สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 99

“เฮ้!” เยี่ยเจิ้นถิงผลักมือเธอออกพูดเย็นชา“อย่าจับมั่วซั่ว!”

“ทำไมล่ะ” ในใจเฟิงเชียนเสวียยิ่งสงสัย“ทำไมไม่ให้ฉันดู”

“ไร้สาระ!” เยี่ยเจิ้นถิงพูดเย็นชา “ให้เธอเห็นหน้าตาของฉันไม่ถูกเธอขู่กรรโชกไปตลอดชีวิตเหรอจะมีวันจบสิ้นใหม?”

เนื่องจากเธอจำรอยสักที่เอวเขาได้เเละบังคับเขาเซ็นสัญญาชำระหนี้ ตอนนี้เขาจึงต้องเเบ่งรายได้ต่อวันครึ่งหนึ่งให้เธอ

เวลาผ่านไปครึ่งทางของกำหนดเส้นตายอย่างยากลำบาก อดทนอีกนิดเขาก็ปลดหนี้ได้หมดเเล้ว

ถึงอย่างไรเธอก็ไม่รู้จักหน้าค่าตาเขาวันหลังเกิดพบกันโดยบังเอิญก็คงจำไม่ได้

เเต่ว่าถ้าหากให้เธอเห็นหน้าตาเขาก็เป็นไปได้ว่าจะไม่จบไม่สิ้น

พูดอย่างนี้มาก็ดูมีเหตุมีผล……

หรือว่าเธอคิดมากไป?

“ถ้าไม่ใช่เพราะสี่ปีก่อนไปนอนกับเธอจนทำให้คุณต้องทำเเท้ง ฉันก็ไม่ยุ่งกับเธอหรอก”

เยี่ยเจิ้นถิงพูดเสริมอีกประโยคคำนี้เป็นคำเสน่หาสุดซึ้ง

คืนนั้นเขาโดยวางยาสะลึมสะลือนอนกับเธอเเละดุร้ายกับเธอเยี่ยงสัตว์ร้าย ไม่มีความสงสารเเม้เเต่น้อย……

เขายังจำความน่าสงสารที่เธอร้องไห้เเละขอความเมตตาภายใต้ร่างเขาได้ ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้เลือดในกายก็พุ่งพล่านรู้สึกละอายใจ……

“นับว่านายยังมีมโนธรรม”

ความสงสัยในใจของเฟิงเชียนเซวี่ยลดลงไป ย้อนกลับไปคิดเยี่ยเจิ้นถิงคนที่ยืนอยู่เหนือคนอื่นจะมาเเกล้งทำเป็นหนุ่มบาร์โฮสต์ในบาร์ได้ยังไง จะมาสวมบทบาทเล่นกับเธอ?

พูดก็พูดอีกเขาเพิ่งไล่เธอลงจากรถ ชั่วครู่เดียวจะไปเปลี่ยนรถอีกคันเปลี่ยนเสื้อผ้ามารับเธอได้ยังไง

เเม้เวลาจะเอื้ออำนวยอารมณ์ของเขาคงไม่เอื้อ!

“วันหลังเรื่องเเบบนี้ไม่ต้องมาเรียกฉัน” เยี่ยเจิ้นถิงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ฉันไม่ใช่บอดี้การ์ดของเธอ ที่เรียกเมื่อไรก็ต้องมาเมื่อนั้น?”

“ฉันก็ไม่อยากรบกวนนาย เเต่ว่านอกจากนาย ฉันก็ไม่รู้จะขอร้องใคร” เฟิงเชียนเซวี่ยหมดหนทาง

“เเฟนเธอล่ะ?” เยี่ยเจิ้นถิงถามเสียงเย็นชา

“ฉันมีเเฟนที่ไหน”

“ไม่ต้องเเล้ว!” เยี่ยเจิ้นถิงขัดจังหวะ “คนที่จีบเธอคือใคร”

“เรื่องนี้นายไม่ต้องรู้หรอก” เฟิงเชียนเซวี่ยพูดอย่างเป็นกันเอง “นายเเค่เเกล้งทำประเดี๋ยวเดียวเอง ไม่ใช่เรื่องจริงซะหน่อย”

“จะได้ยังไงล่ะ?” เยี่ยเจิ้นถิงไปตามน้ำ “เกิดฝ่ายตรงข้ามเป็นพวกโหดเหี้ยม วันหลังมาเเก้เเค้นฉันจะทำยังไง?”

“เจ้านายฉันเอง” เฟิงเชียนเสวียพูดตรงไปตรงมา

“ไม่น่าใช่ เจ้านายเธอชอบเธอ?” เยี่ยเจิ้นถิงเหลือบมองดูเธออย่างดูถูก “รูปร่างอย่างกะเด็กเเคระเเกรนเขาเป็นคนตาบอดเหรอ”

“……………..”

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกว่าตัวเองคิดมากเกินไป เยี่ยเจิ้นถิงคงไม่ว่าตัวเองเเบบนี้

“มีอีกนะเจ้านายเธอเป็นคนดีเลิศ เขาชอบเธอ เธอน่าจะปลื้มปิติถึงจะถูกทำไมไปปฎิเสธล่ะ” เยี่ยเจิ้นถิงจงใจถามเธอ

“คนที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ ฉันไม่มีปัญญาไปยั่วยวนเขาหรอก……”เฟิงเชียนเสวี่ยถอนหายใจ “ตอนนี้เขาเห็นฉันเป็นของใหม่พอเขาเล่นจนเบื่อก็เตะฉันออกไป ถึงเวลานั้นฉันจะไปร้องไห้ที่ไหน?”

“นอกจากนี้ อารมณ์เขาไม่เเน่นอนเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายน่าจะเป็นคนโรคจิต ใครจะไปรู้ว่ามีงานอดิเรกอะไรเเปลกใหม ฉันว่าอยู่ห่างๆเขาหน่อยเถอะ ชีวิตฉันมีความสำคัญ!”