สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 97

เฟิงเชียนเสวี่ยก้มลงมองหาสร้อยคอทับทิมสีเเดงเส้นนั้นบนถนน…

ตอนนี้ดึกมากเเล้ว บนถนนเเม้จะมีไฟ เเต่เเสงก็ยังสลัว

ดีที่เเสงทับทิมเปล่งประกาย สี่สิบนาทีหลังจากนั้นในที่สุดเฟิงเชียนเสวี่ยก็หาสร้อยคอทับทิมสีเเดงเจอในพงหญ้า

เธอดีใจออกนอกหน้า รีบหยิบสร้อยคอขึ้นมาปัดฝุ่นแล้วใส่ลงในกระเป๋า

จากนั้นหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมาเรียกรถ กลับพบว่าเเบตเตอรี่เหลือเเค่ห้าเปอร์เซ็นต์เเละแค่เลื่อนนิ้วหน้าจอก็ค้างแล้ว

ถ้าเรียกรถในเวลานี้ คนขับรถก็อาจติดต่อเธอไม่ได้

นอกจากนี้เฟิงเชียนเสวี่ยยังไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน โลเคชั่นก็ไม่รู้จะเเม่นยำใหม

เฟิงเชียนเสวี่ยกดดูรายการโทรเพื่อหาคนมาช่วย

เเต่ว่าในรายการโทรนอกจากเเม่จูเเล้วก็มีเเต่เบอร์โทรศัพท์ของ“โฮสต์หนุ่มลูกหนี้”เท่านั้น

เฟิงเชียนเสวี่ยจึงจำเป็นต้องโทรหาเขา

“ตู๊ดตู๊ด____”

ในรถโรลส์-รอยซ์……

เยี่ยเจิ้นถิงกำลังดื่มอย่างหดหู่ เมื่อโทรศัพท์สั่นเขาก็ขมวดคิ้วเหลือบมอง บนจอปรากฎขึ้นว่า“ผู้หญิงโง่”

นี่คือบันทึกชื่อที่เยี่ยเจิ้นถิงตั้งให้เฟิงเชียนเสวี่ย

เยี่ยเจิ้นถิงจ้องมองอย่างเย็นชาที่หน้าจอโทรศัพท์ที่กระพริบ ความโกรธเคืองยังคุกกรุ่นอยู่ในใจ

ยัยบ้านั่น เพิ่งไล่เธอลงจากรถ เธอก็โทรศัพท์ให้เขาอีกคน

เธอคิดจะทำอะไร?

โทรศัพท์ยังคงสั่น เยี่ยเจิ้นถิงตัดสายทิ้ง

ตอนนี้เขาโกรธมากและไม่อยากเจอเธอเเม้เเต่นิดเดียว!

ไม่ช้า “ผู้หญิงโง่”ก็ส่งโลเคชั่นเเละส่งข้อความเสียงมา “นายโฮสต์ ฉันโดนทิ้งกลางทาง มือถือใกล้จะเเบตหมด รีบมาช่วยฉันที!”

ที่เเท้มาขอความช่วยเหลือนี่เอง

โง่สมชื่อไม่มีผิด!

เยี่ยเจิ้นถิงคิดถึงยัยผู้หญิงนั่นเเล้วกัดฟันข่มเขี้ยวกะว่าจะไม่สนใจ……

เเต่เมื่อย้อนคิด เธอไม่รักดีเเบบนี้เขาจะปล่อยเธอไปง่ายๆ ได้ยังไง

น่าจะให้บทเรียนดีๆกับเธอถึงจะถูก…

คิดถึงเรื่องนี้เยี่ยเจิ้นถิงก็บอกให้หยุดรถ เปลี่ยนเสื้อผ้าใส่หน้ากากขับรถอีกคันไปรับเฟิงเชียนเสวี่ย…

เหลยอวี่ยืนดูรถออสตันมาร์ตินที่ขับออกไปไกลๆ พลางถามเยี่ยฮุยอย่างสงสัย “คุณชายเยี่ยคิดจะทำอะไร”

“สวมบทบาท” เยี่ยฮุยกล่าวอย่างลึกลับ “กลางวันเป็นคุณชายเยี่ย กลางคืนเป็นคุณชายโฮสต์!”

“เอ๋?” เหลายอวี่เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

“ฉันไม่ได้พูดอะไรนะ ไม่ได้พูดอะไร…”

เยี่ยฮุยรีบตบปากตัวเอง กล้าเยาะเย้ยคุณชายเยี่ย เขาต้องตายเเน่!

…

คุณชายเยี่ยขับรถไปพลางเอามือไปเปลี่ยนที่รายชื่อจาก “ผู้หญิงโง่”เป็น“ผู้หญิงเลว”ไปพลาง!

เเละยังตั้งใจขับรถช้าๆ ยั่วหล่อนสักหน่อย

ในเวลาเดียวกันเฟิงเชียนเสวี่ยนั่งเท้าคางรออยู่ข้างถนน มองดูทิศทางที่รถจะมาอย่างใจจดใจจ่อ…

ทันใดนั้นปอร์เช่สีเขียวคันหนึ่งหยุดตรงหน้าเธอ

วัยรุ่นสี่คนเเต่งตัวทันสมัยลงมาจากรถด้วยใบหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องแล้วเดินเข้ามา

“ว้าว นี่มันนางฟ้าตกลงมาจากสวรรค์ใช่ไหม สวยจริงๆ!”

“น้องสาวคนสวยหลงทางใช่ไหม หรือกำลังรอคนจ๊ะ?”

“ไปเที่ยวบาร์กับพี่เถอะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยมองดูเด็กเหลือขอกลุ่มนี้อย่างเย็นชาพลางกรอกตามองบน “เเฟนฉันกำลังมารับฉันเเล้วเขาอารมณ์ไม่ค่อยดี พวกเธอรีบไปเถอะ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า…” เด็กหนุ่มพวกนั้นหัวเราะขึ้นมา

“ดูเเล้วน้องสาวน่าจะทะเลาะกับเเฟน อย่าไปสนใจคนที่ทำให้น้องโกรธเลย มาเป็นเเฟนพี่เดี๋ยวพี่จะซื้อกระเป๋าให้!”

เด็กหนุ่มแต่งตัวฮิปฮอปทรงผมสไตล์เกาหลีเบียดมานั่งข้างๆ เฟิงเชียนเสวี่ย

“หลีกไป!” เฟิงเชียนเสวี่ยผลักมือเขา เเต่บังเอิญไปโดนเเผลเข้า เธอสูดปากด้วยความเจ็บปวด

“โย่ว เป็นอะไรไป บาดเจ็บเหรอ ไอ้แฟนเลวมันทำร้ายใช่ใม๊ ช่างไม่รู้จักทะนุถนอม” เด็กหนุ่มหน้าไม่อายเบียดเข้ามา “มามา เดี๋ยวพี่ปลอบให้เอง!”