สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 102

เฟิงเชียนเสวี่ยเรียนรู้งานตำแหน่งใหม่ทั้งวันจนถึงสี่โมงเย็น ถึงได้พักหายใจ เหวินลี่พาเธอไปยังห้องประชุมเพื่อส่งเอกสาร ระหว่างทางนั้นก็กำชับอย่างเข้มงวด

“วางเอกสารเสร็จก็เดินออก อย่าได้ไปรบกวนการประชุมของคณะกรรมการ”

“ทำอะไรต้องเบาไม้เบามือ อย่าได้ส่งเสียงรบกวนเป็นอันขาด”

“หลายวันนี้ท่านประธานอารมณ์ไม่ดี อย่าได้ไปยั่วโมโหเขา ไม่เช่นนั้นคนทั้งบริษัทได้ซวยกันไปหมด! ”

“อือๆ” เฟิงเชียนเสวี่ยใช้มือข้างหนึ่งกอดกล่องเอกสารเดินอยู่ข้างหลัง

เหวินลี่เคาะประตู พอได้รับการอนุญาตแล้ว จึงพาเฟิงเชียนเสวี่ยเข้ามาในห้องประชุม

เมื่อเปิดประตูเข้าไป เฟิงเชียนเสวี่ยอึ้งกับภาพที่อยู่ตรงหน้า เหมือนตกตึกอาคารสูงหกเมตร บรรยากาศช่างเยือกเย็น ตึงเครียด ให้ความรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก! โต๊ะยาวทั้งสองด้านนั่งเต็มไปด้วยคณะกรรมการที่ใส่สูทดูสง่า ทุกคนล้วนมีอายุ แต่ก็พอมีสองคนที่ยังดูหนุ่มหน่อย แต่ละคนล้วนมีสีหน้านิ่งขรึม บ้างก็ตั้งใจดูเอกสารในมือ บ้างก็คุยกับคนด้านข้างด้วยเสียงเบา ทุกคนล้วนมาครบแล้ว ขาดเพียงแต่ตำแหน่งของท่านประธานที่ยังว่างอยู่.....

เยี่ยเจิ้งถิงยังไม่มา!

เฟิงเชียนเสวี่ยเดินตามเหวินลี่นำเอกสารวางบนโต๊ะ มีเลขาอาวุโสคนอื่นคอยรับผิดชอบกระจายเอกสารที่ได้มาใหม่ให้คณะกรรมการแต่ละท่าน เลขาอาวุโสคนหนึ่งสั่งให้เฟิงเชียนเสวี่ยเก็บกวาดเอกสารที่ไม่ใช่แล้วและพวกของกระจุกกระจิกที่ทิ้งอยู่บนโต๊ะ อีกทั้งยังเรียกเหวินลี่ไปช่วยกระจายเอกสาร

ระหว่างที่เฟิงเชียนเสวี่ยเก็บกวาดของอยู่นั้น ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคณะกรรมการพูดเสียงเบาว่า: “ถ้าหากยังหาไม่เจอชิปเอ็กส์ ผลิตภัณฑ์เทคโนโลยีใหม่ชุดนี้คงต้องจะระงับออกไปก่อน”

“ไม่ใช่ว่าร่วมมือกับตำรวจมาโดยตลอดเหรอ ”ค้นหาที่ชายฝั่งหนานเจวี๋ยหรอกหรือ? ยังไม่ได้ข่าวอีกเหรอ?” คณะกรรมการอีกท่านถามกลับ

“เฮ้อ มีข่าวก็ดีสิ.....”คณะกรรมการผมงอกขาวคนนั้นถอนหายใจ “ทุกวันนี้เสียค่าใช้จ่ายในการค้นหาเป็นหลายสิบล้าน ตอนนี้ก็เจ็ดแปดวันแล้ว ยังไม่มีข่าวสารใดๆ”

เมื่อได้ฟังบทสนทนาพวกนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจไม่เบา แม่เจ้า หนึ่งวันเสียค่าค้นหาเป็นหลายสิบล้าน งั้นหลายวันนี้ก็ไม่ใช่เสียไปแล้วหลายพันล้าน?

“เหล่าหม่า เหล่าต่ง ท่านทั้งสองอย่าได้กังวลไป ท่านประธานออกไปลุยงานด้วยตัวเอง ต้องหาชิปเจออย่างแน่นอน”คณะกรรมการหนุ่มด้านข้างอีกท่านพูดปลอบ

“ถูกต้อง เมื่อวานตอนที่ฉันรายงานท่านประธานอยู่นั้น เหมือนได้ยินว่าจะให้เยี่ยฮุยไปตรวจสอบเสี่ยวเป่าเป่าอะไรสักอย่าง เหมือนว่าจะเริ่มลงมือจากอีกทาง...”

“เสี่ยวเป่าเป่า? หมายความว่าอะไร?”

บทสนทนาหลังจากนี้ เฟิงเชียนเสี่ยวฟังต่อไปไม่ไหว ตอนนี้เธอกลัวจนตัวสั่น หากว่าเยี่ยเจิ้นถิงหาบ้านของเธอเจอ เรื่องจบเห่แน่เลย

ไม่ได้ วันนี้เธอต้องเอาชิปคืนกลับไป!

“เสี่ยวเฟิง เสี่ยวเฟิง! ”

เสียงของเหวินลี่ดังเข้ามา เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจเล็กน้อย มือสั่นไม่ทันระวังปัดถ้วยชาด้านข้างร่วงลงพื้น

เพล้ง เสียงกระทบดังขึ้น ส่งเสียงดังก้อง

“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ...”เฟิงเชียนเสวี่ยรีบก้มลงไปเก็บกวาดทันที

คณะกรรมการหลายท่านหันมามอง ขมวดคิ้วไม่พอใจ

“ทำอะไรนะ?” หัวหน้าเลขาอาวุโสอายุห้าสิบกว่าคนนั้นพูดสั่งด้วยเสียงต่ำ “ออกไป”

“ขอโทษค่ะ พี่สยง เธอเพิ่งมาใหม่ ฉันจะฝึกอบรมให้ดีค่ะ

เหวินลี่รีบขอโทษทันที จากนั้นก็พาเฟิงเชียนเสวี่ยออกไป

เฟิงเชียนเสวี่ยโค้งคำนับขอโทษให้กับทุกคน ก่อนจะรีบตามหลังเหวินลี่ออกไป

ระหว่างที่ทั้งสองคนเดินออกไปเพิ่งจะถึงตรงหน้าประตูนั้น จู่ ๆ ประตูใหญ่ของห้องประชุมก็เปิดเข้ามา

มีบอดี้การ์สองคนคอยนำทาง เยี่ยเจิ้นถิงใส่สูทสีดำล้วนทั้งชุดเดินเข้ามาตรงหน้า ร่างกายที่สง่ากับออร่าที่ทรงพลังทำให้แกรงกลัวจนไม่กล้าหายใจ

เมื่อเฟิงเชียนเสวี่ยเจอเขา ก็รู้สึกเกิดความตะขิดตะขวงใจไม่หยุดเหมือนมีความผิดติดตัว...

ท่านประธาน! เหวินลี่ทำความเคารพ พร้อมกับดึงเฟิงเชียนเสวี่ยหลบทางไปด้านข้าง

เฟิงเชียนเสวี่ยใจเต้นตุบตับไม่หยุด ชำเลืองตาขึ้นแอบมองเยี่ยเจิ้นถิง ในใจแอบคิดว่าเขาจะสืบเจอไปถึงทางบ้านแล้วหรือยัง...

เยี่ยเจิ้นถิง แววตาเยือกเย็น สายตาไม่แม้แต่จะชำเลืองมองเธอสักนิด เดินตรงผ่านไปยังเก้าอี้ท่านประธาน