สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 354

กู้ฉางฉิงมองความวุ่นวายในตอนนี้ ถึงแม้ว่าจะกลัวแต่เธอก็ยังอยู่ข้างๆกู้หงเซิน ไม่ได้กระทบกระเทือนอะไร

และกู้หงเซินเห็นชายชุดดำลากตัวกู้ฉางซินเอาไว้ อดเป็นห่วงไม่ได้ เดินไปภายใต้การป้องกันของบอดี้การ์ด

ในเวลาเดียวกัน เทียนซาก็ต่อสู้กับพวกคนชุดดำ

เหมือนจะเป็นเฮือกสุดท้าย ต่อสู้ไปหาช่องทางไป

ครู่เดียวก็พบว่าคนที่อีกฝ่ายส่งมาในครั้งนี้แข็งแกร่งกว่าที่เขาคาดคิด

และเมื่อเป็นแบบนี้เขาก็ไม่กล้าใช้ปืน

เพราะกฎหมายประเทศXไม่ยินยอม ถ้าเขาใช้ปืน ไม่ใช่แค่เกิดความยุ่งยากับคนพวกนี้ทั้งยังฝ่ายทหารของประเทศXด้วย

ไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงละทิ้งการต่อสู้นี้ วางแผนที่จะต่อรองกับคนพวกนี้

"ให้คนของนายหยุดมือเดี๋ยวนี้ถ้าฉันมือลั่นขึ้นมาอย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ"

เขาใช้มีดสั้นจี้ข่มขู่กู้ฉางซิน

เดิมทีเห็นชายชุดดำที่จะพุ่งเข้ามาทำร้าย ค่อยๆขมวดคิ้วแล้วหยุดมือ กู้หงเซินอกสั่นขวัญแขวน

"ทางที่ดีคุณระวังไว้หน่อย ถ้าลูกสาวฉันเป็นรอยแม้แต่นิดเดียว ฉันจะตามล่านายสุดหล้าฟ้าเขียว! "

เขาข่มขู่เสียงเข้ม

เทียนซาขำเสียงเย็น ไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจ

เขาหรี่ตาคู่นั้นลงเล็กน้อย จ้องมองหัวหน้าชายชุดดำพวกนั้น "ให้คนของพวกนายออกไป ให้ฉันออกไป แล้วฉันจะให้คนที่นายต้องการไป"

ชายชุดดำมองเขา กวาดสายตามองกู้ฉางซินที่สีหน้าไม่ค่อยดี คิดถึงคำสั่งของเจ้านาย พยักหน้าแล้วพูดว่า "ได้"

เขาพูดจบ ส่งสายตาให้ลูกน้องรอบๆ คนพวกนั้นค่อยๆถอย

"พวกเราถอย!"

เทียนซาเห็นแบบนี้รีบมุ่งไปทางออก

ชายชุดดำหรี่ตา ให้ลูกน้องเดินตามพวกเขาไป

กู้หงเซินก็ตามไปชิด

กู้ฉางฉิงเหลือบมองก็เดินตามเขาออกไป

คนกลุ่มนั้นเดินออกจากสถานีรถไฟ เทียนซาให้ลูกน้องแย่งรถมา

ชายชุดดำมองไป ใบหน้าเคร่งขรึม แต่กลับไม่ได้ทำอะไร

เทียนซาเห็นลูกน้องแย่งรถมาได้แล้ว ผลักกู้ฉางซินออกไปอย่างแรง

"คืนเธอให้พวกนาย"

พูดจบ คนอื่นๆก็เข้าไปในรถ

"ออกรถ!"

เขาสั่งลูกน้องเสียงเข้ม เห็นชายชุดดำตามพวกเขาไป ใช้มีดสั้นในมือโยนออกไปที่กู้ฉางซินอย่างไม่คิด

เดิมทีกู้ฉางซินไม่รู้ว่าอันตรายกำลังมาถึง

เธอวิ่งไปหากู้หงเซิน

กู้หงเซินมองลูกสาว ยังไม่ทันได้ถอนหายใจ ก็เห็นมีดสั้นลอยมา รีบผลักกู้ฉางฉิงออกไปทันที

"ระวัง!"

เขาดึงกู้ฉางซินที่อยู่ข้างหน้าเข้ามา เพียงแค่วินาทีเดียวที่เขาพูดจบ กู้ฉางซินได้ยินเสียงมีดปักเข้าเนื้อและก็ได้ยินเสียงเจ็บของกู้ฉางฉิง

"เจ็บ--"

กู้ฉางฉิงตกลงบนพื้น เลือดสีสดไหลออกมาจากช่องท้องไม่หยุดค่อยๆซึมเสื้อผ้าออกมา

เธอเจ็บจนหน้าซีดเซียว แขนขากระตุก แต่เทียบไม่ได้กับความวูบโหวงในใจของเธอ

ในขณะเดียวกัน เฟิงจิ่งเหยาที่กำลังต่อสู้อยู่กับเทียนหูและเทียนหลางก็ใจสั่นขึ้นมาทันที

ราวกับถูกเข็มทิ่มแทง ถึงแม้ว่าจะไม่เจ็บแต่ก็รู้สึกทรมานอย่างมาก

และก็การช็อคแบบนี้ เฟิงจิ่งเหยาเกือบจะถูกเทียนหลางกับเทียนหูจับเอาไว้ได้

โชคดีที่เวลานี้ชวี่ยี่พาคนมาช่วยพอดี

"รีบไปช่วยท่านประธาน!"

ชวี่ยี่รีบสั่งบอดี้การ์ดข้างๆ

คนพวกนั้นรับคำสั่ง รีบเข้าไปในการต่อสู้ และเฟิงจิ่งเหยาออกจากวงต่อสู้ภายใต้การคุ้มกันของพวกเขา

"ท่านประธานไม่เป็นอะไรใช่ครับ?"

ชวี่ยี่เหลือบมองอย่างห่วงใย

"ไม่เป็นไร!"

การใจสั่นเมื่อสักครู่เป็นเพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น เวลานี้เฟิงจิ่งเหยากลับมาปกติแล้ว

เขามองการต่อสู้ข้างหน้า ชัดว่าภายในการยับนั้งของจำนวนคนหมู่มากนั้นปัญหาของเทียนหลางกับเทียนหูคือเรื่องเวลา

และเรื่องที่แท้จริงมันก็เป็นแบบนี้ ไม่ถึงห้านาที เทียนหลางและเทียนหูก็ยากที่จะรับมือกับคนหมู่มาก ถูกกดเอาเอาไว้ที่พื้นก็เท่านั้น

"ท่านประธาน จะจัดการสองคนนี้ยังไงดี?"

พวกบอดี้การ์ดที่จับสองคนนั้นไว้ถามขึ้น

เฟิงจิ่งเหยากวาดตามอง พูดเสียงเข้ม "ส่งกลับไปก่อน"

พูดจบ หันห้าไปถามชวี่ยี่ "ด้านมั่วหลีได้ข่าวอะไรบ้างไหม?"

ชวี่ยี่กำลังจะตอบ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นทันที

"ท่านประธาน สายจากมั่วหลีครับ"

เขาส่งโทรศัพท์ให้เฟิงจิ่งเหยา

เฟิงจิ่งเหยารีบรับโทรศัพท์ทันที

"ชวี่ยี่ บอกคุณชายว่าฉันตามเจอคุณนายรองแล้ว!"

เฟิงจิ่งเหยาขาวดคิ้ว ถามออก "อยู่ไหนล่ะ?"

มั่วหลีเมื่อได้ยินเสียงเฟิงจิ่งเหยา นิ่งอึ้งไป

"หืม?"

เฟิงจิ่งเหยารออยู่นานก็ยังไม่ได้รับคำตอบ ส่งเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่พอใจ

มั่วหลีดึงสติ รีบรายงานต่อว่า "คุณชาย คนของพวกเราพบว่าคุณนายรองอยู่ใกล้ๆสถานีรถไฟ"

เฟิวจิ่งเหยาได้ยินแบบนั้นรีบวางสายแล้วให้ชวี่ยี่ขับรถไปสถานีรถไฟทันที

……

สถานีรถไฟ กู้ฉางฉิงล้มลงอยู่บนพื้น สายตาเต็มไปด้วยความความหมดศรัทธา

ความเจ็บนี้ทำให้เหงื่อออกเต็มหน้าผาก

เธอมองไปที่ผู้ชายคนนั้นถามกู้ฉางซินอย่างอบอุ่น เข้าใจอะไรบางอย่างทันที

เดิมทีจุดประสงค์ที่เขาพาหล่อนมาก็เพื่อสิ่งนี้สินะ

เธอคิดไปด้วยสติเลือนลาง สติกำลังจะดับวูบ

เธอมองไปที่ท้องฟ้ามืดมิด ความหวาดกลัวในใจพุ่งสูงขึ้น

เธอกำลังจะตายหรือเปล่า?

เวลานี้ในหัวของเธอมีแต่ภาพใบหน้าหล่อของเฟิงจิ่งเหยา นึกถึงวันที่มีกันระหว่างพวกเขาทั้งสอง

เธอไม่อยากตาย ไม่อยากห่างจากคนคนนั้น…

"ช่วยฉันด้วย--"

เธอร้องขอความช่วยเหลือจากกู้หงเซิน

ตอนนี้กู้หงเซินที่ปลอบกู้ฉางซินก็สงบจิตใจได้แล้ว

เธอได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือของกู้ฉางซิน หันไปมอง เมื่อเห็นกู้ฉางฉิงเลือดไหล ตัวแข็งนิ่งค้างไป

กู้หงเซินหันไปมอง ก็เพียงแค่มองแวบหนึ่งแล้วไม่สนใจ

"ฉางซิน ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม?"

ในประโยคนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องความเป็นความตายของกู้ฉางฉิงแม้แต่น้อย

กู้ฉางซินได้สติ ไม่ได้สนใจกู้ฉางฉิงเช่นกัน

เพราะเธอนึกได้ว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บที่แขน

"พ่อ อย่าให้พวกมันหนีไปนะ หนูต้องให้พวกมันรับโทษกับสิ่งมันทำกับหนู!"

เธอพูดอย่างดุดัน แต่มันทำให้แผลบนหน้าตึง ยิ่งทำให้กู้หงเซิรเป็นห่วง

กู้ฉางฉิงที่ล้มอยู่ที่พื้นนั้นเหลือบมองทั้งสองที่ทำเหมือนไม่เธอ รู้สึกชาไปทั้งตัว

และเธอก็หมดแรงจะขอความช่วยเหลือแล้ว นอนอยู่บนพื้นอย่างสติค่อยๆเลือนหาย

ในขณะที่เธอกำลังจะหมดสติไป ชายชุดดำที่ไล่ตามเทียนซาไปก็กลับมา

"จับพวกมันได้ไหม?"

กู้ฉางซินมองพวกเขาถามออกไปด้วยเสียงเฉียบขาด

ชายหัวหน้าคนนั้น ส่ายหน้า "เขาหนีไปได้"

กู้ฉางซินไม่ยอม กัดฟันด้วยความโกรธ "แย่ที่สุด"

ถึงแม้ว่ากู้หงเซินจะไม่พอใจแต่ถ้าได้ช่วยกู้ฉางซินแล้วก็ไม่อยากจะอะไรมาก

"โอเค ฉางซิน อย่าโกรธเลย พ่อให้คนจับตาดูแล้ว ถ้าได้ข่าวอะไรจะมาบอกลูก ตอนนี้พวกเราไปโรงพยาบาลกันก่อนเถอะ"

กู้ฉางซินได้ยินแบบนั้น ถึงจะฝืนตกลงไป

เธอเหลือบตาไปมองกู้ฉางฉิงที่กำลังจะหมดสนิ พูดออกไปเสียงเย็น

ถ้าผู้หญิงคนนี้ยังไม่ตาย ก็ยังมีประโยชน์อยู่

กู้หงเซินเข้าใจความหมายจึงรีบเรียกรถพยาบาลทันที