สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 356

หลังจากกู้หงเซินออกไป ชวี่ยี่มองอยู่ข้างๆรู้สึกไม่ถูกต้องอย่างมาก

เขาแปลกใจ คนคนนี้ทำไมถึงหากู้ฉางซินเจอก่อนพวกเขา?

อีกทั้งยังไม่ใช่ว่าเขารักกู้ฉางซินมากหรือไง?

ตอนนี้คุณนายรองยังไม่ฟื้น เขาควรจะอยู่ที่นี่หรือเปล่านะ?

เขาอยากจะถามออกไป แต่เมื่อเหลือบมองท่านประธานเฝ้าคุณนายรองไม่ห่าง ความสงสัยที่ติดอยู่ที่ปากก็ถูกกลืนลงไป

เมื่อเขาคิดอีกเรื่องก็ไปรบกวนเรื่องก่อนหน้าทันที

"ท่านประธาน ได้รับข่าวมาแล้วครับว่าพวกมันหนีไปแถวภูเขา ทางด้านตำรวจช่วยพวกเราเต็มที่ เตรียมตัวเข้าไปล่าหัวพวกมันแล้วครับ"

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินแบบนั้น ใบหน้าตึงทันที

"ให้พวกเขาจับเอาไว้ ห้ามให้หนีไปได้เด็ดขาด!"

ชวี่ยี่พยักหน้าเข้าใจ พลัดสายตาไปมองเฟิงจิ่งเหยาที่จดจ้องกู้ฉางฉิง เขาใช้สายตาส่งสายตาให้มั่วหลีแล้วลากเธอออกจากห้องพักไป

จริงๆแล้วมั่วหลีไม่อยากจะออกไปด้วยอยู่แล้วนั้น ยิ่งไม่คิดอีก เธอออกแรงเยอะผิดปกติ นั่นทำให้เธอต่อต้านไม่ได้

"นายทำอะไร?"

มั่วหลีออกมาจากห้อง ถามออกไปอย่างอารมณ์เสีย สบัดมือชวี่ยี่อย่างแรง

ชวี่ยี่ปล่อยมือจากเธอ หัวเราะเบาๆ "มีตาหามีแววไม่ ไม่รู้จริงๆหรือว่าว่าทำไมเธอถึงถูกท่านประธานดีดออกมา"

เขาพูดไป กวาดสายตาไปมองภาพที่ลึกซึ้งในห้องพักผู้ป่วย พูดด้วยความโกรธไปว่า "ไม่เห็นหรอว่าท่านประธานไม่ต้องการคนดูแลแล้ว? เข้าใจหน่อย"

พูดจบ เขาก็ไม่สนใจมั่วหลี หมุนตัวเดินออกไป ไปทำธุระที่เฟิงจิ่งเหยาสั่งมา

มั่วหลีมองแผ่นที่ห่างออกไปของเขา แล้วมองไปที่ห้องพักอีกครั้ง เฟิงจิ่งเหยาเช็ดตัวให้กู้ฉางฉิงอย่างอ่อนโยน ใบหน้าอิจฉาอย่างเห็นได้ชัด

เธอไม่ใช่มีตาหามีแววไม่ แต่เธอตั้งใจทำเป็นไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

ในเวลาเดียวกัน ณ โรงพยาบาลกู้ซือ

กู้ฉางซินเพิ่งจะตรวจร่างกายเสร็จ เมื่อเห็นกู้หงเซิน ฉายแววประหลาดใจ

"พ่อมาได้ยังไงคะ?"

กู้หงเซินโบกมือ พูดอย่างห่วงใย "พ่อไม่วางใจลูกเลยมาดูสักหน่อย"

กู้ฉางซินฟังแบบนั้น รู้สึกอบอุ่นในใจ แต่เมื่อคิดถึงกู้ฉางฉิงที่เป็นตายร้ายดียังไงไม่รู้ ก็อดถามไม่ได้ "พ่อ กู้ฉางฉิงเป็นยังไงบ้าง?"

"เธอพ้นขีดอันตรายแล้วล่ะ เฟิงจิ่งเหยาดูแลอยู่ ไม่ต้องกังวลหรอก"

กู้หงเซินตอบกลับง่ายๆ กู้ฉางซินได้ว่าเฟิงจิ่งเหยาอยู่ด้วย คิ้วขมวดเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว อีกไม่กี่เดือนก็คงเสร็จแล้วล่ะ"

เธอถอนหายใจเบาๆ

กู้หงเซินรู้ว่าเธอพูดถึงอะไร พยักหน้าเห็นด้วย "แน่นอน โชคดีที่เรื่องตอนนี้ไม่ส่งผลกระทบอะไร"

พูดไป เขาก็เหมือนจะคิดอะไรออก ใบหน้าเอ็นดูยามมองไปที่กู้ฉางซิน

"ใช่สิ ลูกตรวจร่างกายเสร็จหรือยัง?หมอว่ายังไงบ้าง เด็กในท้องเป็นอะไรไหม?"

กู้ฉางซินได้ยินแบบนั้น ใบหน้าแขวนรอยยิ้มแห่งความเป็นแม่ "วางใจเถอะ เด็กไม่เป็นอะไร แค่แผลถลอกนิดหน่อย"

เมื่อพูดถึงประโยคสุดท้าย ดวงตาดำทมิฬ

ยิ่งเมื่อคิดถึงเทียนหู ไฟโทสะก็ยิ่งลุกโชน

เธอมองไปที่ชายชุดดำข้างๆ ถามเสียงเย็น "คนที่ลักพาตัวฉันครั้งนี้ พวกนายรู้แล้วยังว่ามันเป็นพวกไหน?"

ชายชุดดำมองเธอด้วยสายตาเย็นชา ไม่ต้องเดาเลยว่าเธอคิดอะไร

"คุณกู้ คุณชายบอกแล้วว่าเรื่องนี้คุณอย่ายื่นมือเข้ามายุ่ง ท่านจะจัดการเอง ให้คุณรีบกลับไป อย่าเที่ยวเล่นอยู่ในประเทศนานเกินไป"

กู้ฉางซินเม้มปาก สีหน้าอมทุกข์ไม่พอใจ

แต่เมื่อคิดถึงนิสัยของคนคนนั้น เขาพูดว่าจัดการได้ก็ต้องเก็บเก็บพวกนั้นได้

และด้วยเหตุนี้ เขาเก็บความไม่พอใจเอาไว้ พยักหน้ายอมรับคำพูดของชายชุดดำ

หลังจากนั้นสองวัน ลมข้างนอกพัดแรง

แต่ทว่าโรงพยาบาลกลับเงียบเหงา

กู้ฉางฉิงหลังจากการผ่าตัดก็หลับไปหนึ่งวันหนึ่งคืน ทำให้เฟิงจิ่งเหยาที่ดูแลเธอมาตลอดกังวลไม่ตก