สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 104

“เอ่อ...”

เฟิงเชียนเสวี่ยตอนนี้เพิ่งจะเข้าใจ พวกเขาคงคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงของเยี่ยเจิ้นถิง

“หากทำงานพบปัญหาอะไร สามารถมาพบผมเป็นการส่วนตัวได้ตลอดเวลา”เยี่ยฮุยเตือนด้วยเสียงเบา “เพียงแต่ว่า เป็นไปได้คืออย่าให้พวกเพื่อนร่วมงานคนอื่นรู้ ความสัมพันธ์ของคุณกับประธานเยี่ย! ”

“ฉันกับเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกัน...”

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว ในใจรู้สึกสับสนกว่าเดิม

แย่แล้ว ตอนนี้คนของเยี่ยเจิ้นถิงคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงของเขา ไม่ใช่สิ คนที่เข้าร่วมงานประมูลวันนั้นเกรงว่าก็คิดแบบเดียวกัน

เยี่ยเจิ้นถิงสูญเสียภาพลักษณ์ไปแล้ว ถ้าหากเรื่องที่เธอมีลูกแล้วถูกเปิดเผย ภาพลักษณ์ของเขาคงเรียกกลับมาไม่ได้แล้ว แบบนี้ก็กลายเป็นตัวตลกของทุกคนบนโลก!

ถึงตอนนั้น เกรงว่าเขาจะไม่เพียงแค่บีบคอเธอให้ตายไปง่ายๆแต่คงใช้มีดแล่เนื้อออกทีละนิด ทีละนิด แม้แต่ตายเป็นศพ เผากระดูกเป็นเถ้าธุลีก็คงไม่หายแค้น

ลูกทั้งสามคนต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยไหม?

เฟิงเชียนเสวี่ยยิ่งคิดยิ่งกังวล

เมื่อกี้แอบไปห้องประธานก็ถูกจับได้แล้ว ถ้าจะแอบเข้าไปอีกก็ไม่ใช่วิธีที่ดีเท่าไร ต้องหาวิธีอื่นนำชิปคืนกลับไปให้เขาให้ได้ แต่ว่า จะใช้วิธีไหนล่ะ?

“นั้นใครนะ! ”ทันใดนั้น ก็มีคนเรียกเฟิงเชียนเสวี่ยเสียงดัง

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกตัวจึงเงยหน้ามองไป: “เรียกฉัน? ”

“ใช่ เธอนั่นแหละ มานี่! ”

หัวหน้าเลขาอายุราวห้าสิบกว่ากวักมือเรียกเฟิงเชียนเสวี่ย

เฟิงเชียนเสวี่ยเดินไปอย่างหวาดหวั่น เห็นป้ายชื่อติดหน้าอกเขียนว่า “สยงหมิ่น” หัวหน้าเลขานุการอาวุโส!

“เอากาแฟแก้วนี้ไปส่งให้ท่านประธานที่ห้องประชุม! ”

สยงหมิ่นหยิบถาดกาแฟยื่นให้เฟิงเชียนเสวี่ย

“ฉัน? ”เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกสงสัย เหวินลี่เคยสอนไว้ เลขาระดับล่างอย่างเธอไม่สามารถเข้าห้องประชุมตามอำเภอใจได้ ทำไมสยงหมิ่นกลับให้เธอทำเรื่องสำคัญขนาดนี้?

“โอ้”เฟิงเชียนเสวี่ยยกกาแฟเดินไปทางห้องประชุม

ด้านหลัง มีเลขาอาวุโสอีกท่านดึงตัวสยงหมิ่นออกไปถามเสียงเบา: “ทำไมถึงให้คนใหม่เข้าไปนะ? ”

“ตอนนี้ท่านประธานกำลังอารมณ์เสีย ฉันเข้าไปไม่ใช่ไปหาเรื่องตายรึไง? ”สยงหมิ่นมือกุมหน้าอกไว้ ใบหน้าหวาดกลัว “ครั้งก่อนท่านประธานโมโห เหวี่ยงแก้วไปหนึ่งใบ โดนท้ายทอยของเหวินลี่แตก เย็บไปเจ็ดเข็ม ฉันไม่อยากเสียโฉมหรอกนะ”

“งั้นคนใหม่นี่.....”

“เมื่อกี้เธอเพิ่งทำแก้วแตก ทำอะไรไม่ได้เรื่อง ช้าเร็วก็ต้องโดนไล่ออกอยู่ดี ก่อนไปก็ให้ทำตัวให้มีคุณค่าเล็กๆน้อยๆ ”

“.........”

เฟิงเชียนเสวี่ยเดินเข้าไปหลบมุมตึก มองรอบๆเห็นว่าไม่มีคน จึงรีบเร่งเอาชิปจากในเสื้อใส่เข้าไปในถ้วยกาแฟ ไม่ทันแล้ว มีเพียงแต่ต้องลองใช้วิธีนี้ดูไม่รู้ว่าสามารถคืนให้สำเร็จไหม ยังไงกาแฟแก้วนี้ก็ไม่ใช่เธอเป็นคนชง ต่อให้ตรวจสอบต้นเหตุ ก็ไม่มีใครสงสัยเธอ คิดได้ดังนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยจึงเคาะประตูห้องประชุม ยกกาแฟเข้าไปข้างใน

“งานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่จะจัดขึ้นในวันศุกร์แน่นอน ไม่จำเป็นต้องเลื่อนออกไป”เยี่ยเจิ้นถิงประกาศอย่างมั่นใจ “ยังมีใครสงสัยอะไรไหม?”

“ประธานเยี่ย...”กรรมการหัวขาวนั่งอยู่ตัวแรกด้านขวาของโต๊ะประชุมค่อยๆเอยออกมา “รอให้หาชิปเจอค่อยพูดอีกทีเถอะ ถ้าหากประกาศออกไป รู้กันไปทั่ว ถ้าถึงเวลานั้นแล้วจะเลื่อนกำหนดมันจะดูไม่ดี! ”

“กรรมการเจียงไม่เชื่อใจผม?”

ถึงแม้มุมปากของเยี่ยเจิ้นถิงยกขึ้นยิ้มอยู่ แต่สายตากับคมเฉียบอย่างมาก

“ไม่กล้า”กรรมการเจียงคนนี้พูดอย่างช้าๆ ใบหน้ายังคงประดับด้วยรอยยิ้มเหมือนเอ็นดู แต่ยังคงยืนกรานที่จะออกความคิดเห็นตัวเอง “ผมเพียงแค่อยากให้คำแนะนำที่เหมาะสมเท่านั้นเอง! ”

เยี่ยเจิ้นถิงไม่ได้พูดอะไร ยังคงยิ้มมุมปากไม่เปลี่ยน แต่สายตากลับเยือกเย็นลง คณะกรรมการคนอื่นไม่กล้าที่จะแสดงความคิดเห็นใดใดออกมา

ขณะนั้นเอง เฟิงเชียนแสวี่ยถือกาแฟเข้ามา วางไว้บนโต๊ะตรงหน้าเยี่ยเจิ้นถิงอย่างสั่นกลัว

“ยกกาแฟให้กรรมการเจียง! ”เยี่ยเจิ้นถิงไม่แม้จะมองเธอสักนิด จดจ้องไปที่กรรมการเจียง และเอ่ยพูดคำพูดแฝงความหมายให้คิดตาม “ดื่มชาจนชิน ก็ควรจะลองเปลี่ยนไปลองอย่างอื่นบ้าง! ”

“โอ้...”เฟิงเชียนเสวี่ยกรีดร้องในใจแย่แล้ว แต่ทำได้เพียงแค่ยกกาแฟไปให้กรรมการเจียง