สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 99

“เฮ้!” เยี่ยเจิ้นถิงผลักมือเธอออกพูดเย็นชา“อย่าจับมั่วซั่ว!”

“ทำไมล่ะ” ในใจเฟิงเชียนเสวียยิ่งสงสัย“ทำไมไม่ให้ฉันดู”

“ไร้สาระ!” เยี่ยเจิ้นถิงพูดเย็นชา “ให้เธอเห็นหน้าตาของฉันไม่ถูกเธอขู่กรรโชกไปตลอดชีวิตเหรอจะมีวันจบสิ้นใหม?”

เนื่องจากเธอจำรอยสักที่เอวเขาได้เเละบังคับเขาเซ็นสัญญาชำระหนี้ ตอนนี้เขาจึงต้องเเบ่งรายได้ต่อวันครึ่งหนึ่งให้เธอ

เวลาผ่านไปครึ่งทางของกำหนดเส้นตายอย่างยากลำบาก อดทนอีกนิดเขาก็ปลดหนี้ได้หมดเเล้ว

ถึงอย่างไรเธอก็ไม่รู้จักหน้าค่าตาเขาวันหลังเกิดพบกันโดยบังเอิญก็คงจำไม่ได้

เเต่ว่าถ้าหากให้เธอเห็นหน้าตาเขาก็เป็นไปได้ว่าจะไม่จบไม่สิ้น

พูดอย่างนี้มาก็ดูมีเหตุมีผล……

หรือว่าเธอคิดมากไป?

“ถ้าไม่ใช่เพราะสี่ปีก่อนไปนอนกับเธอจนทำให้คุณต้องทำเเท้ง ฉันก็ไม่ยุ่งกับเธอหรอก”

เยี่ยเจิ้นถิงพูดเสริมอีกประโยคคำนี้เป็นคำเสน่หาสุดซึ้ง

คืนนั้นเขาโดยวางยาสะลึมสะลือนอนกับเธอเเละดุร้ายกับเธอเยี่ยงสัตว์ร้าย ไม่มีความสงสารเเม้เเต่น้อย……

เขายังจำความน่าสงสารที่เธอร้องไห้เเละขอความเมตตาภายใต้ร่างเขาได้ ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้เลือดในกายก็พุ่งพล่านรู้สึกละอายใจ……

“นับว่านายยังมีมโนธรรม”

ความสงสัยในใจของเฟิงเชียนเซวี่ยลดลงไป ย้อนกลับไปคิดเยี่ยเจิ้นถิงคนที่ยืนอยู่เหนือคนอื่นจะมาเเกล้งทำเป็นหนุ่มบาร์โฮสต์ในบาร์ได้ยังไง จะมาสวมบทบาทเล่นกับเธอ?

พูดก็พูดอีกเขาเพิ่งไล่เธอลงจากรถ ชั่วครู่เดียวจะไปเปลี่ยนรถอีกคันเปลี่ยนเสื้อผ้ามารับเธอได้ยังไง

เเม้เวลาจะเอื้ออำนวยอารมณ์ของเขาคงไม่เอื้อ!

“วันหลังเรื่องเเบบนี้ไม่ต้องมาเรียกฉัน” เยี่ยเจิ้นถิงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ฉันไม่ใช่บอดี้การ์ดของเธอ ที่เรียกเมื่อไรก็ต้องมาเมื่อนั้น?”

“ฉันก็ไม่อยากรบกวนนาย เเต่ว่านอกจากนาย ฉันก็ไม่รู้จะขอร้องใคร” เฟิงเชียนเซวี่ยหมดหนทาง

“เเฟนเธอล่ะ?” เยี่ยเจิ้นถิงถามเสียงเย็นชา

“ฉันมีเเฟนที่ไหน”