สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 117

เยี่ยเจิ้นถิงอุ้มเฟิงเชียนเสวี่ยออกทางประตูหลัง

ต้วนเทียนหยาที่นั่งรออยู่ในรถอย่างร้อนรนหลังจากที่รู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นแล้ว กล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกผิด “ลูกพี่ ผมขอโทษนะ ผมคิดไม่ถึงจริงๆ”

โครม

เยี่ยเจิ้นถิงถีบเขาร่วงไปหนึ่งที พลางพูดเสียงต่ำดุดันรุนแรง “ถ้าหากนายไม่ใช่ลูกของป้าฉัน ตอนนี้ฉันคงบีบคอนายตายไปแล้ว! ”

ต้วนเทียนหยาเจ็บจนหน้าซีดขาว ทว่าไม่กล้าร้องออกเสียง ได้เพียงกล่าวขอโทษ “เป็นความผิดของผม ผมยอมรับขอโทษ เธอไม่เป็นอะไรใช่รึเปล่า? ”

เยี่ยเจิ้นถิงจ้องเขม็งเขาอย่างแรง อุ้มเฟิงเชียนเสวี่ยขึ้นรถแอสตันมาร์ติน

ตอนนี้เฟิงเชียนเสวี่ยยาเริ่มออกฤทธิ์เต็มที่ เลื้อยพันอยู่บนตัวเยี่ยเจิ้นถิงเหมือนสาหร่ายทะเล ใบหน้าเล็กๆ คลอเคลียอยู่ตรงซอกคอเขา สูดดมกลิ่นกายที่คุ้นเคยของเขาอย่างกระหาย

“คุณนี่เอง”เฟิงเชียนเสวี่ยพูดพึมพำเบาๆ แขนสองข้างโอบกอดรอบคอเขาไว้ พร้อมมอบจูบอันร้อนแรง

“เวรเอ๊ย! ”เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้วแน่น “เธอโดนคนวางยาแล้ว”

ถึงว่าเมื่อกี้นอนเหมือนคนโง่อยู่แบบนั้น ไม่ขยับเลยสักนิด

เฟิงเชียนเสวี่ยยังคงเลื้อยอยู่บนตัวเยี่ยเจิ้นถิง เหมือนกองไฟที่เผาอยู่รอบตัวเขา ความเร่าร้อนนั้นจุดไฟความปรารถนาในตัวเขาขึ้นแล้ว

เยี่ยเจิ้นถิงใช้มือเดียวขับรถ มืออีกข้างโอบเธอไว้ ปล่อยให้เธอพัวพันบนร่างกายตนเอง พยายามอดกลั้นความปรารถนาของร่างกาย

แต่เฟิงเชียนเสวี่ยอยู่ๆ ก็ทำตามอำเภอใจ เคลื่อนไหวดุดันมากกว่าเดิม

เยี่ยเจิ้นถิงอดทนต่อไปไม่ไหว ขับรถเข้าไปในป่าใกล้ๆ ชายฝั่งหนานเจวี๋ย จับเธอตรึงไว้กับพนักพิง กัดปลายติ่งหูของเธอ พูดเบาๆ ด้วยเสียงที่แหบแห้ง “เธอเป็นคนหาเรื่องใส่ตัวเองนะ…”

เขาจูบเธออย่างรุนแรง เหมือนนักล่าที่กัดแทะอยู่บนร่างเหยื่อ ตัวเธอร้อนรุ่มดุจไฟ ทั้งรุกและรับอย่างลื่นไหล ถึงตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมาหยุดเขาได้อีกแล้ว

แสงจันทร์สีเหลืองนวลลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างของตัวรถ สาดสองร่างทั้งสองที่ตอนนี้เกี่ยวพันแนบแน่นเหมือนเถาวัลย์ที่เลื่อยพันไปมา

คืนนี้ทั้งเร่าร้อนและบ้าคลั่ง

รุ่งเช้า แสงอาทิตย์ส่องแยงตาเฟิงเชียนเสวี่ย เธอตื่นขึ้นมาอย่างมึนงง ลืมตาขึ้นมามองเห็นแผ่นหลังที่แสนคุ้นเคย

เขานั่งสูบบุหรี่อยู่บนกระโปรงหน้ารถ สายลมตอนเช้าพัดผ่าน ทำให้เส้นผมสีดำดังสีขนของอีกาของเขาพัดปลิวไปด้านหลัง เสื้อเชิ้ตสีขาวเปิดออกจนหมด รับกับลมที่พัดผ่าน ช่วงระหว่างเอวแอบเผยให้เห็นรอยสักหัวหมาป่า

เฟิงเชียนเสวี่ยมองไปที่เขา ก่อนจะก้มมองดูตัวเอง ร่างกายเปลือยล่อนจ้อน มีเพียงเสื้อกันลมสีดำของเขาคลุมตัวอยู่ อีกทั้งตรงนั้น... รู้สึกเจ็บปวดเหมือนจะฉีก

เธออึ้งอยู่นาน กว่าจะได้สติกลับมา ใจเต้นอย่างรุนแรง จากนั้นตกใจจนกรีดร้องเสียงดัง

“กรี๊ดดด!”

เสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่ดังมาจากด้านหลังทำลายความเงียบสงบของยามเช้า

เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ดับบุหรี่ลง หันตัวเดินไปหลังรถหยิบน้ำแร่ออกมาสองขวดก่อนขึ้นกลับไปบนรถ เปิดฝาแล้วยื่นให้เธอ

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ”เฟิงเชียนเสวี่ยจับแขนของเขา ถามสะเปะสะปะใส่เขารัวๆ “เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น พวกเรา คุณ ฉัน...คุณทำอะไรฉันเหรอ ”

“อะไรคือฉันทำอะไรเธอ เธอต่างหากที่วอแวกับฉันไม่ปล่อย! ”เยี่ยเจิ้นถิงพูดด้วยท่าทางปกติ “ฉันไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้ แต่ก็ยังมีน้ำใจช่วยเหลือ เธอควรจะขอบคุณฉันถึงจะถูก”

“พูดมั่ว นายมันคนเลว! ”เฟิงเชียนเสวี่ยยกมือขึ้นจะตีเขา ทว่าโดนเขาจับข้อมือไว้ก่อน “หมดประโยชน์แล้วก็คิดจะลงไม้ลงมือ เธอนี่ไร้ศีลธรรมจริงๆ”

“นายอย่ามาใส่ร้ายฉัน ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น”

เฟิงเชียนเสวี่ยตะโกนด้วยความโกรธ หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงเพราะรีบหายใจ ดูมีเสน่ห์เย้ายวน!

เยี่ยเจิ้นถิงจ้องมองเนินอกขาวผ่องเหมือนภูเขาหิมะ ร่างกายเริ่มกระสับกระส่ายอีกครั้ง แต่เขาไม่คิดจะแตะต้องเธอ กลับไปเปิดกล้องวงจรปิดในรถแทน

“เธอดูเอง! ”

“ทำฉันเถอะ”

ถึงแม้ภาพจะเบลอไม่ชัด แต่เฟิงเชียนเสวี่ยยังคงดูออกว่านั่นคือตัวเธอเอง เธอขึ้นคร่อมบนตัวเขา จับหน้าจูบเขาอย่างดูดดื่ม ท่าทางแบบนั้น ดูเร้าใจกว่าในหนังเสียอีก

“ฉัน.....”

เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจจนตาโตอ้าปากค้าง ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง