สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 357

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินแบบนั้น มือที่กอดกู้ฉางฉิงกระชับแน่นขึ้น

จริงๆแล้วไม่ใช่แค่เธอ ตอนที่หมอบอกว่าอาจจะช่วยชีวิตเธอไม่ได้นั้น เขาก็คิดไปว่าจะต้องเสียเธอไปแล้ว

"ไม่มีทาง ตอนนี้เธอยังใช้ชีวิตดีไม่ใช่หรือไง?"

ดวงตาเฟิงจิ่งเหยาแดงก่ำ จูบปลอบลงบนหัวกู้ฉางฉิงอย่างอ่อนโยน

และเนื่องจากน้ำเสียงนั้น ยิ่งทำให้กู้ฉางฉิงเสียใจ เธอกำเสื้อเฟิงจิ่งเหยาเอาไว้แน่น ร้องไห้สะอึกสะอื้นไป

"เจ็บจัง….."

เพราะว่าร้องไห้อย่างหนัก ทำให้ดึงแผลของกู้ฉางฉิง

ใบหน้าแดงก่ำจากการร้องไห้อย่างหนักเปลี่ยนเป็นซีดเผือดอย่างรวดเร็ว บรรยากาศเย็นปกคลุม

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินเธอร้องเจ็บ รีบเรียกพยาบาลทันที เรียกหมอที่เพิ่งจะออกไปเมื่อสักครู่กลับมาอีกครั้ง

หมอคิดว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น รีบกลับมาด้วยความรวดเร็ว

สรุปก็คือร้องไห้หนักจนทำให้แผลตึงจนเจ็บ รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกทีเดียว

แต่เขาก็เก็บอารมณ์นั้นเอาไว้ พูดกำชับ "ประธานเฟิง ตอนนี้คุณนายรองไม่ควรจะตื่นเต้นเกินไป แผลเพิ่งเย็บไม่นาน รอให้แผลค่อยๆสมานก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะครับ"

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินแบบนั้น รู้ว่าตัวเองนั้นกระต่ายตื่นตูมเกินไป แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเก้อเขินอะไร กลับไม่วางใจกู้ฉางฉิงมากกว่า

"ไม่มียาช่วยบรรเทาปวดหรอครับ?"

เขาไม่อยากเห็นกู้ฉางฉิงทรมาน ถามออกไป

หมอเข้าใจว่าเขาจะใช้เพื่ออะไร แต่ก็ไม่เห็นด้วย

"แม้ว่าจะมียาบรรเทาปวดแต่ผลเสียก็มีมากเช่นกัน ในฐานะแพทย์ผมไม่แนะนำให้ผู้ป่วยใช้"

เฟิงจิ่งเหยาแค่จะลองถาม แต่เมื่อเขาได้ยินว่ามีผลข้างเคียงทันใดนั้นเขาก็สลัดความคิดนั้นทันที

"ฉางซิน เราอดทนกันหน่อยนะ ผ่านไปสองวันก็ไม่เป็นไรแล้ว"

เขาปลอบกู้ฉางฉิง ใบหน้าเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

และเนื่องจากความเจ็บปวดเมื่อสักครู่กู้ฉางฉิงกับอารมณ์ที่เสียศูนย์ไปค่อยๆกลับมาดีขึ้น อย่างน้อยตอนนี้ก็สงบนิ่ง

แต่ว่าเมื่อเห็นสายตาเจ็บปวดของเขา หัวใจที่กว่าจะสงบนั้นเริ่มจะสั่นระลอกอีกครั้ง

คุณหมอเห็นแบบนั้นจึงเดินออกไป

เฟิงจิ่งเหยารอจนเขาเดินออกไป ซับน้ำตาบนใบหน้ากู้ฉางฉิงเช็คร่างกายกู้ฉางฉิงไป

เมื่อเห็นว่าเธออารมณ์สงบขึ้น ฉามออกไปอย่างระวัง "ฉางซิน บอกฉันได้ไหมว่าคืนวันนั้นเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงได้รับบาดเจ็บ?"

กู้ฉางฉิงได้ยินแบบนั้น อยากจะพูดความน้อยเนื้อต่ำใจของตัวเองออกมา แต่ถ้าพูดออกไป ก็เท่ากับแฉสถานะของตัวเองทันที

เธอไม่สามารถแฉออกไปได้!

อีกอย่างเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้น เธอก็ไม่รู้แน่ชัด

อย่างไรซะกู้ฉางซินคือคนถูกจับ เธอกลัวว่าตัวเองพูดไม่เหมือนกู้หงเซินจะทำให้เฟิงจิ่งเหยาสงสัยได้

เธอคิดไป หลุบตาลง ซ่อนคำขอโทษไว้ภายใต้ของแผขนตาเรียว

"จิ่งเหยา เรื่องคืนนั้นฉันไม่อยากคิดถึงอีกแล้ว ไม่พูดเรื่องนี้กันเถอะนะ"

เธอใช้น้ำเสียงขอร้องวิงวอนกับเฟิงจิ่งเหยา

เฟิงจิ่งเหยาเข้าใจไปว่าเธอเสียขวัญกับเหตุการณ์นั้น จึงไม่ฝืนใจบังคับ

"โอเค เธอไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด พักผ่อนมากๆ ฉันอยู่ตรงนี้แล้วไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น"

เขาปลอบกู้ฉางฉิง

กู้ฉางฉิงได้ยินแบบนั้น ทั้งซาบซึ้งทั้งละอายใจ

ในขณะที่เธอกำลังจะเตรียมพักผ่อน หางตาก็เหลือบเห็นกู้หงเซินเข้ามาจากประตู สายตาเย็นชาราวกับแท่งน้ำแข็งแหลมคม

เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้สังเกตการเปลี่ยนแปลงของกู้ฉางฉิง

แต่กู้หงเซินที่เข้ามากลับสังเกตได้

เขาตกใจไปครู่หนึ่งแต่ก็เข้าใจว่าทำไมเธอถึงเป็นเช่นนี้

แต่ว่าคิดถึงจุดประสงค์ที่มารอบนี้ สายตาเต็มไปด้วยความตักเตือนมองกลับไป

กู้ฉางฉิงคิดไม่ถึงว่ากู้หงเซินทำเรื่องเกินไปขนาดนั้นแล้วยังกล้ามายืนอยู่หน้าเธออีก ยิ่งข่มขู่ตัวเธออย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใด โกรธจนตัวสั่น

ตอนนี้เฟิงจิ่งเหยาก็สัมผัสได้ถึงคลื่นอารมณ์ของกู้ฉางฉิง ถามอย่างห่วงใยว่า "เป็นอะไร?"

พูดจบ เขาพลันตาไปตามสายตากู้ฉางฉิง ก็เห็นกู้หงเซินยืนอยู่ตรงประตู

"คุณมาแล้วหรอ"

เขาขมวดคิ้ว ในใจรู้สึกว่าท่าทางของกู้ฉางฉิงแปลกไปแต่ไม่ได้คิดอะไรมาก หันไปทักทายกู้หงเซิน

"ใช่ ได้ยินว่าฉางซินตื่นแล้วฉันเลยมาเยี่ยมน่ะ"

กู้หงเซินแสดงบทพ่อที่แสนดี ตอบเฟิงจิ่งเหยาเสร็จก็หันไปถามอย่างห่วงใยว่า "ฉางซิน ร่างกายเป็นยังไงบ้าง? มีอะไรที่อยากกินหรือเปล่า วันสองวันนี้ฉันจะให้คุณป้าแม่บ้านที่บ้านทำของโปรดเธอมาเยี่ยมนะ"

กู้ฉางฉิงเผชิญหน้ากับความห่วงใยจอมปลอม เสียงสะท้อนในหัวว่าคืนนั้นเขาไม่คิดช่วยตัวเธอตอนกำลังจะตายด้วยซ้ำ

เธอหันไปมอง แกล้งทำเป็นไม่มีกระจิตกระใจจะตอบกลับ

เฟิงจิ่งเหยาเข้าใจผิดว่าเธอเหนื่อย พูดแก้สถานการณ์ง่ายๆไปว่า "ตอนนี้อาการค่อนข้างทรงตัวแล้ว แต่ว่าต้องอยู่ในความดูแลของหมอ"

ในขณะที่พูดไปโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น เป็นสายจากบริษัท ไม่รับไม่ได้

"ฉางซิน ฉันไปรับโทรศัพท์นะ ถ้าต้องการอะไรก็กดเรียกพยาบาลหรือเรียกฉันก็ได้"

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกำชับกู้ฉางฉิง

กู้ฉางฉิงหันไปสบตาเขา สีหน้าถึงจะนุ่มนวลลง

"คุณไปรับโทรศัพท์เถอะ"

เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้า เดินออกนอกประตูไป

ตอนเดินผ่านกู้หงเซินก็ไม่ลืมที่จะบอก "รบกวนประธานกู้ช่วยดูแลฉางซินสักครู่"

แน่นอนว่ากู้หงเซินไม่สามารถปฏิเสธได้ ยิ้มประจบตอบกลับ

พอเฟิงจิ่งเหยาเดินออกห้องพักผู้ป่วยไป เขาก็เก็บรอยยิ้มนั้นไป

เมื่อมั่นใจแล้วว่าเฟิงจิ่งเหยาเดินออกไปไกล ใบหน้าอึมครึมปิดประตูห้องพักแน่น

กู้ฉางฉิงได้ยินเสียงปิดประตู แพขนตาสั่นเล็กน้อย

เธอสัมผัสถึงกู้หงเซินที่เข้ามาใกล้ๆ แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่เห็น

กู้หงเซินไม่สนใจท่าทีเมินเฉยของเธอ ถามออกไปว่า "เธอพูดเรื่องที่ไม่ควรจะพูดออกไปกับเฟิงจิ่งเหยาหรือเปล่า?"

กู้ฉางฉิงชายตามองเขาด้วยสายตาเย็นชา หันหน้าหนีไม่ทำความเข้าใจใดๆ

กู้หงเซินเห็นแบบนี้ คิ้วขมวดขึ้น

"กู้ฉางฉิง ฉันพูดกับเธออยู่นะ ทำท่าทีอะไรของเธอ?"

กู้ฉางฉิงมองเขาที่กำลังโกรธ มุมปากยกยิ้มเย็นชา

"นี่ก็คือท่าทีของฉัน ถ้าคุณไม่พอใจก็ออกไป!"

กู้หงเซินโกรธอย่างมาก แต่เมื่อคิดถึงสาเหตุที่มาจึงอดทนเอาไว้

"ถ้าไม่อยากให้แม่เธอตกอยู่ในอันตรายล่ะก็ ทางที่ดีควรจะจำเอาไว้ว่าอะไรควรพูดอะไรไม่ควรพูด"

กู้ฉางฉิงฟังเขาข่มขู่แม่เธอ โกรธจนไม่สนอะไร

"ถ้าคุณกล้าทำก็ลองดู!"

สายตาคู่นั้นของเธอจ้องไปที่กู้หงเซินอย่างปรปักษ์

กู้หงเซินไม่สนใจ ส่งเสียงในลำคอเสียงเย็น "ไม่ว่าเธอจะจำเรื่องที่ฉันพูดได้หรือไม่ ถ้าหากเธอทำให้พวกเราเสียเรื่อง ฉันไม่มีทางปล่อยให้เธอกับแม่ของเธอมีชีวิตต่อแน่นอน!"

กู้ฉางฉิงโกรธจนแทบทนไม่ไหว ถึงแม้ว่าจะรู้สึกหวาดกลัวในใจ

เธอคนเดียวน่ะไม่กลัว แต่เธอไม่อยากให้กระทบถึงแม่

เธอกำหมัดแน่น ไม่พูดอะไรออกไปสักคำ

กู้หงเซินชำเลืองมองเธอที่เงียบไป ถึงจะเริ่มพูดจุดประสงค์ที่มาในครั้งนี้ "ยังมีอีกอย่างคือถ้าเฟิงจิ่งเหยาถามถึงเรื่องคืนนั้น เธอต้องพูดแบบนี้"

เขาพูดประสบการณ์ในวันนั้นของกู้ฉางซินให้เธอฟัง สุดท้ายไม่ลืมเตือนว่า "จำเอาไว้ อย่าพูดให้ผิดจากที่ฉันบอก!"