สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 357

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินแบบนั้น มือที่กอดกู้ฉางฉิงกระชับแน่นขึ้น

จริงๆแล้วไม่ใช่แค่เธอ ตอนที่หมอบอกว่าอาจจะช่วยชีวิตเธอไม่ได้นั้น เขาก็คิดไปว่าจะต้องเสียเธอไปแล้ว

"ไม่มีทาง ตอนนี้เธอยังใช้ชีวิตดีไม่ใช่หรือไง?"

ดวงตาเฟิงจิ่งเหยาแดงก่ำ จูบปลอบลงบนหัวกู้ฉางฉิงอย่างอ่อนโยน

และเนื่องจากน้ำเสียงนั้น ยิ่งทำให้กู้ฉางฉิงเสียใจ เธอกำเสื้อเฟิงจิ่งเหยาเอาไว้แน่น ร้องไห้สะอึกสะอื้นไป

"เจ็บจัง….."

เพราะว่าร้องไห้อย่างหนัก ทำให้ดึงแผลของกู้ฉางฉิง

ใบหน้าแดงก่ำจากการร้องไห้อย่างหนักเปลี่ยนเป็นซีดเผือดอย่างรวดเร็ว บรรยากาศเย็นปกคลุม

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินเธอร้องเจ็บ รีบเรียกพยาบาลทันที เรียกหมอที่เพิ่งจะออกไปเมื่อสักครู่กลับมาอีกครั้ง

หมอคิดว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น รีบกลับมาด้วยความรวดเร็ว

สรุปก็คือร้องไห้หนักจนทำให้แผลตึงจนเจ็บ รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกทีเดียว

แต่เขาก็เก็บอารมณ์นั้นเอาไว้ พูดกำชับ "ประธานเฟิง ตอนนี้คุณนายรองไม่ควรจะตื่นเต้นเกินไป แผลเพิ่งเย็บไม่นาน รอให้แผลค่อยๆสมานก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะครับ"

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินแบบนั้น รู้ว่าตัวเองนั้นกระต่ายตื่นตูมเกินไป แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเก้อเขินอะไร กลับไม่วางใจกู้ฉางฉิงมากกว่า

"ไม่มียาช่วยบรรเทาปวดหรอครับ?"

เขาไม่อยากเห็นกู้ฉางฉิงทรมาน ถามออกไป

หมอเข้าใจว่าเขาจะใช้เพื่ออะไร แต่ก็ไม่เห็นด้วย

"แม้ว่าจะมียาบรรเทาปวดแต่ผลเสียก็มีมากเช่นกัน ในฐานะแพทย์ผมไม่แนะนำให้ผู้ป่วยใช้"

เฟิงจิ่งเหยาแค่จะลองถาม แต่เมื่อเขาได้ยินว่ามีผลข้างเคียงทันใดนั้นเขาก็สลัดความคิดนั้นทันที

"ฉางซิน เราอดทนกันหน่อยนะ ผ่านไปสองวันก็ไม่เป็นไรแล้ว"

เขาปลอบกู้ฉางฉิง ใบหน้าเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

และเนื่องจากความเจ็บปวดเมื่อสักครู่กู้ฉางฉิงกับอารมณ์ที่เสียศูนย์ไปค่อยๆกลับมาดีขึ้น อย่างน้อยตอนนี้ก็สงบนิ่ง

แต่ว่าเมื่อเห็นสายตาเจ็บปวดของเขา หัวใจที่กว่าจะสงบนั้นเริ่มจะสั่นระลอกอีกครั้ง

คุณหมอเห็นแบบนั้นจึงเดินออกไป

เฟิงจิ่งเหยารอจนเขาเดินออกไป ซับน้ำตาบนใบหน้ากู้ฉางฉิงเช็คร่างกายกู้ฉางฉิงไป

เมื่อเห็นว่าเธออารมณ์สงบขึ้น ฉามออกไปอย่างระวัง "ฉางซิน บอกฉันได้ไหมว่าคืนวันนั้นเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงได้รับบาดเจ็บ?"

กู้ฉางฉิงได้ยินแบบนั้น อยากจะพูดความน้อยเนื้อต่ำใจของตัวเองออกมา แต่ถ้าพูดออกไป ก็เท่ากับแฉสถานะของตัวเองทันที

เธอไม่สามารถแฉออกไปได้!

อีกอย่างเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้น เธอก็ไม่รู้แน่ชัด

อย่างไรซะกู้ฉางซินคือคนถูกจับ เธอกลัวว่าตัวเองพูดไม่เหมือนกู้หงเซินจะทำให้เฟิงจิ่งเหยาสงสัยได้

เธอคิดไป หลุบตาลง ซ่อนคำขอโทษไว้ภายใต้ของแผขนตาเรียว

"จิ่งเหยา เรื่องคืนนั้นฉันไม่อยากคิดถึงอีกแล้ว ไม่พูดเรื่องนี้กันเถอะนะ"

เธอใช้น้ำเสียงขอร้องวิงวอนกับเฟิงจิ่งเหยา

เฟิงจิ่งเหยาเข้าใจไปว่าเธอเสียขวัญกับเหตุการณ์นั้น จึงไม่ฝืนใจบังคับ

"โอเค เธอไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด พักผ่อนมากๆ ฉันอยู่ตรงนี้แล้วไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น"

เขาปลอบกู้ฉางฉิง

กู้ฉางฉิงได้ยินแบบนั้น ทั้งซาบซึ้งทั้งละอายใจ

ในขณะที่เธอกำลังจะเตรียมพักผ่อน หางตาก็เหลือบเห็นกู้หงเซินเข้ามาจากประตู สายตาเย็นชาราวกับแท่งน้ำแข็งแหลมคม

เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้สังเกตการเปลี่ยนแปลงของกู้ฉางฉิง

แต่กู้หงเซินที่เข้ามากลับสังเกตได้

เขาตกใจไปครู่หนึ่งแต่ก็เข้าใจว่าทำไมเธอถึงเป็นเช่นนี้

กู้ฉางฉิงได้ยินเสียงปิดประตู แพขนตาสั่นเล็กน้อย

เธอสัมผัสถึงกู้หงเซินที่เข้ามาใกล้ๆ แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่เห็น

กู้หงเซินไม่สนใจท่าทีเมินเฉยของเธอ ถามออกไปว่า "เธอพูดเรื่องที่ไม่ควรจะพูดออกไปกับเฟิงจิ่งเหยาหรือเปล่า?"

กู้ฉางฉิงชายตามองเขาด้วยสายตาเย็นชา หันหน้าหนีไม่ทำความเข้าใจใดๆ

กู้หงเซินเห็นแบบนี้ คิ้วขมวดขึ้น

"กู้ฉางฉิง ฉันพูดกับเธออยู่นะ ทำท่าทีอะไรของเธอ?"

กู้ฉางฉิงมองเขาที่กำลังโกรธ มุมปากยกยิ้มเย็นชา

"นี่ก็คือท่าทีของฉัน ถ้าคุณไม่พอใจก็ออกไป!"

กู้หงเซินโกรธอย่างมาก แต่เมื่อคิดถึงสาเหตุที่มาจึงอดทนเอาไว้

"ถ้าไม่อยากให้แม่เธอตกอยู่ในอันตรายล่ะก็ ทางที่ดีควรจะจำเอาไว้ว่าอะไรควรพูดอะไรไม่ควรพูด"

กู้ฉางฉิงฟังเขาข่มขู่แม่เธอ โกรธจนไม่สนอะไร

"ถ้าคุณกล้าทำก็ลองดู!"

สายตาคู่นั้นของเธอจ้องไปที่กู้หงเซินอย่างปรปักษ์

กู้หงเซินไม่สนใจ ส่งเสียงในลำคอเสียงเย็น "ไม่ว่าเธอจะจำเรื่องที่ฉันพูดได้หรือไม่ ถ้าหากเธอทำให้พวกเราเสียเรื่อง ฉันไม่มีทางปล่อยให้เธอกับแม่ของเธอมีชีวิตต่อแน่นอน!"

กู้ฉางฉิงโกรธจนแทบทนไม่ไหว ถึงแม้ว่าจะรู้สึกหวาดกลัวในใจ

เธอคนเดียวน่ะไม่กลัว แต่เธอไม่อยากให้กระทบถึงแม่

เธอกำหมัดแน่น ไม่พูดอะไรออกไปสักคำ

กู้หงเซินชำเลืองมองเธอที่เงียบไป ถึงจะเริ่มพูดจุดประสงค์ที่มาในครั้งนี้ "ยังมีอีกอย่างคือถ้าเฟิงจิ่งเหยาถามถึงเรื่องคืนนั้น เธอต้องพูดแบบนี้"

เขาพูดประสบการณ์ในวันนั้นของกู้ฉางซินให้เธอฟัง สุดท้ายไม่ลืมเตือนว่า "จำเอาไว้ อย่าพูดให้ผิดจากที่ฉันบอก!"