขาติดต่อคนไป ใบหน้าเต็มไปด้วยไฟโทสะ

แบบนี้มันหยามพวกเขาเกินไปแล้ว

ทั้งสองคนเริ่มโจมตีอีกครั้ง เฟิงจิ่งเหยารับมือไปสั่งชวี่ยี่ไป

"นายให้มั่วหลีพาคนไปที่ทางออกของสถานีต่างๆเพื่อตรวจสอบทันที "

ชวี่ยี่ได้ยินความเคลื่อนไหวของเฟิงจิ่งเหยาไม่กล้าพูดไร้สาระ รีบวางสาย

หลังจากเฟิงจิ่งเหยาวางสายไป กลับมาโฟกัสกับเทียนหลางและเทียนหู

……

ในเวลาเดียวกัน ด้านกู้ฉางฉิง หลังจากวางสายไปก็รอคนของกู้หงเซินมารับอย่างใจจดใจจ่อ

เมื่อถึงดึกก็มีคนมา เธอก็รีบไปกับเขาทันที

ยังไม่ทันได้ขึ้นรถเธอก็มองไปที่กู้หงเซินข้างหลัง ใบหน้าอึมครึมร้อนรน เป็นท่าทางที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

คิดไปคิดมากู้ฉางซินเป็นลูกสาวที่เขารักที่สุด มาเกิดเรื่องแบบนี้ เขาจะไม่ร้อนใจได้อย่างไร

เธอเก็บความน้อยใจเอาไว้แล้วขึ้นรถไป

หลังจากรถเคลื่อนตัวออกไป กู้ฉางฉิงมองไปถนนข้างทาง อดถามออกไปไม่ได้ว่า "ตอนนี้พวกเราจะไปไหนกัน?"

จริงๆแล้วตั้งใจจะถามเกี่บวกับข่าวคราวเฟิงจิ่งเหยา แต่ก็กลัวกู้หงเซินจะดูออกจึงทำได้เพียงแค่อดทน

กู้หงเซินมองเธอแวบหนึ่ง พูดเสียงเย็น "ถึงแล้วเดี๋ยวเธอก็รู้เอง"

พูดจบเขาก็ไม่สนใจกู้ฉางฉิงอีก ปิดตาพิงเบาะ

กู้ฉางฉิงเห็นแบบนั้น กระสับกระส่าย แต่รู้ว่าไม่ควรถามทำได้เพียงแค่เม้มปากมองไปนอกหน้าต่าง

หลังจากนั้นสิบนาที พวกเขาก็มาถึงสถานีรถไฟ

"ลงรถ!"

กู้หงเซินเปิดตา สั่งเสียงเข้มแล้วเปิดประตูลงรถไป