สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 86

กู้ฉางฉิงกลับไปยังห้องจัดเลี้ยง พอดีกับที่พิธีกรประกาศว่าถึงช่วงเวลาของงานเต้นรำ

"คุณหนูลู่ครับ วันนี้คุณเป็นดาวเด่นของงาน คุณควรจะเป็นผู้เปิดการเต้นรำ ตอนนี้ขอเชิญคุณเลือกหนุ่มหล่อในงานเพื่อมาเต้นเปิดฟลอร์ได้ ณ บัดนี้"

หลังจากที่ลู่ซือหยี่ได้ฟังแล้วเธอก็มองไปที่เฟิงจิ่งเหยา

อย่างไรก็ตามเฟิงจิ่งเหยาไม่ได้สังเกตเห็นเธอ สายตาของเขากำลังจับจ้องไปที่กู้ฉางฉิงที่เพิ่งเดินเข้าประตูมา

เมื่อครู่เขาหาเธอแทบตายแต่ก็ไม่พบ ในที่สุดก็พบเธอจนได้

กู้ฉางฉิงสังเกตเห็นสายตาของเขาจ้องมองมา จากนั้นเธอก็มองไปที่ลู่ซือหยี่ที่กำลังเดินมาหาเขา แววตาของเธอแสดงออกถึงความประชดประชัน จากนั้นเธอก็เดินหันไปอีกทางหนึ่ง

เฟิงจิ่งเหยามองตามหลังของเธอที่กำลังจากไป นึกถึงแววตาของเธอเมื่อสักครู่ ก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

เขาขมวดคิ้ว ไม่แม้ตาจะชายตามองลู่ซือหยี่ที่กำลังเดินมาทางเขา แล้วรีบเดินตามกู้ฉางฉิงไป

ทำให้ลู่ซือหยี่ที่ตั้งใจจะไปเชิญเขาออกมาเต้นรำด้วยถึงกับนิ่งไป และสีหน้าก็เริ่มดูแย่ลง

เธอมองไปรอบ ๆ เห็นแขกเหรื่อต่างจ้องมองมาที่เธอ ในเมื่อถอยกลับไม่ไม่ได้แล้ว จึงได้แต่เพียงคว้าผู้ชายที่ดูคุ้นหน้าแถวนั้นมาเป็นคู่เต้นรำ

ชายคนนั้นรู้สึกยินดีอย่างยิ่งที่จะตอบรับคำเชิญของลู่ซือหยี่ จากนั้นจึงเดินพาเธอไปที่กลางลานเต้นรำ

แต่ลู่ซือหยี่นั้นกลับเหม่อลอย

สายตาของเธอจับจ้องไปที่เฟิงจิ่งเหยาอย่างไม่ละสายตา มองดูเขาเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้านังสารเลวกู้ฉางซิน ในใจของเธอก็เกิดความอิจฉาริษยา

กู้ฉางฉิงไม่ได้สังเกตเห็นแววตาของเธอ แต่กลับมองไปที่เฟิงจิ่งเหยาที่กำลังค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ จึงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วถามว่า "ทำไมไม่ไปเต้นรำกับคุณหนูลู่ซะล่ะ?"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฟิงจิ่งเหยาก็หรี่ตาลงเล็กน้อย จากนั้นก็ก้มตัวลงเข้าไปใกล้เธอ

กู้ฉางฉิงสะดุ้งตกใจ รีบก้าวถอยหลังมาหนึ่งก้าว เธอรู้สึกประหม่าและอายเล็กน้อย

ก่อนที่เธอจะทันตั้งคำถาม เสียงขี้เล่นของเฟิงจิ่งเหยาก็ดังขึ้นข้างหูว่า

"ทำไม หึงล่ะสิ?"

กู้ฉางฉิงนิ่งอึ้งไป

หึงเหรอ? นี่ไม่ใช่คำที่จะใช้กับคนอย่างเขาได้

และเธอก็ไม่เคยคิดว่าเธอจะหึงใครเป็น

อีกอย่างความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเฟิงจิ่งเหยา......ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะหึงหวงกัน

เมื่อคิดเช่นนี้ กู้ฉางฉิงก็รู้สึกว่าที่เธอรู้สึกโกรธเคืองเมื่อสักครู่นั้นไม่ควรที่จะเกิดขึ้นเลย

โดยเฉพาะในสายตาคนอื่นมันก็ดูเหมือนหึงจริง ๆ นั่นแหละ

ในขณะที่เธอกำลังคิดไปเรื่อยอยู่นั้น ก็รู้สึกได้ว่ามีมือหนึ่งมาโอบเข้าที่เอวของเธอ

เธอรีบหันกลับไปมอง ก็เห็นเฟิงจิ่งเหยากำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พูดกับเธอว่า "เต้นรำกับผมนะครับ คุณนายเฟิง"

สามคำสุดท้ายของเขาถูกเปล่งออกมาด้วยเสียงต่ำดุจเสียงเชลโล่ ทำให้ใบหน้าของกู้ฉางฉิงแดงขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล

โดยไม่รีรอให้เธอตอบ เฟิงจิ่งเหยาก็โอบเธอเข้าไปในฟลอร์เต้นรำ

เมื่อเสียงเพลงวอลทซ์ที่ไพเราะดังขึ้นถึงทำให้กู้ฉางฉิงดึงสติกลับคืนมาได้

เธอรีบคว้าตัวเฟิงจิ่งเหยาไว้แน่น โดยเฉพาะเมื่อมีคนมากมายรายล้อมที่กำลังจ้องมองมา ทำให้การเคลื่อนไหวของเธอดูแข็งกระด้างมาก

เฟิงจิ่งเหยารู้สึกได้ถึงความประหม่าของเธอ ในขณะที่พาเธอเต้นรำเขาก็พูดขึ้นด้วยความสงสัยเบา ๆ ว่า "นี่คือสิ่งที่คุณคุ้นเคยที่สุดไม่ใช่หรือ? คุณจะตื่นเต้นทำไมกัน?"

คำพูดนี้ของเขาเตือนใจกู้ฉางฉิง ทันใดนั้นเธอก็คิดขึ้นได้ว่า ในเวลานี้เธอไม่ใช่กู้ฉางฉิงแต่เป็นกู้ฉางซิน

และการเต้นรำสำหรับกู้ฉางซินนั้นถือเป็นเรื่องง่ายและธรรมดามาก

เมื่อคิดดังนั้นแล้ว เธอก็บังคับตัวเองให้ผ่อนคลาย และเต้นตามจังหวะของเฟิงจิ่งเหยา

ในขณะเดียวกันเธอก็อดไม่ได้ที่จะแอบดีใจ

โชคยังดีที่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ในงานเลี้ยงฉลองประจำปีของมหาวิทยาลัยทุกปีนั้นเธอได้อยู่ตำแหน่งผู้นำเต้น จึงได้เรียนเต้นมาบ้าง ไม่เช่นนั้นคืนนี้คงจะแย่แน่

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะการเต้นรำแบบพอดีของกู้ฉางฉิงหรือไม่ที่ทำให้การเต้นรำของทั้งคู่ยิ่งดูเข้ากันมากขึ้นไปอีก

พวกเขาแนบชิดกัน สายตามีเพียงกันและกัน ลมหายใจรดเกี่ยวพันกัน

เฟิงจิ่งเหยาได้กลิ่นหอมหวานที่เล็ดลอดออกมาจากตัวหญิงสาวอย่างต่อเนื่อง ลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลงในลำคอ

เขานึกถึงรสชาติอันหอมหวานนั้นจนแทบอยากจะกลืนกินคนตรงหน้าเข้าไปทั้งตัว