สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 105

“ท่านประธานเยี่ยมอบให้ ยังไงฉันก็ต้องรับไว้”

กรรมการเจียงยิ้มน้อยๆรับกาแฟ ดื่มอึกเดียวหมดเกลี้ยง

เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจจนตาเบิกโตอ้าปากค้าง เธออยากบอกผู้อาวุโสนั้นมากว่าในกาแฟมีชิปการ์ดอยู่ อย่าดื่ม อย่าดื่ม.....

แต่ว่า คำพูดถูกกลืนกลับไปในคอ ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากเธอสักคำ

“อั๊กๆ ๆ”

กรรมการเจียงดื่มกาแฟเข้าไปรวดเดียวหลายอึก เมื่อกำลังจะดื่มคำสุดท้าย ทันใดนั้นเองเขารู้สึกเหมือนมีอะไรติดอยู่ที่คอ อดไม่ได้จะ “อ้วก”มาเล็กน้อย แต่ว่าก็รีบปิดปากทันทีไม่กล้าอ้วกออกมา เพราะว่า นั้นคือกาแฟที่เยี่ยเจิ้นถิงมอบให้!

เยี่ยเจิ้นถิงท่าทางหยิ่งผยองพิงที่เก้าอี้หนังของประธาน จ้องมองไปทางกรรมการเจียงอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว เหมือนได้มองดูละครฉากหนึ่ง!

หุ้นส่วนคนอื่นมองดูกรรมการเจียงมีท่าทางรู้สึกไม่ค่อยดี รู้สึกรับไม่ได้ แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา

“คุณ คุณอยากจะอ้วกก็อ้วกออกมาเถอะ”มีเพียงแค่เฟิงเชียนเสวี่ยที่กล้าพูดประโยคนั้นออกมา แถมยังรีบร้อนหยิบถังขยะมาใบหนึ่ง “อ้วกใส่ในนี้..”

ทุกคนถึงกับอึ้ง...

นี้ใครเป็นคนรับเข้ามาเป็นเลขา ทำไมถึงไม่มีสายตาเอาสักเลย!!!สมองโง่ขนาดนี้ ทำไมถึงได้มาอยู่ถึงชั้น68

เยี่ยเจิ้งถิงหรี่ตามอง เส้นประสาทตรงหน้าผากปูดขึ้นมาทันที เขาคิดว่าตัวเขาต้องมีอะไรผิดปกติ ทำไมถึงได้พาตัวซวยที่ไม่มีมันสมองมาทำงานถึงชั้น68 มาทำให้ตัวเองโมโหด้วย???

“อ้อก”

กรรมการเจียงเกาะถังขยะอ้วกไม่หยุด กาแฟที่ดื่มไปเมื่อครู่ล้วนอ้วกออกมาจนหมด ขณะเดียวกัน สีหน้าของเยี่ยเจิ้นถิงดำถมึน เหมือนท้องฟ้าที่มืดมนก่อนที่พายุฝนจะตก มีเมฆปกคลุมหนาแน่น

ทุกคนล้วนตื่นกลัวจนเหงื่อออก บางคนก็เอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดเหงื่อ บ้างก็เหลือบมองสีหน้าเยี่ยเจิ้นถิง บ้างก็มองดูกรรมการเจียงที่น่าสงสาร

“ใช่ๆ ๆ อ้วกออกมา อ้วกออกมาก็ดีแล้ว”

เฟิงเชียนเสวี่ยมือหนึ่งถือถังขยะ อีกมือหนึ่งลูบหลังกรรมการเจียงเบาๆ หวังให้เขาอ้วกชิปออกมา

“เฟิงเชียนเสวี่ย เธอทำอะไรอยู่นะ?”ตอนนั้นเอง สยงหมิ่นที่เดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์ พูดด้วยความโกรธอย่างอดกลั้น “ยังไม่รีบไสหัวออกไปอีก! ”

“ฉัน....”

“รีบออกไป”

เดิมเฟิงเชียนเสวี่ยอยากจะพูดอะไรสักหน่อย เหวินลี่รีบส่งสายตาให้เธอ เธอจึงได้แต่เดินออกไป

แต่ว่าเพิ่งเดินไปไม่กี่ก้าว เสียงข้างหลังก็ดังขึ้นกะทันหัน “ตึง” จากนั้น กลุ่มคนก็โห่ร้องตกใจ: “พระเจ้า กรรมการเจียง”

เฟิงเชียนเสวี่ยหันกลับไปมอง กรรมการเจียงล้มไปอยู่บนพื้น มือทั้งสองข้างจับที่ลำคอ สีหน้าม่วงคล้ำ ดวงตาเหลือบโต ลิ้นจุกออกมา สภาพแบบนี้ เหมือนตอนนั้นที่ซื่อเป่าน้อยกลืนชิปเข้าไปทุกอย่าง!

แย่แล้ว ชิปติดคอแล้ว

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกเธอจะต้องเสียใจภายหลัง ถ้าหากกรรมการผู้อาวุโสเป็นอะไรขึ้นมา เธอคงไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้

“รีบเรียกรถพยาบาลเร็วเข้า เรียกรถพยาบาล”

ทันใดนั้น ห้องประชุมก็ชุลมุนวุ่นวายทันที

แม้ว่าเยี่ยเจิ่นถิงสีหน้าจะเคร่งขรึมแต่ยังก็คงพูดนิ่งๆ: “ไปเรียกเหล่ยอวี่มา

“ครับ! ”

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ”คณะกรรมการคนอื่นหวาดกลัวไม่หยุด

“ประธานเยี่ย แม้ว่ากรรมการเจียงจะหัวรั้นไปหน่อย แต่คุณก็ไม่ควรจะทำถึงขั้นนี้”ผู้อาวุโสพูดเสียงสั่น “ผู้อาวุโสเหล่านี้ล้วนติดตามกันมาตั้งแต่รุ่นปู่คุณสิบกว่าปี ชีวิตทั้งชีวิตของพวกเราล้วนฝากไว้กับสกุลเยี่ยแล้ว ทำไมเพียงเพราะว่าเหตุผลไม่ลงรอยกันถึงกับต้องวางยาเขาเลยเหรอ?

“นั้นสิ ประธานเยี่ย เธอไม่ควรทำกับกรรมการเจียงขนาดนี้ โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว.....”กรรมการอีกสองท่านกล่าวโทษดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา“ปกติเธอทำอะไรโหดร้ายก็แล้วแต่ แต่ทำไมถึงต้องทำกับพวกของเธอเองแบบนี้ด้วยล่ะ?”

“ฉันจะโทรหาคุณปู่เธอ โทร...”

ผู้อาวุโสท่านหนึ่งกระตือรือร้นที่จะโทรออก

เยี่ยเจิ้นถิงโกรธจนหน้าเขียวคล้ำ นี่มันเรื่องบ้าอะไร เขาก็แค่ยกกาแฟแก้วหนึ่งให้กับกรรมการเจียงดื่มเท่านั้น พวกเขาถึงกลับสงสัยว่าเขาวางยาพิษทำร้ายเขา?

“กาแฟวันนี้ใครชง? ”เยี่ยเจิ้นถิงเอยเสียงเย็น

“เป็นเธอ เธอเป็นคนชง”สยงหมิ่นรีบชี้นิ้วไปทางเฟิงเชียนเสวี่ย”