สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 105

“ท่านประธานเยี่ยมอบให้ ยังไงฉันก็ต้องรับไว้”

กรรมการเจียงยิ้มน้อยๆรับกาแฟ ดื่มอึกเดียวหมดเกลี้ยง

เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจจนตาเบิกโตอ้าปากค้าง เธออยากบอกผู้อาวุโสนั้นมากว่าในกาแฟมีชิปการ์ดอยู่ อย่าดื่ม อย่าดื่ม.....

แต่ว่า คำพูดถูกกลืนกลับไปในคอ ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากเธอสักคำ

“อั๊กๆ ๆ”

กรรมการเจียงดื่มกาแฟเข้าไปรวดเดียวหลายอึก เมื่อกำลังจะดื่มคำสุดท้าย ทันใดนั้นเองเขารู้สึกเหมือนมีอะไรติดอยู่ที่คอ อดไม่ได้จะ “อ้วก”มาเล็กน้อย แต่ว่าก็รีบปิดปากทันทีไม่กล้าอ้วกออกมา เพราะว่า นั้นคือกาแฟที่เยี่ยเจิ้นถิงมอบให้!

เยี่ยเจิ้นถิงท่าทางหยิ่งผยองพิงที่เก้าอี้หนังของประธาน จ้องมองไปทางกรรมการเจียงอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว เหมือนได้มองดูละครฉากหนึ่ง!

หุ้นส่วนคนอื่นมองดูกรรมการเจียงมีท่าทางรู้สึกไม่ค่อยดี รู้สึกรับไม่ได้ แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา

“คุณ คุณอยากจะอ้วกก็อ้วกออกมาเถอะ”มีเพียงแค่เฟิงเชียนเสวี่ยที่กล้าพูดประโยคนั้นออกมา แถมยังรีบร้อนหยิบถังขยะมาใบหนึ่ง “อ้วกใส่ในนี้..”

ทุกคนถึงกับอึ้ง...

นี้ใครเป็นคนรับเข้ามาเป็นเลขา ทำไมถึงไม่มีสายตาเอาสักเลย!!!สมองโง่ขนาดนี้ ทำไมถึงได้มาอยู่ถึงชั้น68

เยี่ยเจิ้งถิงหรี่ตามอง เส้นประสาทตรงหน้าผากปูดขึ้นมาทันที เขาคิดว่าตัวเขาต้องมีอะไรผิดปกติ ทำไมถึงได้พาตัวซวยที่ไม่มีมันสมองมาทำงานถึงชั้น68 มาทำให้ตัวเองโมโหด้วย???

“อ้อก”

กรรมการเจียงเกาะถังขยะอ้วกไม่หยุด กาแฟที่ดื่มไปเมื่อครู่ล้วนอ้วกออกมาจนหมด ขณะเดียวกัน สีหน้าของเยี่ยเจิ้นถิงดำถมึน เหมือนท้องฟ้าที่มืดมนก่อนที่พายุฝนจะตก มีเมฆปกคลุมหนาแน่น

ทุกคนล้วนตื่นกลัวจนเหงื่อออก บางคนก็เอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดเหงื่อ บ้างก็เหลือบมองสีหน้าเยี่ยเจิ้นถิง บ้างก็มองดูกรรมการเจียงที่น่าสงสาร

“ใช่ๆ ๆ อ้วกออกมา อ้วกออกมาก็ดีแล้ว”

เฟิงเชียนเสวี่ยมือหนึ่งถือถังขยะ อีกมือหนึ่งลูบหลังกรรมการเจียงเบาๆ หวังให้เขาอ้วกชิปออกมา

“เฟิงเชียนเสวี่ย เธอทำอะไรอยู่นะ?”ตอนนั้นเอง สยงหมิ่นที่เดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์ พูดด้วยความโกรธอย่างอดกลั้น “ยังไม่รีบไสหัวออกไปอีก! ”