สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 117

เยี่ยเจิ้นถิงอุ้มเฟิงเชียนเสวี่ยออกทางประตูหลัง

ต้วนเทียนหยาที่นั่งรออยู่ในรถอย่างร้อนรนหลังจากที่รู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นแล้ว กล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกผิด “ลูกพี่ ผมขอโทษนะ ผมคิดไม่ถึงจริงๆ”

โครม

เยี่ยเจิ้นถิงถีบเขาร่วงไปหนึ่งที พลางพูดเสียงต่ำดุดันรุนแรง “ถ้าหากนายไม่ใช่ลูกของป้าฉัน ตอนนี้ฉันคงบีบคอนายตายไปแล้ว! ”

ต้วนเทียนหยาเจ็บจนหน้าซีดขาว ทว่าไม่กล้าร้องออกเสียง ได้เพียงกล่าวขอโทษ “เป็นความผิดของผม ผมยอมรับขอโทษ เธอไม่เป็นอะไรใช่รึเปล่า? ”

เยี่ยเจิ้นถิงจ้องเขม็งเขาอย่างแรง อุ้มเฟิงเชียนเสวี่ยขึ้นรถแอสตันมาร์ติน

ตอนนี้เฟิงเชียนเสวี่ยยาเริ่มออกฤทธิ์เต็มที่ เลื้อยพันอยู่บนตัวเยี่ยเจิ้นถิงเหมือนสาหร่ายทะเล ใบหน้าเล็กๆ คลอเคลียอยู่ตรงซอกคอเขา สูดดมกลิ่นกายที่คุ้นเคยของเขาอย่างกระหาย

“คุณนี่เอง”เฟิงเชียนเสวี่ยพูดพึมพำเบาๆ แขนสองข้างโอบกอดรอบคอเขาไว้ พร้อมมอบจูบอันร้อนแรง

“เวรเอ๊ย! ”เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้วแน่น “เธอโดนคนวางยาแล้ว”

ถึงว่าเมื่อกี้นอนเหมือนคนโง่อยู่แบบนั้น ไม่ขยับเลยสักนิด

เฟิงเชียนเสวี่ยยังคงเลื้อยอยู่บนตัวเยี่ยเจิ้นถิง เหมือนกองไฟที่เผาอยู่รอบตัวเขา ความเร่าร้อนนั้นจุดไฟความปรารถนาในตัวเขาขึ้นแล้ว

เยี่ยเจิ้นถิงใช้มือเดียวขับรถ มืออีกข้างโอบเธอไว้ ปล่อยให้เธอพัวพันบนร่างกายตนเอง พยายามอดกลั้นความปรารถนาของร่างกาย

แต่เฟิงเชียนเสวี่ยอยู่ๆ ก็ทำตามอำเภอใจ เคลื่อนไหวดุดันมากกว่าเดิม

เยี่ยเจิ้นถิงอดทนต่อไปไม่ไหว ขับรถเข้าไปในป่าใกล้ๆ ชายฝั่งหนานเจวี๋ย จับเธอตรึงไว้กับพนักพิง กัดปลายติ่งหูของเธอ พูดเบาๆ ด้วยเสียงที่แหบแห้ง “เธอเป็นคนหาเรื่องใส่ตัวเองนะ…”

เขาจูบเธออย่างรุนแรง เหมือนนักล่าที่กัดแทะอยู่บนร่างเหยื่อ ตัวเธอร้อนรุ่มดุจไฟ ทั้งรุกและรับอย่างลื่นไหล ถึงตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมาหยุดเขาได้อีกแล้ว

แสงจันทร์สีเหลืองนวลลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างของตัวรถ สาดสองร่างทั้งสองที่ตอนนี้เกี่ยวพันแนบแน่นเหมือนเถาวัลย์ที่เลื่อยพันไปมา

คืนนี้ทั้งเร่าร้อนและบ้าคลั่ง