สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 100

“……………”

เยี่ยเจิ้นถิงพูดไม่ออกไม่รู้ว่าในสมองเธอกำลังคิดอะไร

“ตกลงตามนี้นะ ถ้าถึงเวลาที่ต้องการฉันโทรหานาย วางใจได้ นายเเกล้งทำเป็นเเฟนฉันหนึ่งครั้งก็จ่ายเงินน้อยลงหนึ่งวัน”

“เงียบซะ ที่อยู่บ้านเธอล่ะ!”

“ถนนซิ่งฝูเลขที่32……”

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกเหมือนโดนเขาทอดทิ้ง เขาทำสีหน้าเฉย ไม่สนใจเธอสักนิด

กลับถึงบ้านเเม่จูยังดูทีวีเงียบๆที่ห้องรับเเขกรอเธออยู่ พอเห็นเธอกลับมาก็รีบนำซุปเม็ดบัวที่เคี่ยวเอาไว้ยกมาให้

เฟิงเชียนเสวี่ยดื่มไปชามใหญ่ใช้เเขนขวาข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บกอดเเม่จู จากนั้นกลับห้องลบเครื่องสำอางเเละเข้านอน

พรุ่งนี้เป็นวันจันทร์เธอต้องไปทำงานที่บริษัท!

เฟิงเชียนเสวี่ยคำนึงถึงภารกิจของเธออยู่เสมอ อาทิตย์นี้จะต้องหาวิธีเอาชิปกลับไปคืนให้ได้

คืนนี้เฟิงเชียนเสวี่ยหลับสบาย ดังนั้นจึงตื่นเเต่เช้าตรู่เธอหอมเเก้มลูกๆทั้งสามคนหยิบซาลาเปาถั่วเหลืองรีบร้อนลงจากตึกเพื่อให้ทันรถเมล์ไปทำงาน

หลังจากพักฟื้นมาหลายวัน ตอนนี้กลับมาใช้ชีวิตตามปกติ เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกใจสงบยิ่งรู้สึกปลอดภัย

ชีวิตจริงๆเเบบนี้ถึงจะเป็นความจริง!

งานประมูลที่ยิ่งใหญ่อะไรนั่น สร้อยคอทับทิมสีเเดงมูลค่าร้อยล้าน,ประธานปีศาจผู้โหดเหี้ยมเยือกเย็นเเละเผด็จการ

พวกนั้นล้วนเเต่เป็นความฝัน ตื่นจากฝันเเล้วก็กลับไปสู่ชีวิตจริง

เฟิงเชียนเสวี่ยมาถึงที่เเผนกรักษาความปลอดภัยก่อนสิบนาทีเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า เเต่ได้รับเเจ้งจากผู้จัดการเเผนกรักษาความปลอดภัยว่า “เสี่ยวเฟิง คุณถูกย้ายเเผนกไปที่เเผนกบุคคลรับคำสั่ง จากนั้นไปที่เเผนกใหม่รายงานตัวเถอะ”

“เอ๋?”

เฟิงเชียนเสวี่ยตะลึง ฉากนี้ช่างคุ้นมาก เมื่อไม่นานมานี้ เธอถูกเเผนกบริหารย้ายมาเเผนกรักษาความปลอดภัย ฉากตอนนั้นก็คล้ายๆตอนนี้

เเต่ว่าตอนนั้นเธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับเฮ่อเหวินเจ๋อ ดังนั้นจึงโดนทำโทษด้วยกัน ตอนนี้เป็นเพราะอะไรนะ?

หรือว่าเป็นเพราะเธอปฎิเสธประธานเยี่ย?

รู้เเต่เเรกเธอน่าจะเตรียมใจไว้ก่อน……

เจ้าปีศาจเยี่ยคนนั้นไร้ความปรานี เลือดเย็นเเละโหดเหี้ยม สงสัยชีวิตนี้ไม่เคยโดนใครปฎิเสธมาก่อน!

เธอไม่เห็นค่าของเขา เขาจะปล่อยเธอไปง่ายๆได้อย่างไร?

หน้าของเฟิงเชียนเสวี่ยเปลี่ยนสีเป็นเดี๋ยวฟ้าเดี๋ยวม่วงเดี๋ยวขาวในสมองมีฉากโศกนาฎกรรมเเวบขึ้นมา เธอน่าจะเดาออกว่าตัวเองจะถูกย้ายไปแผนกไหน

เเผนกทำความสะอาด!

เจ้าปีศาจเยี่ย,ไม่,เจ้าคนชั้นต่ำเยี่ยต้องการขู่เธอมานานเเล้ว

ตอนนี้ในที่สุดก็หาเหตุผลลงมือจนได้

มีอะไรคิดไม่ถึง?

อย่างมากเเค่ไม่ทำ ต่อให้ออกไปล้างจานที่ร้านอาหาร เธอก็เลี้ยงลูกได้ ทำไมต้องอยู่ที่นี่รองรับอารมณ์ของคนชั้นต่ำคนนั้นด้วย?

“เสี่ยวเฟิง เสี่ยวเฟิง……”เสียงเรียกของต้าเว่ยขัดจังหวะความคิดของเฟิงเชียนเสวี่ย

เฟิงเชียนเสวี่ยกลับมามีสติ สูดหายใจลึกๆพูดเศร้าๆว่า “ต้าเว่ย ผู้จัดการเฉิน,ขอบคุณพวกคุณที่ดูเเลฉัน,ลาก่อน!”

พูดเสร็จ เธอโค้งคำนับพวกเขา จากนั้นจากไปพร้อมกับตาเเดงๆ……

“เฮ้……”ผู้จัดการเฉินเเละต้าเว่ยต่างตกตะลึง เกิดอะไรขึ้น? ทำเหมือนกับจะจากไปถาวร

เฟิงเชียนเสวี่ยออกมาจากห้องรักษาความปลอดภัย คิดว่าตัวเองโดนย้ายไปเป็นคนงานทำความสะอาดบนหลังคงได้เเค่ทำความสะอาด ล้างห้องน้ำ จิตใจก็หดหู่ลง

สาบเเช่งเจ้าปีศาจเยี่ยในใจ ขอความรักไม่สำเร็จก็คิดเเก้เเค้น เป็นคนเลวจริงๆ!เจ้าคนชั้นต่ำเยี่ย!

“ฮัดเช้ย ฮัดเช้ย!”

ในลิฟท์,เยี่ยเจิ้นถิงจามติดๆกันสองที เขาเอาผ้าเช็ดหน้าสีดำทองปิดจมูก คิดในใจ‘มีคนด่าลับหลังฉันหรือเปล่าว้า’

“ติ๊ง!”ประตูลิฟท์เปิดออก

เยี่ยเจิ้นถิงก้าวออกจากลิฟท์ ทันใดนั้นก็พบกับเฟิงเชียนเสวี่ยซึ่งกำลังเดินเข้าไปในลิฟท์ธรรมดาข้างๆ

เขามองเธอด้วยสายตาเย็นชา พบว่าเธอกลับใช้สายตาที่เกลียดชังจ้องเขา

เขาไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง

ประตูลิฟท์ค่อยๆปิดเขาหันกลับไปถามเยี่ยฮุย：“ฉันไม่ได้ดูผิดใช่ใหม?เมื่อครู่เธอจ้องฉัน”

“เเค่กเเค่ก……”เยี่ยฮุยไอสองทีพูดอย่างระมัดระวังว่า “ดูเหมือนว่า,จะใช่!”

เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้วในดวงตาโกรธวาบ “ที่เเท้เมื่อกี้ที่จามคือเธอนี่เองที่ด่าฉัน!”