สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 103

“ท่านประธาน! ”

คณะกรรมการทั้งหลายทำการแสดงความเคารพ พนักงานที่อยู่ด้านข้างทั้งหมดล้วนก้มหัวทำความเคารพ เยี่ยเจิ้นถิงผงกหัวเคารพกลับ และนั่งลงที่เก้าอี้สีดำของประธาน เหวินลี่ลากตัวเฟิงเชียนเสวี่ยออกไปอย่างรวดเร็ว

วินาทีที่เฟิงเชียนเสวี่ยก้าวเท้าออกจากห้องประชุมนั้น ได้ยินเสียงของเยี่ยเจิ้นถิง: “คณะกรรมการทุกท่านโปรดวางใจ ตอนนี้ผมพบเบาะแสของชิปว่าอยู่ที่ไหน วันพรุ่งนี้ก่อนฟ้าสว่างจะนำกลับคืนมาให้ได้! ”

“เยี่ยมไปเลย! ”

คณะกรรมการพากันปรบมือยินดี

เฟิงเชียนเสวี่ยขนหัวลุก จบแล้ว เห็นทีลูกน้องของเยี่ยเจิ้นถิงจะหาเจอเป่าเป่าทั้งสามคนแล้ว ครั้งนี้ ตัวตนของพวกเขาต้องถูกเปิดเผยแน่นอน

ทำยังไงดี? ทำยังไงดี?

“เฟิงเชียนเสวี่ย เธอกำลังทำอะไรของเธออยู่หืม? ” เหวินลี่เอ่ยเสียงอย่างจริงจัง “เวลาทำงาน จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ท่าทางของเธอตอนนี้ ทำงานกับท่านประธานแค่วันเดียวก็คงทำไม่รอดหรอก”

“ขอโทษ ฉัน....”

“ไปห้องน้ำล้างหน้าล้างตา ปรับสภาพจิตใจ จากนั้นค่อยมาหาฉันที่ห้องฝึกอบรม”

“ค่ะ ขอบคุณพี่เหวิน”

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบวิ่งไปยังห้องน้ำ เมื่อเห็นว่าข้างในไม่มีคน ก็รีบหยิบมือถือโทรออกไปหาแม่จูทันที

“ฮัลโหล คุณหนู! “

“แม่จู ตอนนี้ที่บ้านเป็นยังไงบ้าง? ”

“คะ? อะไรคือเป็นยังไงบ้าง?”แม่จูรู้สึกสมองขาวโพลน “ตอนนี้ฉันกำลังต้มถั่วแดง ตอนเย็นกะว่าจะทำของหวานให้พวกคุณกิน...”

“ไม่ใช่ ความหมายของฉันคือ..”

เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังเอยถามให้ชัดเจนมากกว่านี้ แต่นึกขึ้นได้ว่าในเมื่อแม่จูตอนนี้ยังมีกระจิตกระใจทำของหวาน แสดงว่าที่บ้านไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ดังนั้นจึงเปลี่ยนคำถาม “ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว ฉันวางสายก่อนนะ”

“ออ”แม่จูกำลังต้มของอยู่เลยไม่ได้สังเกตว่าเธอมีอะไรผิดปกติ

เฟิงเชียนเสวี่ยครุ่นคิด ทางแม่จูไม่มีอะไรผิดปกติ ครูอนุบาลก็ไม่ได้โทรมาหา แสดงว่าคนของเยี่ยเจิ้นถิงยังไม่ได้หาไปถึงที่นั่น หรือว่าพวกเขาอยู่ระหว่างทางไป หรือไม่ก็อยู่ขั้นเตรียมตัวลงมือ ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหน ถ้ายังไม่ได้หาถึงหน้าประตู เธอก็ยังพอมีเวลา เฟิงเชียนเสวี่ยลูบไปที่หน้าอกเบาๆตำแหน่งที่ตัวชิปใส่กล่องเล็กๆสีดำถูกซ่อนอยู่ในเสื้อผ้า

ฉวยโอกาสตอนนี้ทุกคนกำลังประชุม พนักงานก็ยืนเฝ้าอยู่แถวห้องประชุมทางนั้น ตอนนี้ข้างนอกไม่มีคน เธอจำเป็นต้องเอาชิปคืนกลับไปให้เร็วที่สุด พอคิดมาถึงตรงนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยเดินออกมาจากห้องน้ำ ค่อยๆย่องไปห้องทำงานท่านประธาน

ทางสะดวก ถึงแม้ว่าจะพบเพื่อนร่วมงานสองคนที่ทำหน้าที่อยู่ พวกเขาเพียงมองเธอเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ในที่สุด เฟิงเชียนเสวี่ยก็มาถึงห้องประธานอย่างรวดเร็ว ยืนมือเพื่อดันประตูเข้าไป แต่ทันใดนั้นเองประตูอัตโนมัติตรวจจับการเคลื่อนไหวได้ 

บนจอปรากฏตัวอักษรภาษาอังกฤษขึ้นให้สแกนลายนิ้วมือ

เฟิงเชียนเสวี่ยด่าตัวเองในใจ สมองหมูจริงๆเลยเรา จะเป็นไปได้ยังไงที่ห้องประธานอยากเข้าตอนไหนก็สามารถเข้าได้?

“โปรดป้อนรหัสผ่าน! ” ทันใดนั้น ประตูอัตโนมัติก็มีเสียงดังแจ้งเตือน

“รหัส? ”เฟีงเชียนเสวี่ยลองเดาเสี่ยงดวงกดเบอร์มือถือของเยี่ยเจิ้นถิง

ตู๊ดตู๊ด!

“รหัสผิด! ”

เสียงแจ้งเตือน เฟิงเชียนเสวี่ยเริ่มตกใจ แย่แล้ว ไม่ใช่เบอร์มือถือหรือว่าจะเป็นเลขวันเกิด?

ในขณะกำลังคิดอยู่นั้น จู่ ๆประตูอัตโนมัติก็ส่งเสียงเตือนขึ้น

เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจ รีบร้อนวิ่งหนี แต่ว่ายังหนีไปไม่ถึงสองก้าวก็โดนบอดี้การ์ดดักทางไว้ก่อน

“เหอะ เหอะเหอะ”

หัวใจของเฟิงเชียนเสวี่ยเต้นแรงแทบจะทะลุอกออกมา เหงื่อไหลออกมาตลอดไม่หยุด

เธอหัวเราะอย่างเก้งก้าง คิดอยากใช้วิธีนี้ปิดความรู้สึกผิดในการกระทำของเธอ “ถ้าฉัน ฉันบอกว่าแค่เดินผ่านมา และไม่ทันได้ระวังเผลอไปโดนประตูอัตโนมัติ พวกนายจะเชื่อฉันไหม? ”

บอดี้การ์ดสองคนส่ายหัวด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก

“ฉัน ฉันที่จริงแล้วฉัน...”

เฟิงเชียนเสวี่ยอยากจะพูดอะไรต่อ บอดี้การ์ดก็เปิดทางให้ พร้อมก้มหัวทำความเคารพ “เชิญคุณหนูเฟิง! ”

เฟิงเชียนเสวี่ยอึ้งเล็กน้อย เธอฟังอะไรผิดรึเปล่า? ทำไมบอดี้การ์ดหน้านิ่งสองคนนี้ ไม่เพียงไม่จับเธอ แต่ยังทำความเคารพเธอ?

“ทำไมเหรอ? ”เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา เป็นเยี่ยฮุยนั้นเอง

“ฉัน...”

“คุณหนูเฟิง ประธานเยี่ยกำลังประชุมอยู่”เยี่ยฮุยมองไปรอบๆ เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีคน จึงได้พูดเสียงเบาๆว่า “คุณจะหาเขา? รอกลางคืนเถอะ! ”