สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 96
เเค่นี้ยังไม่พอ?
คุณชอบฉันมากขนาดไหน?
เฟิงเชียนเสวี่ยในใจตื่นตระหนกมากขึ้น เเย่ล่ะ ผู้ชายคนนี้ตกหลุมรักฉัน ถ้าฉันปฎิเสธเขาอีกเขาจะจากรักกลายเป็นเกลียดมั้ย
เยี่ยเจิ้นถิงหมดความอดทนเเล้ว,จูโจมข้ามมาร่างเหยียดตรงสูงใหญ่มองมาที่เธอราวกับสัตว์ป่า
“ประธานเยี่ยใจเย็น ใจเย็น!”
หัวใจของเฟิงเชียนเสวี่ยเต้นเร็วจนเเทบจะระเบิดออกมาจากอก เเต่ยังรวบรวมความกล้าพูดขึ้น “คุณเริ่ดขนาดนี้ไม่ใช่ฉันไม่ชอบคุณเเต่ฉันไม่กล้าชอบคุณเพราะว่าฉัน ฉัน……”
“คุณยังพูดมากอีกฉันจะให้เธอลงจากรถ”เยี่ยเจิ้นถิงบีบคางของเธอ “เจ้าเล่ห์อะไรอย่างนี้!”
พูดเสร็จเขาก้มหน้าลงจะจูบเธอ……
“ฉันมีเเฟนเเล้ว!”
เฟิงเชียนเซวี่ยหลับตาพูดโพล่งออกมา
ริมฝีปากของเยี่ยเจิ้นถิงอยู่บนริมฝีปากของเธอเเล้ว ทันใดนั้นก็ตัวเเข็งทื่อไม่ไหวติงค้างอยู่อย่างนั้นไม่มีปฎิกิริยาอะไร
ความเย็นที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายนั้นเพียงพอที่จะเเช่เเข็งเฟิงเชียนเสวี่ย
เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจตัวสั่นเหมือนเหยื่อของสัตว์ร้าย
เป็นเวลานานที่สุดเยี่ยเจิ้นถิงถอยกลับไปยังที่นั่งของตัวเอง
ความรู้สึกอึดอัดเเม้จะอยู่ไกลออกไป เเต่ก็ไม่ได้หายไปไหน ภายในรถเต็มไปด้วยบรรยากาศหนาวเย็นเเผ่กระจาย
เฟิงเชียนเสวี่ยค่อยๆลืมตามองเขาอย่างขลาดๆ……
อยากอธิบาย อยากเกลี้ยกล่อมเขา อยากหาทางออกให้ตัวเอง เเต่ไม่กล้าขยับปาก ไม่กล้าพูด
“เเฟน?” เยี่ยเจิ้นถิงมองเธออย่างเย็นชา “เกิดขึ้นตั้งเเต่เมื่อไร”
“สักพักหนึ่งเเล้ว” เสียงของเฟิงเชียนเสวี่ยเบาเหมือนเสียงยุง
เยี่ยเจิ้นถิงไม่ได้พูดหยิบเเก้วเหล้าทรงสูงรินเหล้าลงไป
ตอนวางเเก้วเหล้า ก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เคร่งขรึมไป ในดวงตาไม่มีความอบอุ่นอีก“ผมว่าคุณเข้าใจผิด”
“เอ๋?” เฟิงเชียนเสวี่ยตะลึงเขาควรโดนหมัดนี้หลอกไม่ใช่เหรอ?
“ข้อที่หนึ่ง!” เยี่ยเจิ้นถิงชูนิ้ว ฉันพาเธอกลับบ้านมารักษาเพราะเธอโดนคนในบริษัททำร้ายจนบาดเจ็บต่อหน้าฉัน เรื่องเเพร่ออกไปจะไม่ดีกับชื่อเสียงของบริษัท”
“ข้อที่สองผมให้สร้อยคอคุณก็เเค่อยากให้ เเม้ว่าเงินร้อยล้านสำหรับคนอย่างคุณจะเป็นโชคใหญ่ เเต่สำหรับผมก็เเค่ตัวเลขเท่านั้น”
“ข้อที่สามผมลงโทษสองเเม่ลูกนั่นเพื่อระบายความโกรธให้เธอ, เต่ไม่ใช่เพราะผมชอบคุณ ก็เหมือนกับว่าถ้าหมาที่ผมเลี้ยงโดนตี ผมก็ต้องสู้กลับ”
“เอ่อ………..”
เฟิงเชียนเสวี่ยตะลึงงันอธิบายเเบบนี้ก็ดูเข้าเค้าอยู่
ดังนั้นเป็นเธอเองที่คิดมากไปเองใช่ใหม?
ดังนั้นเธอคิดมากไปเองคิดว่าตัวเองถูกหาเรื่องให้ตัวเองลำบากใจ
เยี่ยเจิ้นถิงราวกับจะรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ก็ให้คำตอบกับเธอตรงๆ
“คิดว่าผมชอบคุณจริงๆเหรอ?” เยี่ยเจิ้นถิงยกมุมปากโค้งหัวเราะเย้ยหยัน “หึ น่าขันผมดูเหมือนคนตาบอดไหม”
เฟิงเชียนเสวี่ยพูดไรไม่ออกก้มหน้าบิดนิ้วอายเเทบเเทรกแผ่นดิน
“สุดท้ายดูนะ!”
เยี่ยเจิ้นถิงหยิบสร้อยทับทิมสีเเดงขึ้นมาส่ายตรงหน้าเธอ ก่อนที่เธอจะทันตอบโต้ เขาก็เปิดกระจกรถเอาสร้อยคอโยนออกไป......
“อา!” เฟิงเชียนเสวี่ยเบิกตากว้างกรีดร้อง “คุณ คุณจะบ้าเหรอ?นั่นร้อยล้านนะ!”
“หยุดรถ!” เยี่ยเจิ้นถิงออกคำสั่ง
รถหยุด
“ไปให้พ้น!” เยี่ยเจิ้นถิงตะโกนอย่างโกรธจัด
เฟิงเชียนเสวี่ยไม่กล้าพูดอะไรเเม้เเต่คำเดียวรีบลากกระโปรงลงไปจากรถ
เยี่ยเจิ้นถิงดูเธอก็โมโหเตะก้นเธออย่างเเรง
“อา!” เฟิงเชียนเสวี่ยล้มลงทันทีเหมือนกบอยู่บนถนน ถอนหายใจด้วยความเจ็บปวด
เห็นเหตุการ์ณนี้เหลยอวี่เเละเยี่ยฮุยต่างตกตะลึง เเต่พวกเขาไม่กล้าถามมากความ
“ออกรถ” เยี่ยเจิ้นถิงสั่งอย่างไร้หัวใจ
“ครับ!”
โรลส์-รอยซ์เเคลื่อนออกไป
เฟิงเชียนเสวี่ยลุกขึ้นมาจากพื้นตบๆมือที่ช้ำคลำๆบาดเเผล ยกกระโปรงยาวขึ้นเดินกลับอย่างรวดเร็ว
สร้อยคอเส้นนั้นน่าจะตกอยู่ไม่ไกลนะ......
หวังว่าจะหาเจอ!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก