สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 97

เฟิงเชียนเสวี่ยก้มลงมองหาสร้อยคอทับทิมสีเเดงเส้นนั้นบนถนน…

ตอนนี้ดึกมากเเล้ว บนถนนเเม้จะมีไฟ เเต่เเสงก็ยังสลัว

ดีที่เเสงทับทิมเปล่งประกาย สี่สิบนาทีหลังจากนั้นในที่สุดเฟิงเชียนเสวี่ยก็หาสร้อยคอทับทิมสีเเดงเจอในพงหญ้า

เธอดีใจออกนอกหน้า รีบหยิบสร้อยคอขึ้นมาปัดฝุ่นแล้วใส่ลงในกระเป๋า

จากนั้นหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมาเรียกรถ กลับพบว่าเเบตเตอรี่เหลือเเค่ห้าเปอร์เซ็นต์เเละแค่เลื่อนนิ้วหน้าจอก็ค้างแล้ว

ถ้าเรียกรถในเวลานี้ คนขับรถก็อาจติดต่อเธอไม่ได้

นอกจากนี้เฟิงเชียนเสวี่ยยังไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน โลเคชั่นก็ไม่รู้จะเเม่นยำใหม

เฟิงเชียนเสวี่ยกดดูรายการโทรเพื่อหาคนมาช่วย

เเต่ว่าในรายการโทรนอกจากเเม่จูเเล้วก็มีเเต่เบอร์โทรศัพท์ของ“โฮสต์หนุ่มลูกหนี้”เท่านั้น

เฟิงเชียนเสวี่ยจึงจำเป็นต้องโทรหาเขา

“ตู๊ดตู๊ด____”

ในรถโรลส์-รอยซ์……

เยี่ยเจิ้นถิงกำลังดื่มอย่างหดหู่ เมื่อโทรศัพท์สั่นเขาก็ขมวดคิ้วเหลือบมอง บนจอปรากฎขึ้นว่า“ผู้หญิงโง่”

นี่คือบันทึกชื่อที่เยี่ยเจิ้นถิงตั้งให้เฟิงเชียนเสวี่ย

เยี่ยเจิ้นถิงจ้องมองอย่างเย็นชาที่หน้าจอโทรศัพท์ที่กระพริบ ความโกรธเคืองยังคุกกรุ่นอยู่ในใจ

ยัยบ้านั่น เพิ่งไล่เธอลงจากรถ เธอก็โทรศัพท์ให้เขาอีกคน

เธอคิดจะทำอะไร?

โทรศัพท์ยังคงสั่น เยี่ยเจิ้นถิงตัดสายทิ้ง

ตอนนี้เขาโกรธมากและไม่อยากเจอเธอเเม้เเต่นิดเดียว!

ไม่ช้า “ผู้หญิงโง่”ก็ส่งโลเคชั่นเเละส่งข้อความเสียงมา “นายโฮสต์ ฉันโดนทิ้งกลางทาง มือถือใกล้จะเเบตหมด รีบมาช่วยฉันที!”

ที่เเท้มาขอความช่วยเหลือนี่เอง

โง่สมชื่อไม่มีผิด!

เยี่ยเจิ้นถิงคิดถึงยัยผู้หญิงนั่นเเล้วกัดฟันข่มเขี้ยวกะว่าจะไม่สนใจ……