สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 98

ทันใดนั้นเอง เเสงไฟพราวสองดวงพุ่งตรงมา เด็กหนุ่มตาพร่าเสียจนลืมตาไม่ขึ้น

เฟิงเชียนเสวี่ยหลับตาลงไม่รู้ตัว หูได้ยินเสียงรถยนต์เบรกอย่างกะทันหัน ทั้งยังได้ยินเสียงวัยรุ่นพวกนั้นพูดด้วยความโกรธ“ไอ้เชี่ย ทำกูตกใจหมด ใครหาเรื่องอยากตายวะ!”

ทันทีหลังจากนั้น เสียงหมัดโจมตีพร้อมเสียงเด็กหนุ่มร้องโหยหวนดังขึ้น…

มีลมผ่านปะทะหู เเล้วยังมีเเรงสั่นสะเทือนของคนล้มลง

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพียงชั่วพริบตาเดียว…เฟิงเชียนเสวี่ยตื่นตระหนก ตอนเธอลืมตาขึ้นเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดตรงหน้าก็อดที่จะตกตะลึงไม่ได้!

วัยรุ่นสี่คนนั้นล้มอยู่กับพื้น กลิ้งไปกลิ้งมาร้องอย่างน่าเวทนา โดยเฉพาะเด็กหนุ่มที่ลวนลามเฟิงเชียนเสวี่ยอยู่ข้าง ๆ มือทั้งสองหักหมด ตอนนี้กลิ้งไปกลิ้งมาพลางส่งเสียงร้องโหยหวน

ตรงหน้าเธอบุรุษชุดดำสวมหน้ากากยืนอย่างภาคภูมิใต้แสงไฟ ดุจหมาป่าผู้โดดเดี่ยวที่กำลังมองผู้อ่อนแอใต้เท้า พูดเสียงเยือกเย็นสองคำ “สวะ!”

เฟิงเชียนเสวี่ยจ้องที่เขาอย่างงุนงง สมองฉายภาพเงาของเยี่ยเจิ้นถิงขึ้นมาแวบหนึ่ง

เเม้ว่าทั้งคู่จะไม่เหมือนกันทั้งการแต่งกายและสถานะ เเต่ในตอนนี้ จิตวิญญาณที่เย่อหยิ่ง เเววตาที่เยือกเย็น รวมทั้งเสียงล้วนคล้ายกันมาก

“ตะลึงอะไร?”

เยี่ยเจิ้นถิงเคาะหน้าผากเธอหนึ่งที อุ้มเธอขึ้นมาเเล้วยัดเข้าไปในรถ จากนั้นก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว

ในสมองของเฟิงเชียนเสวี่ยยังคิดวนเวียนอยู่กับฉากๆ นั้น คล้ายกันเกินไป คล้ายกันเกินไป……

“เธอโง่หรือไง” เยี่ยเจิ้นถิงคำรามอย่างโกรธเคือง “ โดนคนลวนลามยังจะนิ่งเฉยอยู่อีก?”

“งั้นจะให้ทำยังไง ก็ฉันสู้พวกเขาไม่ได้” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดอย่างไม่พอใจ“เเถมฉันยังได้รับบาดเจ็บอีก…”

“ไม่ได้เรื่องจริงๆ!” เยี่ยเจิ้นถิงดุ

“เเหมฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดอย่างเป็นกันเอง “เเต่ว่าคุณลงมือโหดเกินไปไหม?”

“ทำไม” เยี่ยเจิ้นถิงสีหน้าเคร่งขรึม “เธอยังห่วงใยพวกมันอยู่หรือไง ดูเหมือนฉันคงมาขัดความสุขของเธอสินะ”

“พูดอะไรเนี่ย…”

“จะให้ฉันส่งเธอกลับไปร่วมวงครึกครื้นกับไอ้นักเลงพวกนั้นเอาไหม?”

น้ำเสียงเยี่ยเจิ้นถิงเหมือนกำลังรอระเบิด

“นายเป็นอะไรไปเนี่ย?” เฟิงเชียนเสวี่ยตบหลังเขาอย่างเเรงหนึ่งที “กล้ามาพูดเเบบนี้กับฉัน!อยากตายหรือไง?”

“เธอ…”

“ ทำความเข้าใจใหม่ ฉันเป็นเจ้านาย นายเป็นเเค่โฮสต์หนุ่มคนหนึ่ง!”

เยี่ยเจิ้นถิงกำลังจะโต้ตอบ พอเฟิงเชียนเสวี่ยตะโกนประโยคนี้อย่างเย่อหยิ่ง ชั่วขณะนั้นจึงจำสถานะของตัวเองขึ้นมาได้

ตอนนี้เขาไม่ใช่คุณชายเยี่ย เเต่เป็นคุณชายโฮสต์!

“เด็กดื้อ!” เฟิงเชียนเสวี่ยมองเขาเเล้วดุใส่ “ สงสัยปกติฉันจะดีกับนายเกินไปนายเลยนิสัยเสีย กล้ามาเสียดสีฉันเหรอ?”

“พอเถอะ เดี๋ยวจะไม่จบ……”

เยี่ยเจิ้นถิงกัดฟันพูดประโยคนี้ออกมามือกำพวงมาลัยเเน่น

ผู้หญิงเลวเพิ่งปฏิเสธเขาไป ตอนนี้ยังมาตีเขาอีก ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวตัวตนโดนเปิดเผย ตอนนี้คงจัดการเธอไปเเล้ว

“หึ!”เฟิงเชียนเสวี่ยจ้องเขา หยิบโทรศัพท์ออกมาชาร์จเเบตเตอรี่ในรถ

ในสมองยังคงคิดคำนวณ เขาคงไม่ใช่เยี่ยเจิ้นถิงนั่นหรอกน่ะ

ผู้ยิ่งใหญ่น่าเคารพนับถืออย่างเยี่ยเจิ้นถิงโดนเธอตบไปหนึ่งทีไม่โดดขึ้นมาบีบคอเธอตายเหรอ

เมื่อครู่ฉันทั้งด่าทั้งตี นอกจากทำสีหน้าที่ไม่ดีใส่เเล้ว ผายลมยังไม่กล้าผายเลย

เเต่ว่าเมื่อกี้ตอนที่เล่นบทคุณชายโฮสต์ช่วยโฉมงาม ลักษณะท่าทางคล้ายกันจริงๆเเละตอนนี้ยิ่งฟังเสียงยิ่งรู้สึกคล้ายมาก……

แถมเขาสองคนชอบไล่คนลงจากรถเเละชอบเตะก้นคนจากด้านหลังเหมือนกันด้วย

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ใจของเฟิงเชียนเสวี่ยกระวนกระวาย ซักไซ้ถามต่อไปว่า “ทำไมนายชอบใส่หน้ากากตลอดเวลา ตอนนี้ก็ไม่ใช่อยู่ที่บาร์เเล้วก็ไม่มีผู้หญิงรวยๆรอเลือกนาย ยังใส่หน้ากากเเสร้งทำตัวลึกลับไม่เหนื่อยหรือไง!”

พูดเสร็จเธอก็ยื่นมือออกไปจะถอดหน้ากากเขาออก…