สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 95

โรลส์-รอยซ์เคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ……

เฟิงเชียนเสวี่ยนั่งบนเก้าอี้ชื่นชมสร้อยทับทิมสีเเดงอย่างละเอียด ยกเว้นสีของอัญมณีที่ไม่เหมือน นอกนั้นเหมือนกับสร้อยที่เธอขายไปอย่างกับแกะ

“ยังดูไม่พอ?” เยี่ยเจิ้นถิงเเกว่งเเก้วเหล้าทรงสูงมองดูเธอลึกซึ้ง

ภายใต้เเสงสลัวผิวที่เหมือนไข่มุกของเฟิงเชียนเสวี่ยเปล่งประกายเย้ายวน ใบหน้างดงามไร้ที่ติของเธอทำให้คนหลงใหล ริมฝีปากสีเเดงเผยอเหมือนกลีบของดอกไม้ ทำให้คนอยากลิ้มลอง……

เท้าที่ยื่นออกมาของเยี่ยเจิ้นถิงสะกิดไปที่กระโปรงของเธอ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองเขาก็ออกคำสั่งอย่างคลุมเครือ: “มานี่!”

“เอ่อ……”

เฟิงเชียนเสวี่ยมองไปเห็นเขาหงุดหงิดจึงหลุดออกจากความคิดที่คิดถึงงานประมูล?กระพริบตาเเล้วจัดระเบียบความคิดสักหน่อย รวบรวมความกล้าพูดขึ้น“ประธานเยี่ย นั่นมัน……”

เมื่อคำพูดมาถึงริมฝีปากของเธอ เธอรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อยคิดถึงวิธีการตอนที่เยี่ยเจิ้นถิงลงมือ หัวใจดวงน้อยของเธอก็ตื่นตระหนก

ผู้ชายที่เพียบพร้อมอย่างเขาน่าจะยังไม่เคยโดนผู้หญิงปฎิเสธมาก่อนนะ?

ถ้าเธอปฎิเสธเขาจะโกรธมากจนรัดคอเธอตายไปเลยใหม?

คิดถึงเรื่องนี้เฟิงเชียนเซวี่ยก็อดสั่นสะท้านไม่ได้……

“หืม?” เยี่ยเจิ้นถิงสะกิดเธออีก

“อันนี้......”เฟิงเชียนเสวี่ยดันสร้อยทับทิมสีเเดงไปตรงหน้าเขา “คืนให้คุณ!”

ดวงตาของเยี่ยเจิ้นถิงหรี่ลงอย่างอันตราย การหยอกล้อที่คลุมเครือเมื่อสักครู่ค่อยๆหายไปเเทนที่ด้วยความหนาวยะเยือก:：“หมายความว่าอะไร”

“ประธานเยี่ยฉันเป็นเเค่พนักงานรักษาความปลอดภัยเล็กๆในบริษัทของคุณ” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดอย่างระมัดระวัง “ของขวัญล้ำค่าขนาดนี้ฉันรับไว้ไม่ได้”

“เมื่อกี้ตอนกระโจนอยู่ในอ้อมกอดของฉันทำไมไม่พูดเเบบนี้?”

เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้วหน้าตาไม่พอใจ

“เมื่อกี้อยู่ในงานถ้าฉันไม่รับไว้ก็เท่ากับหักหน้าคุณซิ?” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดด้วยรอยยิ้มเฮฮา “ประธานเยี่ยคุณฐานะสูงส่งฉันไม่คู่ควรกับคุณหรอก!”

ไม่ได้ พูดออกมาจะมีปัญหา?

ถ้าเกิดเขาโกรธขึ้นมาทำร้ายเด็กๆสามคนจะทำยังไง?

คนอย่างเขาเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายคาดเดาอารมณ์ไม่ได้เรื่องอะไรก็ทำได้หมดทุกอย่าง

เเต่ว่าถ้าไม่พูดอย่างนี้จะพูดอะไรได้อีก

“หือ?” เยี่ยเจิ้นถิงหมดความอดทนเเล้ว

“ ยังมี……ฉัน ฉัน ฉันเคยซื้อโฮสต์หนุ่มนะ”เฟิงเชียนเสวี่ยโพล่งออกมา หลังจากพูดเสร็จก็นึกขอบคุณตัวเองที่หัวไว “ข้อนี้……คุณก็รับได้เหรอ?”

เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้วต่ำในดวงตามีไฟลุกโชน: “เคยซื้อกี่คน?”

“หนึ่งคน” เฟิงเชียนเสวี่ยยกนิ้วขึ้นพูดอย่างขี้ขลาด “เเค่ครั้งเดียวเเถมยังเป็นข่าวพาดหัวเดาว่าคนรู้กันทั่ว……”

“เป็นเรื่องที่เป็นอดีตไปเเล้ววันหลังอย่าซื้ออีกก็พอเเล้ว”เยี่ยเจิ้นถิงใช้ความอดทนครั้งสุดท้าย “ยังมีปัญหาอื่นอีกมั้ย”