สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 43

"คุณปู่ ไม่ใช่ความผิดของจิงเหยา ฉันเองก็เคยทำไม่ดี ต่อไปนี้ฉันจะเชื่อฟังอาจจะทำให้คุณแม่เปลี่ยนการปฏิบัติต่อข้าได้

กู้ฉางชิงเขย่าแขนของนายท่านและพูดอย่างออดอ้อนว่า "คุณปู่ อย่าโกรธเลยนะคะ"

น้ำเสียงของนางนุ่มนวลและขี้เล่น ทำให้นายท่านอารมณ์ดีขึ้น

อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปแตะมือเธอเบาๆ "แกนี่มันผีบ้าจริงๆเลย"

เห็นนายท่านเฟิงอารมณ์ดีแล้วกู้ฉางชิงยิ้มและพูดว่า "ครั้งหน้าถ้าไปที่โรงน้ำชาอีกต้องพาหนูไปด้วยนะ "

"ตามติดคนแก่อย่างข้าทำไมกัน หนุ่มสาวอย่างพวกเจ้าควรอยู่ศึกษาดูใจกันสิ"

นายท่านเฟิงมองไปที่หลานชายขณะพูด ซ่อนสิ่งที่เขาต้องการแสดงออกไว้ในใจ

เฟิงจิงเหยาอึ้งไปครู่หนึ่งและตอบว่า "คุณปู่พูดถูก"

กู้ฉางชิงพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดี "คุณปู่ เอาคนอื่นมาล้อเล่นอีกแล้วนะ"

"อะไรกัน แกปกป้องเขาล่ะสิ "

นายท่านเฟิงแกล้งตอบ เห็นได้ชัดว่าคำพูดของกู้ฉางชิงทำให้นายท่านมีความสุข

เนื่องจากอายุของนายท่านมากแล้ว รถบนถนนจึงขับเคลื่อนอย่างช้าๆ

เพราะคำพูดตลกๆของกู้ฉางชิงทำให้ผ่อนคลายระหว่างเดินทาง

เฟิงจิงเหยาที่กำลังกังวลก็เริ่มสงบลง

ทั้งสองส่งนายท่านเฟิงเข้าห้องก่อนจะออกมา

"คุณปู่เข้านอนเช้าๆนะ พรุ่งนี้พวกเรามาหาใหม่ "กู้ฉางชิงพูดอย่างมีน้ำใจ ได้รับคำชมจากคนรับใช้ข้างๆนายท่านเฟิง

ทุกคนบอกว่าน้อยคนมากที่จะอยู่กับนายท่านได้ ต้องให้ท่านเห็นชอบด้วย

มีแต่พวกเธอสองคนที่กล้าพูดคุยกับนายท่าน

คนอื่นแค่นายท่านพูดคำเดียวก็กลัวจนหุบปากไปเลย คนแก่นี่น่าเบื่อจริงๆ

"เอาล่ะพวกเธอสองคนก็รีบกลับได้แล้ว ดึกแล้วระวังตัวด้วย"

นายท่านเฟิงพูดเตือนไปคำนึง ระหว่างทางกลับเขาโกรธมาก

แต่ตลอดทางกลับฉางซินเด็กคนนี้หยอกล้อเขาตลอด

ไม่ใช่ว่าเขาดูไม่ออก อารมณ์ก็ยังดีขึ้นมาก

นึกถึงตรงนี้นายท่านเฟิงหันไปมองหลานชายด้วยสายตาขมขื่น

เฟิงจิงเหยาอึ้ง กำลังจะอ้าปากพูด นายท่านเฟิงก็หันหน้าหนีและพูดว่า "พอเถอะ พอเถอะ"

ทำแบบนี้เหมือนเด็กแก่เลย

กู้ฉางชิงยืนอยู่ด้วยหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ไม่มีร่องรอยความอดทนหรือฝืน

เฟิงจิงเหยาใจเต้นแรง เข้าใจแล้วว่าทำไมนายท่านเฟิงดีกับกู้ฉางชิงขนาดนี้

เมื่อคนอายุมากแล้วพวกเขาต้องการความรักความอบอุ่นจากคนในครอบครัว

ท้ายที่สุดเขาคือคนชราที่ต้องการความอบอุ่น

"ถ้าอย่างงั้นพวกเราลากลับก่อนนะ" เฟิงจิงเหยารู้สึกเศร้าเล็กน้อย

เขายื่นมือไปสัมผัสเธอที่กำลังนอนนิ่ง

เฟิงจิงเหยาโกรธขึ้นมา "นังตัวดี หลับสบายจริงๆเลยนะ"

หลายวันมานี้ที่เขาไม่อยู่ กู้ฉางชิงไม่กังวลเลยสักนิดแถมยังดูมีความสุขมากกว่า

เตียงสองเมตรขนาดใหญ่เธอนอนอยู่คนเดียว แขนขาเปิดกว้างเต็มเตียง ผิวสีขาวราวกับหิมะใต้แสงไฟ ขนตาราวกับผีเสื้อ ปากอมชมพูที่หายใจเข้าออก ไม่รู้ว่ากำลังฝันหวานเรื่องอะไรอยู่

เพียงแค่เธอเตะผ้าห่มเล็กน้อย ก็เห็นนิ้วเท้าสีขาวน่ารักราวกับหิมะ

เฟิงจิงเหยาเห็นแล้วมีอาการคอแห้งอย่างบอกไม่ถูก

แต่ว่าเขาก็ดื่มไวน์ไปแล้วสองแก้วในห้องทำงานถึงแม้จะไม่เมา แต่อยู่ภายใต้บรรยากาศแบบนี้ทำรู้สึกมึนเล็กน้อยและตาเริ่มพร่ามัว

ทันใดนั้นเขาก็ขึ้นไปบนเตียงและจูบกู้ฉางชิง

เธอลืมตาตื่นขึ้น พบใบหน้าที่ใหญ่ตรงหน้า

ไม่รู้ว่าเธอเริ่มหวั่นไหวกับเฟิงจิงเหยาตั้งแต่เมื่อไหร่

ลมหายใจที่แผ่วเบาพร้อมกลิ่นไวน์เล็กน้อย

กู้ฉางชิงเขินแก้มแดง อดไม่ได้ที่จะดิ้นสองสามที

เธอใช้มือผลัก "ทำอะไรหนะ!"

มือเธอถูกเฟิงจิงเหยาจับไว้ เฟิงจิงเหยาออกแรงเล็กน้อยพร้อมพูดเบาๆข้างหูเธอว่า "อย่าลืมสิ หน้าที่ของเธอคือมีลูก! ฉันรู้ วันก่อนญาติของเธอเพิ่งจากไปเช่นนั้นก็ทำได้

กู้ฉางชิงได้ยินเช่นนี้ก็หน้าแดง ทำให้เธอมีสติและค่อยๆปล่อยมือ