สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 87

เฟิงจิ่งเหยามองไปที่เธอ จากนั้นก็มองเข้าไปในห้อง ไม่ได้ขยับตัว

"เธอต้องการบอกอะไรฉันเกี่ยวกับกู้ฉางซิน?"

เมื่อลู่ซือหยี่เห็นแบบนี้ก็รู้ว่าคงจะบังคับเขาไม่ได้แน่ จึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เปิดไปที่รูปถ่ายแล้วยื่นไปให้เขา

"นี่คือภาพถ่ายที่คนรับใช้ถ่ายได้อย่างไม่ตั้งใจที่สวน เผอิญถูกน้องพบเข้าเสียก่อน น้องกลัวว่าเขาจะเอาไปโพนทะนาข้างนอก จึงได้แย่งภาพมา ก็เลยอยากมาถามว่าพี่จิ่งเหยาจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรดีค่ะ?"

ภาพที่เห็นคือ รูปถ่ายที่กู้ฉางฉิงกับฉินเป่ยหานกำลังจับมือกันที่ในสวน"

ท่ามกลางดอกไม้ภายใต้แสงจันทร์ ดูแล้วเป็นภาพที่โรแมนติกอยู่ไม่น้อย

ประกอบกับมุมที่ถ่ายออกมานั้นทำให้ดูราวกับทั้งคู่นั้นเป็นคู่รักกัน

เฟิงจิ่งเหยามองดูภาพด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม

ลู่ซือที่คอยจับจ้องอาการของเขา เมื่อเห็นว่าเขาเริ่มมีความโกรธ เธอก็แอบดีใจและยิ่งยั่วยุเขา "พี่จิ่งเหยาคะ เดิมทีน้องตั้งใจว่าจะไม่ให้พี่เห็นรูปนี้หรอกค่ะ กลัวว่าจะไปทำลายความสัมพันธ์ของพวกพี่ แต่น้องก็ทนไม่ได้จริง ๆ ไม่อยากจะให้พี่จิ่งเหยาถูกหลอก"

เธอพูดราวกับทุกเรื่องล้วนทำเพื่อเฟิงจิ่งเหยา

เฟิงจิ่งเหยาสีหน้าหนักอึ้งและไม่ได้พูดอะไร

มือที่กำโทรศัพท์ไว้แน่นนั้นได้บ่งบอกอารมณ์ในใจของเขา

โดยเฉพาะเมื่อได้เห็นภาพบาดตาบนจอโทรศัพท์

เขารีบลบภาพนั้นทิ้งไป

ลู่ซือหยี่มองเขาและอยากจะพูด

แต่ก่อนที่จะพูดอะไรก็ถูกเฟิงจิ่งเหยากล่าวเตือนขึ้นเสียก่อน

"เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง และหวังว่าเรื่องนี้จะไม่ถูกแพร่งพรายออกไปจากเธอ ทางที่ดีที่สุดก็อย่าพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีก"

อย่าตำหนิที่เขาต้องพูดแรงเลย

เพราะเขาเข้าใจดี หากเรื่องนี้รู้ไปถึงหูพ่อแม่เข้าก็จะกลายเป็นปัญหาครอบครัวขึ้นมาอีก

ลู่ซือหยี่เดาความคิดของเขาได้จึงรับปากทางสายตา

"พี่จิ่งเหยาวางใจได้ น้องจะไม่พูดออกไปแน่นอนค่ะ"

เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้าและยื่นโทรศัพท์คืนให้เธอ "หมดเรื่องแล้ว ฉันจะลงไปก่อนล่ะ"

พอพูดจบเขาก็หันตัวกลับ

ลู่ซือหยี่รีบก้าวไปข้างหน้าและคว้าตัวเขาไว้

"ยังมีเรื่องอะไรอีกอย่างนั้นเหรอ?"

เฟิงจิ่งเหยามองไปที่แขนที่ถูกเธอจับไว้และขมวดคิ้ว

"พี่จิ่งเหยาคะ วันนี้วันเกิดของน้อง พี่เข้าห้องมาพูดคุยเป็นเพื่อนน้องจะได้ไหมคะ?"

ลู่ซือหยี่แสร้งทำตัวน่าสงสาร

แต่เฟิงจิ่งหยาก็ไม่หวั่นไหว ถอนมือออกและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "ยังมีแขกเหรื่อรออยู่ข้างล่างอีกมาก ถ้าเรื่องที่เจ้าบ้านหายไปถูกพูดออกไป บ้านตระกูลเฟิงจะถูกครหาว่าไม่มีมารยาทได้"

เมื่อเขาพูดจบก็ตั้งใจจะกลับลงไปอีกครั้ง

ลู่ซือหยี่เห็นดังนั้นก็กังวลใจ

"แต่......แต่ว่าน้องรู้สึกไม่ค่อยสบาย ใช่ค่ะ น้องไม่สบาย พี่จิ่งเหยาอยู่ดูแลน้องไม่ได้เหรอคะ?"

ดูเหมือนเธอจะเจอข้ออ้างที่สมเหตุสมผล เธอยืนพิงอยู่ที่ประตูและพูดอย่างอ่อนแรง

เมื่อเฟิงจิ่งเหยาได้ยินดังนั้น ก็หยุดและหันกลับไปมองดูเธอ

ก็เห็นว่าพวงแก้มทั้งสองของลู่ซือหยี่แดงขึ้นอย่างผิดปกติ ดูเหมือนเธอจะไม่ได้โกหก เขาเดินกลับไปอีกครั้งและพูดด้วยความเป็นห่วงว่า "ตามหมอมาดูอาการดีไหม?"

ลู่ซือหยี่เห็นเขาเดินกลับมา แววตามีประกายแห่งความสุข เธอแสร้งเป็นเวียนหัวไม่มีแรงแม้จะยืนแล้วล้มไปที่อ้อมอกของเฟิงจิ่งเหยา

เฟิงจิ่งเหยารีบพยุงตัวเธอไว้ และสังเกตว่าอุณหภูมิร่างกายของตัวเธอนั้นสูง เขาก็ขมวดคิ้ว

"ซือหยี่ เธอเป็นไข้ใช่ไหม?"

ลู่ซือหยี่ที่ซบอยู่ที่อกของเฟิงจิ่งเหยา สูดดมกลิ่นกายของเขาอย่างกระหาย